Run, Zhian (EL VICENTE SERIES #2) COMPLETED

Kabanata 27

Umalis ako doon nang makasakay ako sa sasakyan ko. I swallowed hard while gripping the wheels as tight as I can. Pulang pula pa din ang mukha ko nang tignan ko sa salamin. Dang it. Even how much I try to hide my real emotion, my face is too innocent!

Pinarada ko ang sasakyan ko sa tapat ng café. Its almost lunch so might as well, buy his lunch, too. I'm mad but I don't have a choice!

Isang meal ang binili ko para sa kaniya at para sa akin. If he doesn't accept this then I'll eat it alone.

Bitbit ko ang paperbag na bumalik sa venue. They were still in the shoot. Nasa loob ng barn house. Wala akong balak pumunta roon kaya nag-abang na lang ako sa labas.

Dumaan sa harapan ko ang stylist. Naalarma kaagad ako kaya tumayo ako ng tuwid.

"Hey," I called because I don't know her name.

Lumingon siya sa akin. She looked years older than me. Maamo at hindi katulad ng isang staff nila na mukha pa lang ay palaban na.

Ngumuso ako. "Uhm, may dinala akong lunch para kay.. Dylan. Do you know where can I put this?"

Umawang saglit ang bibig niya at tinignan ang dala kong paperbag. "May prinepare naman po na lunch pero.." kumamot siya sa ulo. "Inutos po ba ni Sir Dylan?"

I smiled and shook my head. "No, its just my idea. So, saan ko ito ilalagay?"

"May tent po sa likod pero hindi ko po sigurado kung doon magla-lunch si Sir Dylan."

"Huh? Bakit? Nandito ba ang girlfriend niya?"

Kumunot ang noo niya at dahan dahang umiling, tila alanganin pa sa pagsagot sa akin. So, its really a secret girlfriend, huh? No need to keep it as a secret for me. I don't have plans to ruin their relationship or tell the media about it, anyway.

Ngumiti ako. "Wala naman pala. So, where will I put this?"

She showed me their tent at the back. Some people was there and I also saw Dylan's bodyguard there, too. Tumayo kaagad nang makita ako. Nagsikuhan silang apat hanggang sa kumamot sa batok ang isa at umalis. Sinundan ko iyon ng tingin.

"Doon ang lamesa niya," the stylist said and pointed at the table beside those bodyguards.

I smiled, "Thanks!"

Lumapit ako doon. The bodyguard stood on the side. Ngumuso ako at pinasadahan silang lahat ng tingin. Ang postura'y tuwid na tuwid at nakatitig silang lahat ng diretso na tila hindi ako nakikita dito. I tried to smile but they weren't looking at me. I frowned and shrugged.

Nilapag ko ang paperbag sa lamesa. Its not empty. Isang bag ang nakalagay sa gilid na mukhang kay Dylan nga. Hindi ko iyon pinakealaman. I took out the foods and started fixing it. Luckily, I know how to do plating since I'm a chef.

Nang matapos ay wala pa din si Dylan. Naupo ako sa upuang mukhang sa kaniya din at humalukipkip. I looked at the bodyguards. They looked like a robot and I'm not the owner so they won't talk to me. Umirap ako at bumagsak ang tingin sa pagkain.

My phone vibrated.

From : Oliver

Hey, I'm sorry to suddenly text. Hindi ka kasi pumasok at baka nakalimutan mong ngayon ang sinasabi kong bukas ng cafe ng kaibigan ko.

I gasped with that. Oh my! I forgot!

From : Me

I'm sorry, Oliver. I'm not home, I'm doing a sudden work. Pasensya na..

From : Oliver

Is that so.. Nasaan ka nga pala? Didn't hear from Kael.

From : Me