ពេលព្រឹក
រាងកាយអាក្រាតរបស់កម្លោះ១៥ឆ្នាំដេកក្រលុំភួយជិតនៅលើគ្រែស្តូកស្តឹង សក់ក្បាលរញ៉េរញ៉ៃបាំងជិតថ្ងាស មុខមាត់តូចៗគួរឲ្យស្រឡាញ់មិនសមនឹងទង្វើដែលគេបានធ្វើពីយប់មិញទៅលើបងប្រុសរបស់ខ្លួនសោះ។
ជុងគុក បានងើបពីព្រឹកព្រលឹមទាំងលំបាកដើរប៊ាំងខ្ញើកៗទៅសម្អាតខ្លួនហើយធ្វើម្ហូបដើម្បីពួកគេទាំងពីរ ខ្លួនប្រាណគេឈឺសព្វសាច់អស់ទៅហើយ ជាពិសេសគឺចង្កេះតែម្តង ទើបគេពាក់តែអាវពីយប់មួយប៉ុណ្ណោះ ជុងគុកធ្វើម្ហូបរួចក៏ឡើងទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនដើម្បីដាស់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួនឲ្យងើប បើនិយាយតាមត្រង់ទៅតាំងពីឆ្លងកាត់យប់មិញហើយគេមិនសូវចង់ទុកចិត្តជីមីនឡើយ ក្មេងម្នាក់នេះមុខគួរឲ្យស្រឡាញ់ដូចក្មេងមិនដឹងអី តែគេមិនដឹងថាជីមីនទៅចេះរឿងបែបនេះម៉ោពីណាទេ។
«មីន!»ជុងគុក អង្គុយលើគ្រែក្បែរខ្លួនប្អូនប្រុសដាស់គេឲ្យភ្ញាក់ ព្រោះពួកគេត្រូវទៅរៀននិងធ្វើការរៀងៗខ្លួន។
«Jiminie ភ្ញាក់ឡើយ»ជុងគុក អង្រួនរាងកាយគេថើៗ។
«ហ្អឹម»ជីមីន ក្រហឹមបន្តិចមុននឹងរើខ្លួនបែរមកខាងជុងគុក សក់ក្បាលរញ៉េរញ៉ៃពេញមុខធ្វើឲ្យជុងគុកញញឹមនឹងភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់ លើកដៃវែកសក់ចេញពីមុខហើយអង្អែលថ្នមៗ។
«បងប្រុស»ជីមីន បើកភ្នែកសន្សឹមៗមើលជុងគុក កាន់ដៃដែលអង្អែលក្បាលខ្លួន។
«ជិតដល់ម៉ោងទៅរៀនហើយងើបសម្អាតខ្លួនៅ»ជុងគុក ដកដៃចេញពីសក់របស់គេ ហើយកងាកមុខចេញមិនហ៊ានសម្លឹងយូរព្រោះតែរឿងពីយប់មិញវាលោតស្រស់ៗលើខួរក្បាលពេក។
«បងជុង ទៅណា?»ជីមីន ងើបអង្គុយសួរជុងគុកពេលដែលគេងើបឈរ។
«មុជទឹករៀបចំធ្វើការងាេ ហេតុអី?អា៎!»ជុងគុក ភ្ញាក់ព្រឺតពេលជីមីនស្រាប់តែទាញដៃគេឲ្យដួលទៅលើគ្រែហើយឡើងទ្រោបពីលើទាំងកម្រោល។
«មីន ធ្វើស្អីនឹង?»បេះដូងលោតស្ទើប្រេះពីទ្រូងពេលជីមីនធ្វើអីដែលប្លែកខុសធម្មតា។
«សឺត បងចាំមែនទេថាយប់មិញយើងធ្វើអីជាមួយគ្នា?»ជីមីន ថើបកញ្ចឹងករបស់ជុងគុកើយខ្សឹបសួរគេក្បែរត្រចៀកធ្វើ្យជុងគុកព្រឺសម្បុរញ័រខ្លួន។
«ជីមីន ឯង....ចេះដឹងវាម៉ោពីណា»ជុងគុក ដកដង្ហើមផឺតផតសម្លឹងមើលរាងកាយអ្នកខាងលើកម្រើកមិនរួចព្រោះជីមីនសង្កត់ដៃខ្លួនទ្រុតចូលក្នុងពូក។
«រឿងបែបនេះគេមិនចាំបាច់រៀនទេ វាធម្មជាតិ»ជីមីន ញញឹមកំហូចដោយឆ្លៀតអោនថើបថ្ពាល់ជុងគុកខ្សឺត។
«មីន លែងបងទៅ បងទៅមុជទឹក»ជុងគុក ប្រឹងរើឡើងរួញខ្លួន ប្រឹងត្រដុះជើងចុះឡើងព្រោះតែអាវកាន់តែខើចឡើងគេមិនបានស្លៀកអ្វីពីក្រោមឡើយ។
