The Slytherin Princess

Κεφάλαιο 3

"Επειδή δεν είσαι μάγισσα, δεν σημαίνει ότι δεν είσαι ικανή να παράγεις μαγεία."

"Τι σημαίνει αυτό; Πώς δεν είμαι μάγισσα αλλά κάποιο άλλο μαγικό πλάσμα;"

"Ακριβώς, φαίνεται ότι δεν θα χρειαστεί να εξηγήσω πολλά πράγματα."

"Και; Τι είμαι καλικάντζαρος;"  τον ρωτάω ειρωνικά

"Όχι. Είσαι Βίλα."

"Και τι σημαίνει αυτό;"

"Βίλα είναι όμορφα μαγικά πλάσματα τα όποια έχουν την δυνατότητα να υπνωτίσουν τους ανθρώπους γύρω τους ,ειδικά τους άνδρες αλλά εάν υψωθεί ο θυμός τους αρκετά αλλάζουν μορφή. Εάν θέλεις να μάθεις περισσότερα η βιβλιοθήκη εμπεριέχει πολλούς τόμους πάνω στο είδος σου."

"Δεν έχω αλλάξει ποτέ μορφή. Είμαι άνθρωπος."

"Ναι τα Βίλα διατηρούν ανθρώπινη μορφή και εσύ το ίδιο απλά δεν έχεις ακόμη αγρυπνήσει την πραγματική φύση σου, δεσποινίς."

"Οπότε είμαι ένα τέρας."

"Όχι καθόλου δεσποινίς μου, επειδή  είσαι διαφορετική δεν είσαι τέρας, ποτέ μην το ξεχνάς αυτό."

Μου έπιασε τα χέρια και με κοίταξε όπως ένας παππούς το εγγόνι του "Το τι είμαστε πολλές φορές δεν στηρίζεται στο τι νομίζουμε ότι είμαστε αλλά στο πως αποφασίζουμε να πράττουμε και εσύ Οφηλία Λα Μέρ δεν είσαι τέρας. Αυτό θα δεις και θα μάθεις. Για αυτό τον λόγο είσαι εδώ. Όσο είσαι εδώ αυτό το κάστρο είναι το σπίτι σου." 

Σφίγγω τα χέρια μου στα δικά του και τον αγκάλιασα. Δεν ξέρω πόσο τον κρατούσα αλλά για πρώτη φόρα αισθάνθηκα πατρική αγάπη. Δεν ήθελα να τον αφήσω αλλά δεν ήταν πρέπον για κάποιον που μόλις γνώρισα.

"Μην ανησυχείς είσαι ασφαλής εδώ. Λοιπόν... άλλες απορίες;"

"Ναι."

"Πες μου."

"Ποια είμαι;"

Εκείνη την στιγμή το βλέμμα του σκοτείνιασε και αντικρίζοντάς με ,μου είπε την αλήθεια. Πως είμαι Βίλα, ότι προέρχομαι από μια οικογένεια μισό μάγων και βίλα και πώς και εγώ η ίδια είμαι μισή και από τα δύο. Μου εξήγησε τα γεγονότα στο σκηνικό των μάγων και για τον Βόλντεμορντ. Οι γονείς μου ήταν ακόλουθοί του μέχρι που σκοτώθηκαν σε μια εκστρατεία του . Εγώ δεν είχα ιδέα για αυτή την ιστορία, επειδή προτού πεθάνουν οι γονείς μου ήθελαν να ζήσω μακριά  από εκείνους και μπλόκαραν την μνήμη μου. Ο Ντάμπλντορ έκανε ένα ξόρκι και δικές μου εικόνες από μικρότερες ηλικίες διαδραματίζονταν μπροστά μου. Χαμένη από την συνειδητοποίηση αυτή βάζω τα κλάματα. Κλαίω με αυτή που ήμουν, με ποιοι ήταν οι γονείς μου, για το ψέμα που ζούσα μέχρι σήμερα.

" Αυτό εννοούσατε πριν με το πώς αποφασίζουμε τις πράξεις μας, ήταν προειδοποίηση."

"Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ εγώ να κάνω, μόνο να σε κατευθύνω , εσύ είσαι η πρωταγωνίστρια της ζωής σου. "

"Όπως όλοι μας." προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυα μου και συνεχίζω

"Τι γίνεται από αύριο;"

"Αύριο, θα σου δοθεί ένα πρόγραμμα ξεχωριστό από τους υπόλοιπους συμμαθητές σου , έξτρα μαθημάτων, για να μπορέσεις να φθάσεις στο δικό τους επίπεδο. Επίσης, επειδή έχασες την τελετή του Καπέλου για την εισαγωγή σου σε κοιτώνα θα πραγματοποιηθεί ιδιαιτέρως αύριο το πρωί στο γραφείο μου. Όσο για υποδήματα και άλλα αναγκαία θα σου δοθούν άμεσα. Το κρεβάτι σου για απόψε έχει ετοιμαστεί."

"Καταλαβαίνω. Άρα μπορώ να πηγαίνω;"

"Εάν αυτό επιθυμείς, σαφώς."

Γυρνάω την πλάτη μου και στρέφομαι προς την έξοδο. Αφού βγω ο Χάγκριτ με περιμένει να με οδηγήσει στο δωμάτιο μου. Μόλις φθάσαμε τον αποχαιρετώ, πέφτω κατευθείαν προς το κρεβάτι ανάσκελα και συνεχίζω να κλαίω μέχρι που με συνεπαίρνει ο ύπνος.

Την επόμενη μέρα όλα έγιναν όπως είπε ο Νταμπλντορ. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες , πήγα στο γραφείο του έκανα την τελετή του Καπέλου και ξεκίνησα το έτος μου. Ο επιμελητής του κοιτώνα μου εξήγησε τυπικά την αργοπορία μου σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές. Χωρίς ευτυχώς να υπάρξουν πολλοί σχολιασμοί, έμαθα ότι είμαι στην ίδια τάξη με τον Χάρι Πότερ και τους άλλους δύο φίλους του Ερμιόνη και Ρόν. Φυσικά, γνώρισα και άλλα άτομα από τον κοιτώνα μου. Γρήγορα έμαθα για τις δυναμικές μεταξύ των συμμαθητών και του συνεχή ανταγωνισμού μεταξύ κοιτώνων, όπως αυτή του Ντράκο Μαλφόι και του Χάρι Πότερ. Όμως αυτοί περνούσαν αμυδρά από την προσοχή μου. Το κύριο θέμα μου ήταν πώς θα επιβίωνα πλέον ως Οφηλία Λα Μέρ, μισή μάγισσα, μισή Βίλα, με οικογενειακό ιστορικό προδοτών στο είδος της και Σλίθεριν.

Απτό κακό στο χειρότερο όμως αυτό δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτά που με περίμεναν.