- Doğa -
Akşama doğru hastaneden çıkmıştık.
Annem kendini çok yorduğu için bayılmıştı. Doktor kendine 1 hafta rapor vermişti dinlenmesi için ve bende 1 hafta onun yanından ayrılmıycaktım.
Ahh anneme bişey olmaması için canımı bile verirdim babam gibi onuda kaybetmeyi göze alamazdım.
Doktor benim için ise fazla koşmamam ve ilacımı her ihtimale karşı yanımda bulundurmamı emretmişti. Evet emretmişti çünkü Murat amca babamın arkadaşlarındandı ve beni kızı yerine koyardı.
Sanki ben bilmiyorum ilacı yanımda taşımayı ama ne yapıyım cebe sığmıyo ki. Her zaman yanımda çanta taşıyamam ki sonuçta !
Normalde bana emredilmesinden nefret ederdim ama bu seferlik göz yumdum ki annem daha fazla yorulmadan eve gidelim diye.
Bizi eve Egemen bırakmıştı. Uzun uğraşlar sonucu ikimizinde iyi olduğuna ikna edip evden göndermiştim.
Çok yorgun olmasaydı gitmezdi ama uykusuz olduğu için üsteleyememişti.
O gittikten sonra annemle film izlemeye karar vermiştik. Aslında marvel filmlerine bayılırdım ama annem romantik bir film istemişti.
Filmin konusu çok saçmaydı kız başka birini unutmak için çocuğu kullanıyodu ve sonunda aşık olacağına yada öleceklerine bahse girerdim.
Annemin kafasının omzuma düşmesiyle düşüncelerimden sıyrıldım.
Uyuya kalmıstı.
Onu rahatsız etmemek için filmi kapatmış ve koltuğa yatırmıştım.
Zaten sevmemiştim.
Üstünü örttükten sonra yanağına küçük bir buse bırakıp odama çıktım.
Hemen üzerimdekilerden kurtulup duşa girdim.
Duş her zaman vazgeçilmez bir kaçış yoludur benim için.
Duşta herzaman müzik dinler ve kafamı dağıtırdım.
Bir anda aklıma babam geldi ne zaman onu düşünsem madolyonla oynardım elim boynuma gitti ve kolyemi bulamadım.
Hayır olamaz onu kaybedemem
O madalyon babamın bana son doğum günümde aldığı hediyeydi.
Benim için çok değerliydi.
Bana verdiği son hediyeydi.
Onu kendi elleriyle yapmıştı.
Tüm odalara baktım her yeri aradım.
Ama yoktu.
Sonra aklıma hastane geldi belkide odada düşürmüştüm.
Ahh nasıl bu kadar dikkatsiz olabilirdim nasıl?!!
Hemen arabaya binip motoru çalıştırdım ve gaza yüklendim zaten yollar boştu kırmızı ışıklarda durmadım..
Bi 10 dakika sonra hastanenin önündeydim.
Saate baktığımda 03:14 dü hemen içeri girdim. Babamın yakın arkadaşı olan Murat amaca hala hastanedemi diye danışmaya sordum ve odasında olduğunu söylediler.
Kapısını çalmadan içeri daldım.
" Murat amca "
" Doğa kızım bu ne hal ne oldu ? "Diye sordu ayağa kalkarken
" Murat amca babamın madolyonu yok bulamıyorum yalvarırım yardım et. "
"Tamam kızım sakin ol hastanedeyse şimdi buluruz."
Kendimi bir koltuğa attım ve gözlerimi kapattım eğer o madolyonu bulamazsam asla kendimi affetmezdim.
Yaklaşık 1 saat sonunda kimse bulamadı.
Gözümden bir damla yaş süzüldü, elimin tersiyle hemen sildim başkalarının benim zayıflığımı görmelerinden nefret ederdim.
Kısık bir sesle murat amcaya teşekkürler dedikten sonra hemen dışarı attım kendimi.
Arabama giderken daha fazla dayanamadım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Babamın verdiği ufacık bir hediyeye bile sahip çıkamazken bıraktığı diğer anılara nasıl sahip çıkardım.
Otaparkta arbamın önünde, yerde oturarak ne kadar ağladım bilmiyorum..
Bir anda aklıma bayıldığım yerde düşürmüş olabileceğim gelmişti.
Hızlı bir şekilde arabaya koştum ve hemen spor salonuna doğru sürmeye başladım.
Hemen telefonun feneriyle her yeri aradım ama yoktu.
Lanet olsun burdada yoktu!
Biraz sonra içimde ki mum ışığı kadar olan umudumu kesip aramalarımı sonlandırdım..
Babamın emanetine sahip çıkamamıştım.
《》¤《》¤《》¤《》¤《》¤《》
