Πηγαινέ με μέχρι το φεγγάρι

Το λάθος, τα χρώματα, ο τοίχος...

>>Πειραιάς 09:50π.μ.<<

Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου και τα βλέπω όλα θολά. Τα σεντόνια με τραβούν και δεν αφήνουν το γυμνό σώμα μου να σηκωθεί όρθιο. Στριφογυρνάω μέσα στα σεντόνια και καταλήγω με το κεφάλι μου να κρέμεται και το κορμί μου να είναι ανάσκελα στο κρεβάτι. Κοιτάω το ταβάνι αλλά αρχίζω να παρατηρώ σχήματα και χρώματα. Μπλέκονται ταιριαστοί συνδυασμοί χρωμάτων και με κινητήριο δύναμη την φαντασία μου δημιουργούν σχέδια. Μια σκέψη ήταν που πέρασε και όμως καρφώθηκε στο μυαλό μου. Έτρεξα, ντύθηκα, πήρα το ποδήλατο μου και πήγα να πάρω χρώματα για να βάψω το ταβάνι του δωματίου μου.

>>Πειραιάς 10:45π.μ.<<                                                                                                                                              Αφήνω το ποδήλατο και τρέχω στην απέναντι πολυκατοικία. ανεβαίνω πάνω λαχανιασμένος και χτυπάω την πόρτα της. Ανοίγει σαστισμένη. "Γεια" της λέω κοκκινισμένος. "Γεια" λέει με ένα χαμόγελο απορίας στο πρόσωπό της. Παρατηρώ τα χέρια της που είναι γεμάτα χρώματα. "Ζωγράφιζες;" την ρωτάω γελώντας. "Είπα να δοκιμάσω τον εαυτό μου ξανά και να ζωγραφίσω" σταματά απότομα να μιλά και με κοιτάει. "Μην κάθεσαι έξω πέρασε μέσα" μου λέει προσκαλώντας με στο σπίτι της. "Βασικά ήρθα εδώ για να σε ζητήσω αν θες να με βοηθήσεις σε κάτι". Κοιτάει τις μπογιές και μετά εμένα στα μάτια. "Ό,τι θέλεις" μου λέει με σιγουριά. "Έλα μαζί μου" της λέω κάνοντας την νεύμα να με ακολουθήσει. Κατεβαίνουμε κάτω και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι μου. "Θα μου πεις ;"μου απευθύνεται. Την κοιτάω με απορημένο πρόσωπο και μετά καταλαβαίνω τι εννοεί. "Το βλέπεις αυτό;" την ρωτάω δείχνοντας το άσπρο ταβάνι. "Ναι" μου απαντά. Με μια κίνηση της δείχνω την σακούλα με τις μπογιές. Καταλαβαίνει τι ακριβώς εννοώ και μου ρίχνει ένα μεγάλο χαμόγελο. "Εγώ είμαι μέσα" γελάει και με κοιτά πλημμυρίζοντας σιγουριά. 

Ξαπλώνουμε και οι δύο στο κρεβάτι ανάσκελα. Κοιτάμε το ταβάνι. Το μυαλό μου πλημμυρίζει ιδέες κοιτάζοντας την. Αυτή παρατηρεί τον τοίχο σκεπτική, καταλαβαίνει ότι την κοιτάω και με κοιτάζει και αυτή στα μάτια. Το βλέμμα της ήταν τόσο βαθύ, τα κατάμαυρα μάτια της σπίθιζαν και με έκαιγαν την καρδιά. "Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει θέλοντας να μάθει. "Ότι θα πρέπει να βάλουμε και μουσική για να αρχίσουμε" της απαντώ. Μου χαμογελά με νόημα και συμφωνεί. Βάζω έναν δίσκο στο πικάπ και σηκώνεται απότομα. "Είσαι παλιός τύπος εσύ, έτσι;" μου λέει χαχανίζοντας. Της χαμογελώ ομολογώντας την προτίμησή μου. "Α ώστε έτσι ε;" λέει και σταματά και μετά συνεχίζει: "Συμφωνώ, πιστεύω πως έχω γεννηθεί σε λάθος δεκαετία. Αισθάνομαι ότι δεν ανήκω εδώ και το ξέρω ότι δεν ανήκω εδώ."  σηκώνεται από το κρεβάτι και με κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο συναίσθημα. "Ο Θεός έκανε ένα λάθος και δεν ντρέπομαι να το λέω" συνεχίζει. "Όντρει" της λέω. Ένιωσα την έλλειψη στοργής και τρυφερότητας μέσα στην καρδιά της, την καταλάβαινα. Βέβαια και την καταλάβαινα. "Θες να ζωγραφίσουμε αυτό το λάθος;" συνεχίζω  γυρνώντας σε αυτήν σταματώντας να κοιτάω το ταβάνι. Την αφήνω λίγα δευτερόλεπτα να το επεξεργαστεί. "Ναι" μου απαντά.