The Slytherin Princess

Κεφάλαιο 4

Ξεκινώντας από το μηδέν στα μαθήματα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έχοντας να αναπληρώσω κενά από τις προηγούμενες χρονιές δεν μου δόθηκε στιγμή να ηρεμήσω.  Στις μεταμορφώσεις και στην άμυνα εναντίον των σκοτεινών τεχνών ευτυχώς δεν είχα πρόβλημα, οι Αρχαίοι Ρούνοι όμως ήταν άλλη υπόθεση...  

Δεν περίμενα να κάνω φίλους κατευθείαν μόλις έφθασα αλλά πίστεψα ότι τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά εδώ.  Έβλεπα να μου ρίχνουν βλέμματα που και που αλλά ήταν υποφερτό.  Παρατήρησα ότι όσοι προέρχονταν από οικογένειες Μάγκλ , εκείνοι ήταν οι πιο περίεργοι ως προς την εμφάνισή μου. 

Την πρώτη μέρα που ξεκίνησα τα μαθήματα ανάμεσα στα ρούχα και τα βιβλία βρήκα έναν φάκελο, ο οποίος περιείχε ένα γράμμα και ένα χρυσό μενταγιόν. Στο γράμμα ανέφερε: 

"Σας παραδίδω με μεγάλη χαρά τα σύνεργά σας για το καινούριο σχολικό σας έτος. Πέρα από τα ρούχα και τα βιβλία σας, θέλω να λάβετε αυτό το μενταγιόν. Λόγω της διακεκριμένης κατάστασής σας, θα επιθυμούσα να το φοράτε όσο βρίσκεστε εδώ. Οι μαγικές δυνατότητές του συμπιέζουν τις φερομόνες των Βίλα και βοηθάει στην ομαλή συμβίωση με τους υπόλοιπους μαθητές. Μέχρι να μάθετε να ελέγχετε τις δυνάμεις σας, σας συμβουλεύω την καθημερινή χρήση του. 

Ελπίζω να έχετε ένα καλό ξεκίνημα,

Άλμπους Ντάμπλντορ" 

Στην αρχή, αμφέβαλλα για την χρησιμότητα του μενταγιόν αλλά μόλις το φόρεσα, είδα την διαφορά. Μπορούσα πλέον να κυκλοφορώ στους διαδρόμους του κάστρου χωρίς να φοβάμαι για την σωματική μου ακεραιότητα. Ναι μεν ήμουν επιφυλακτική ,όμως, μπορούσα να κινηθώ με μεγαλύτερη ευκολία.  Δεν έβλεπα πλέον γλοιώδη βλέμματα, υπήρχαν άτομα που τους κινούσα το ερωτικό ενδιαφέρον αλλά ποτέ δεν ξεπερνούσαν τα όρια που τους έβαζα. Μπορούσαν να μου μιλήσουν για τα μαθήματα, μέχρι εκεί. 

Μόνο ένας συνέχιζε τον χαβά του και δεν με άφηνε στην ησυχία μου, ο Μάρκους, αρχηγός της ομάδας του Κουϊντιτς του κοιτώνα μου ή αλλιώς ένα απτα πιο νάρκισσα και χυδαία άτομα που είχα γνωρίσει στο Χόγκουαρτς.  Μου την έπεσε από τη πρώτη στιγμή που με είδε και ενώ του έδειχνα επανειλημμένα την απέχθειά μου προς εκείνον, δεν σταματούσε να ασχολείται μαζί μου. 

"Τι κάνεις Λίβι μου?"  

'Κατά φωνή' σκέφτηκα. 

Γυρνάω και βλέπω τον Μάρκους να με κοιτάζει χλευαστικά.