The Slytherin Princess

Κεφαλαιο 1

Περιπλανώμενη στους δρόμους της Αγγλίας, ένιωθα σαν πρόσφυγας, δεν είχα κάπου να μείνω και πήγαινα σε κέντρα αστέγων. Για ενάμιση περίπου χρόνο τρεφόμουν από συσσίτια , η αμφίεση μου πλέον βρώμική και άχαρη. Οι δρόμοι με είχαν κάνει πιο σκληρή στην αντιμετώπιση των γύρω μου. Είχα περάσει αρκετά αλλά δεν εμένα απαρατήρητη. Τα χαρακτηριστικά μου ακόμη ξάφνιαζαν και κέντριζαν το ενδιαφέρον των ξένων. Πάλι μόνη νόμιζα ότι οι μέρες μου ήταν μετρημένες, μέχρι που ένα βράδυ τρομοκρατημένη ξέρω πως κάποιος με ακολουθεί. Τρέχω. Δεν κοιτάζω πίσω μου απλά κοιτάω να ξεφύγω. Μονόδρομος. Δεν έχω κάπου να κρυφτώ και ακούω βήματα να σταματάνε πίσω μου. Η σκιά του υποδείκνυε το μέγεθός του ,τεράστιο, σε σύγκριση με το δικό μου. Παίρνω μια ανάσα και λέω στον εαυτό μου να είμαι τολμηρή. Γυρνάω και βλέπω έναν άνδρα με ύψος τουλάχιστον 2 μέτρα , μαύρα μαλλιά και μακριά γένια που κάλυπταν το λαιμό του, ντυμένο με ρούχα ταλαιπωρημένα. Εδώ είναι το τέλος σκέφτηκα αλλά μόλις διέκρινα τα μάτια του κατάλαβα πως δεν ήταν εχθρικά. Περίεργο.

"Επιτέλους σταμάτησες να τρέχεις...δεν χρειάζεται δεν θα σου κάνω κακό"

Σηκώνω το κεφάλι μου λίγο πιο υπερήφανα από ότι περίμενα και τον ρώτησα "Γιατί όχι; Ποιος είσαι εσύ που θα έπρεπε να πιστέψω οτιδήποτε μου πεις;"

"Μπορεί να μην με ξέρεις εσύ όμως σε ξέρω εγώ, δεσποινίς Οφηλία Λα Μέρ."

"Δεν με λένε Οφηλία, το όνομα μου είναι Άλεξ Ρένολντς" απάντησα

"Είσαι σίγουρη;" με ρώτησε

Ησύχασα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω το όνομα μου μετά από εκείνο το βράδυ δεν θυμόμουν, αυτό είναι το όνομα που μου έδωσαν πριν πάω στο οικοτροφείο.

"Το ξέρω είσαι μπερδεμένη. Όμως όλα θα λυθούν μόλις συζητήσεις με τον καθηγητά Ντάμπλντορ."

"Με ποιόν;"

"Το καθηγητά Ντάμπλντόρ! Μα καλά δεν γνωρίζεις τον πιο ξακουστό διευθυντή που έχει περάσει από το Χόγκουαρντς;»

"Πώς να τον ξέρω όταν δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς; Ποιο Χόγκουαρντς ρωτάω μπερδεμένη. Είναι τρελός;

" Το Χόγκουαρντς το μεγαλύτερο σχολείο μάγων και μαγισσών της χιλιετίας! Για αυτό έχω έρθει εδώ για να σε καλωσορίσω και να σου δώσω το γράμμα που σε καλεί να παραβρεθείς στο νέο σχολικό έτος! Κάτσε εδώ το έχω!" Ψάχνοντας στις τσέπες του τελικά βγάζει από το μέσα του παλτό του ένα γράμμα.

"Δικό σας." μου απαντά. Τον κοιτάζω και αποφασίζω να κάνω μερικά βήματα κοντά του. Μου δίνει το γράμμα και το διαβάζω αβίαστα. Σχολικά είδη, μαθήματα ,το πρόγραμμα μου. Όλα βρίσκονταν εκεί.

"Μα δεν υπάρχει μαγεία...δεν γίνεται"

"Δεν υπάρχει μαγεία; Σαφώς και υπάρχει μαγεία! Κοίτα με." Μου γυρνάει την πλάτη και αρχίζει να σφυρίζει. Τότε είναι που ξαφνικά εμφανίζεται μια μηχανή απτόν ουρανό.

"Τώρα με πιστεύεις;" Τον κοιτάζω άναυδη. Το μυαλό μου δεν το πίστευε αλλά κάτι μέσα μου το αποδεχόταν και δεν το έκρυψα.

"Ναι."

"Ωραία οπότε θα ανεβείς; Ή θα περιμένουμε να ξημερώσει;" Τον ξανακοιτάζω έντονα και ανεβαίνω πάνω στην μηχανή. Απόρησα η ίδια με την παρορμητικότητά μου αλλά πραγματικά ήξερα πώς δεν με κρατάει τίποτα στο μέρος που ζούσα.

"Σωστή επιλογή" λέει και ξεκινάμε προς την νέα μου κατοικία.