តុក តុក
សំឡេងគោះទ្វាជារណ្តំចេះតែបន្តបន្លឺឡើងនៅខាងក្រៅបន្ទប់របស់ទាសីម្នាក់ដែលធ្វើការនៅក្នុងរាជវាំង បង្កការរំខានដល់អ្នកកម្លោះដែលកំពុងតែសង្ងំដេកនៅខាងក្នុងមិនឈប់។
«ហេតុអីក៏មិនព្រមចេញទៀត?»ជុងគុក សួរខ្លួនឯងខ្សឹបៗទាំងធុញទ្រាន់ព្រោះគេដេកស្តាប់សំឡេងគោះនេះជិតកន្លះម៉ោងទៅហើយ។
តុក តុក
ឯអ្នកនៅខាងក្រៅក៏មិនព្រមចុះចាញ់នៅតែគោះដរាបណាជុងគុកមិនព្រមទៅបើកគេក៏មិនព្រមដើរចេញដូចគ្នា ជាហេតុធ្វើឲ្យជុងគុកអស់ភាពអត់ធ្មត់ក៏ងើបទាំងភាពខឹងសម្បារទៅបើកទ្វារ។
«ហេតុអី....ហ្អឹម!»គ្រាន់តែបើកភ្លាម ចង់ជេស្តីក៏មិនបាន ពេលគេត្រូវបុរសមាឌមាំម្នាក់នោះចាប់ថើបទាំងកម្រោល។
«ទ្រង់ធ្វើអីមានគិតដែរទេ ហ៊ើយ!»ជុងគុក រុញជីមីនចេញពីខ្លួនហើយប្រញាប់ទាញទ្វាបិតព្រោះខ្លាចមានអ្នកណាឃើញចប់ជាមិនខានឡើយ។
«ជុង យើងសុំទោស!»ជីមីន ទាញដៃជុងគុកឲ្យទៅជិតខ្លួនហើយអោបចង្កេះគេ ខណៈដែលជុងគុកប្រឹងដកខ្លួនចេញដូចជាខ្ពើមខ្លួនទ្រង់ណាស់អីចឹង។
«លែងទូលបង្គំទៅ ធ្វើបែបនេះមិនសមឡើយ ទ្រង់ជិតរៀបអភិសេកហើយ!»ជុងគុកយកដៃទប់ទ្រូងព្រះរាជបុត្រមិនឲ្យមកជិតខ្លួន។
«គូ...កុំអីចឹងបានទេ ស្តាប់យើងបកស្រាយសិន»ជីមីន ខំប្រឹងអង្វរកដោយទឹកមុខគួរឲ្យអាណិត សង្ឃឹមថាជុងគុកនឹងទុកឲ្យកាសឲ្យខ្លួនបានបកស្រាយ។
«ហេតុអីក៏ព្រះរាជបុត្រចាំបាច់ចំណាយពេលមកបកស្រាយរឿងទាំងនេះឲ្យ ទាសីដូចជាទូលបង្គំធ្វើអី»គេនិយាយពាក្យទាំងអស់នេះចេញមកដោយភាពឈឺចាប់ ទឹកភ្នែកក៏ហូរព្រោះតែព្ររាជបុត្រជាទីស្រឡាញ់នឹងត្រូវរៀបអភិសេកចោលទាសីដូចជាខ្លួននៅថ្ងៃស្អែកនេះហើយ។
ដែលអ្នករាល់គ្នាកុំពុងតែអាននេះគឺជារឿងរាវស្នេហាលួចលាក់រវាងព្រះរាជបុត្រ និងទាសីបម្រើរាជវាំង ពួកគេស្រឡាញ់គ្នាតែគ្មានវាសនាបាននៅជាមួយគ្នាបានឡើយ ព្រោះតែឋានតួនាទីខុសគ្នាដាច់ដែលមិនអាចហៅលឺ ទើបបានតែជួបគ្នាលួចលាក់មួយគ្រាៗក៏មានក្តីសុខ តែពេលវាល្អៗក៏មិនបានយូរពេលដែលជីមីនត្រូវរៀបអភិសេកជាមួយព្រះនាងនគរផ្សេងដើម្បីបំពេញងារជាម្ចាស់ក្សត្រីឲ្យជីមីនក្លាយជាស្តេចពេញលេញ។
«យើងសុំទោស ស្តាប់យើងសិន យើងធ្វើនេះកដើម្បីទំនាក់ទំនងឯងនឹងយើងដែរ»ជីមីន ចាប់ខ្លួនប្រាណជុងគុកឲ្យនៅស្ងៀម ដើម្បីកុំឲ្យគេរើបានទៀត។
«ដើម្បីពួកយើង ឬដើម្បីឲ្យខ្ញុំឈឺស្លាប់ទៅ»
