Fallen ✔️

Chapter 4: Sinewy Urge

FOUR: Sinewy Urge

Eversince I was a kid, I can't walk alone in the dark. I just find myself crying, and asking for help, begging for someone to come and help me out of the dark. Until I reached my age and I grew up scared, I couldn't stand alone and walk in the dark. Not until something strong, a very sinewy urge about something pushed me to traipse the way through the sacred tree.

"What the heck am I doing here?" I whispered when I realized I just escaped from my room with my messy mind.

Natagpuan ko ang aking sariling nakatayo sa harapan ng puno ng Daru, mag-isa at nakatulala sa malaki at matanda nitong katawan. Kaya minsan ayaw ko ring magbasa, kapag nadadala ako ng nobelang binabasa ko'y kung ano-anong bagay na ang nagagawa ko. I act strange, but this time, it's really unusual. And the weird thing is I'm quiet sure I wanted to talk to the tree infront of me.

"Hey," I whispered. "Bakit napakalapit ko sa'yo? Buhay ka ba?"

Pumikit ako at pinakiramdaman ang puno. Narito na naman ang pakiramdam na noon pa man ay hindi ko malaman laman kung ano. Ang pakiramdam na mayroong nilalang sa harapan ko, may presensya sa harapan ko, hindi ako nag-iisa, may isang nilalang na nakaupo sa puno ng Daru.

I can feel its presence, I can feel it. I just have to be strong, I need to find out my urge to stop me from worrying. I'm worried as heck, I don't know what to do yet I find myself doing something in the end.

Isang hakbang ang aking ginawa at muling pinagmasdan ang puno.

"Ano nga bang ginagawa ko dito?" Bulong ko sa hangin. Isang hakbang pa ang aking ginawa at mabagal kong hinawakan ang puno.

Nagulat ako nang maramdaman ang isang haplos.

"Oh shoot!" Mabilis kong binawi ang aking kamay at lumingon sa paligid. Unti-unti akong nanginig, unti-unting pumapasok sa utak ko ang nakakatakot na dilim.

I'm getting scared again, my phobia is attacking me again. Just why the heck did I even walked in here?

"Hey," a deep voice whispered.

Napalingon ako sa puno. Hindi ako ang tumawag, isa iyong tinig, bumubulong, malungkot na humihingi ng tulong.

"SHOOT!" I exclaimed and immediately took a step away from the tree. But before I could walk away, I stepped into something and screamed hard as I could. I trembled down the surface, I found myself crying infront of the tree.

Napaluhod ako habang umiiyak, sa utak ko'y humihingi ako ng tulong, ngunit hindi magawang magsalita ng aking bibig.

"Is so-someone there?" My voice cracked, "May tao ba?" I thought I said it aloud but it just sounded like a fearful whisper.

Nagsisisi akong pumunta pa ako dito. Papaanong hindi ko napansin ang takot ko pagpunta rito? Ngayo'y nilalabanan ko ang aking kahinaan sa hindi maipaliwanag na paraan. Ang pakiramdam ko'y hindi ako nag-iisa, nararamdaman kong nariyan siya, ang kaniyang presensya.

The Fallen Majesty.

"Stop please," I begged weakly. I should be the one controlling my mind, but this time I am under trepidation, "Stop," Fear is eating me up. I couldn't make any sound.

Hindi ako makasigaw upang humingi ng tulong, para akong napipipi dahil sa takot. Nararamdaman ko ang kakaibang bulong sa aking tainga, likha ito ng malikot kong isipan, tinatakot ko ang aking sarili, ngunit hindi ko ito malabanan. Nilalamon ako ng takot, at anumang oras ay bibigay ako.

Kailangan ko ng tulong. I clenched my fist and firmly looked at the tree, pakiramdam ko'y nasa harapan ko siya, walang malay, nakaupo, nakagapos sa isang sumpa at mag-isang hinaharap ang kalungkutan.