«ខ្ញុំឃើញបងទ្រាំមិនបានទេ សុំបន្តិចសិនណា»ជីមីន និយាយដោយភាពត្រេកត្រអា មុននឹងសើយអាវរបស់ជុងគុកឡើងហើយកន្ធែកជើងរបស់គេចេញពីគ្នាអោនជ្រប់នឹងចន្លោះជើងគេជាប់។
«អ្អាស់ ជីមីន កុំ!»ជុងគុក លើកដៃខ្ទប់ក្បាលរបស់ជីមីន ប្រឹងក្តោបជើងចូលគ្នាតែវាហួសពេលហើយអណ្តាតមានជំនាញរបស់ប្អូនប្រុសគេក្រលាស់មិនប្រណីធ្វើឲ្យគេថ្ងូូរឡើងស្ងួតបំពង់ក។
«អ្អឹម »ជុងគុក ស្រែកមិនចេញពេលជីមីនងើបមកគ្រប់គ្រងបបូរមាត់គេជិត មុននឹងស៊កកូននាគចូលភ្លាមៗ គេសម្រុកចលនាចង្កេះរហូរទាល់តែអស់ចិត្តទើបព្រមប្រលែងជុងគុកវិញ។
«ទៅមុជទឹកទៅ ប្រយត្នហួសម៉ោងរៀន»ជុងគុក និយាយខ្សោយៗមាត់ស្លេកបុឹបព្រោះតែត្រូវគេស្រូបថាមពលអស់ ដេកឃ្លុំភួយជិត។
«បាទ បងមិនបាច់ទៅធ្វើការទេខ្ញុំថាបងកងើបមិនរួចដែរ»ជីមីន សើចយ៉ាងសមដែលបានធ្វើឲ្យជុងគុកដេកញ័រជើងងើបលែងរួច។
«អាក្មេងកំហូច ឆាប់ទៅៗ»ជុងគុក ខាំមាត់សម្លក់ទាំងមុខក្រហម ទើបជីមីនព្រមទៅស្លៀកពាក់ទៅរៀន ជុងគុកក៏ដេកលក់ដែររហូតដល់ពេលល្ងាចដូចគ្នា ព្រោះគេគ្មានកម្លាំងសូម្បីតែអង្គុយ។
«អា៎!»ជុងគុក ភ្ញាក់ឡើងកដេកថ្ងូរក្រោមទ្រូងអាប្អូនកំហូចម្នាក់នេះទៀតបាត់ទៅហើយ មិនដឹងថាគេចេញទៅរៀនតាំងពីពេលណាដែលសំខាន់គេគេសម្រុកចង្កេះមិនប្រណីធ្វើឲ្យជុងគុកត្រូវលើកដៃតោងកគេដើម្បីទប់ខ្លួន។
«ក្មេង...អា៎ ល្មោភកាម»ជុងគុក វាយដើមទ្រូងគេតិចៗពេលជីមីនបាញ់គ្រប់យ៉ាងចូលក្នុងខ្លួនគេធ្វើឲ្យគេកន្ត្រាក់ខ្លួនញ័រទទ្រឺត។
«សឺត ឃើញមុខបងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានកម្លាំងតែម្តង»ជីមីន ញញឹមកំហូចលិតមាត់លិតក ធ្វើឲ្យជុងគុកដេកសម្លក់។
«ឯងមានកម្លាំង យើងស្លាប់តែម្តង មិនបាច់ទុកកម្លាំងឲ្យយើងខ្លះទេ»ជុងគុក ដកដង្ហើមធំលើកដៃជូតញើសឲ្យជីមីនដែលហូរតក់ៗមកលើគេ។
«បងឃ្លានទេ ប្រហែលគេងតាំងពីព្រឹកមិនងើបសោះហើយនេះ»ជីមីន ដកខ្លួនចេញពីជុងគុកហើយក៏ស្លៀកពាក់ឲ្យគេវិញ មុននឹងចុះទៅក្រោមរៀបអាហារឲ្យគេញ៊ាំ។
បន្ទាប់ពីបញ្ចុកបាយឲ្យជុងគុកបានឆ្អែតក្រពះហើយ អ្នកទាំងពីរក៏នាំគ្នាមើលរឿងដោយជុងគុកដេកកើយភ្លៅជុងគុក គេក៏លេងសក់ជីមីនតិចៗ។
«ខ្ញុំស្រឡាញ់បង»ជីមីន ស្រាប់តែនិយាយឡើយធ្វើឲ្យជុងគុកអោនមើលមុខគេយ៉ាងលឿន។
«បងក៏ស្រឡញ់ឯងដូចគ្នា»ជុងគុក ញញឹមដាក់គេដាក់ប្អូនប្រុសចិញ្ចឹមដោយក្តីស្រឡាញ់មិនថាពេលនេះឬពេលមុន។
«មិនមែនជាបងប្អូន តែជាគូស្នេហ៍ខ្ញុំចង់ឲ្យបងក្លាយជារបស់ខ្ញុំ»ជុងគុក ថើបខ្នងដៃជុងគុកថ្នមៗធ្វើឲ្យគេញញឹមអៀនប្រៀន ហើយកងក់ក្បាល។
«បងក៏ដូចគ្នា»ជុងគុក ញញឹមពេលដែលជីមីនងើបអង្គុយើយអោបគេជាប់នឹងទ្រូង។
ចប់