«បើយើងមិនព្រមគឺមានតែផ្លូវស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ព្រះបិតាមិនលើកលែងពួកយើងឡើយ»
«ចឹងក៏ស្លាប់ទៅ»ជុងគុក នៅតែមិនព្រមស្តាប់ហេតុផល ហើយប្រកែកទាំងរឹងទទឹង។
«ជន ជុងគុក កុំល្ងង់បានទេ ឈប់ឆ្កួតទៅ ធ្វើបែបនេះវាគ្មានបានផលចំណេញទេ»ជីមីន អង្រួនស្មាជុងគុកខ្លាំងដើម្បីឲ្យគេភ្ញាក់ខ្លួន ដឹងថាខ្លួនឯងកុំពុងតែនិយាយស្អីចេញមកខ្លះ។
«ហ្អឹក មែនទូលបង្គំឆ្កួត ហើយវាក៏ព្រោះតែទ្រង់ ទូលបង្គំខ្លាចបាត់បង់ទ្រង់ មិនចង់ឲ្យទ្រង់ស្រឡាញ់អ្នកណាក្រៅពីទុលបង្គំ យល់ទេ?»ជុងគុក យំអណ្តឺតអណ្តកងើយសម្លឹងមើលព្រះរាជ
បុត្រជាទីស្រឡាញ់ដោយភាពភ័យខ្លាច ខ្លាចថាទ្រង់បានរៀបអភិសេកហើយនឹងបោះបង់គេចោល។
«ស្តាប់ណាយើងមិនស្រឡាញ់អ្នកណាក្រៅពីអូនទេ ឬអូនមិនជឿចិត្តយើង»ជីមីន ត្បសំណួរវិញ ជ្រិញចិញ្ចើមដាក់ពិរុទ្ធឲ្យទាសីតូចអេះអុញ។
«ចិត្តទូលបង្គំជឿ ប៉ុន្តែរាងកាយមិនប្រាកដទេ»
«បាន យើងនឹងបញ្ជាក់ឲ្យអូនដឹង»ជីមីន ទាញខ្សែរអាវដែលចងនឹងចង្កេះរបស់ជុងគុកក្រវ៉ាត់ចោលទាំងកម្រោល ចាប់ផ្តួលខ្លួនរបស់ទាសីតូចទៅលើកម្រាលស្តើងដែលគេគេងរាល់យប់ដោយខ្លួនទៅទ្រោបពីលើ។
«ព្រះ....»
«ហៅឈ្មោះយើង!»
«ជីមីន!»ជុងគុក លើកដៃដាក់លើស្មារឹងមាំ ម្រាមដៃលេងនឹងសសៃសក់ទន់ល្មើយរបស់ព្រះរាជបុត្រ។
ជីមីន អោនទៅគ្រប់គ្រងបបូរមាត់ពណ៌ផ្កាឈូកព្រឿងៗថ្នមៗដោយក្តីស្រឡាញ់ ដៃទំនេរចាប់ទាញសម្លៀកបំពាក់នៅលើកាយទាំងពីរចោលម្តងមួយៗរហូតដល់អ្នកទាំងពីរគ្មានអ្វីដែលបិតបាំង លាក់លៀមគ្នាទៀត។
«បែរក្រោយ ឲ្យយើង»ជីមីន ថើបគុម្ពត្រចៀករបស់ជុងគុក ខ្សឹបប្រាប់គេឲ្យបែរក្រោយ។
ជុងគុក បែរក្រោយលើកត្រគៀកតាមដៃរបស់ជីមីនដែលលើកខ្លួន គេផ្ទប់មុខនឹងខ្នើយកើយ ត្រគៀកលើកឡើងស្មើនឹងចង្កេះរបស់ជីមីន បង្ហាញគ្រប់យ៉ាងគ្មានចន្លោះឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បានឃើញ។
ជីមីន ថើបស្មាសខ្ចីថើៗទាំងសងខាង ស្រង់ក្លិនក្រអូបរបស់ទាសីសំណព្វចិត្តឲ្យបានពេញសួត មុននឹងបង្អូសទៅខ្នង ប្តើអណ្តាតបុិនប្រសប់លិតតាមចង្អូរខ្នងរហូតទៅដល់ផ្លែប៉េះទាំងគូ អត់ខ្នាញ់មិនបានក៏ទះពីរ បីដៃលេងឲ្យសមចិត្ត(reader គេស្មៃគេ ហើយនុ៎ង😏)។
«អា៎ ជីមីន..»ជុងគុក ថ្ងូរឡើងពេលអណ្តាតមានជំនាញរបស់ជីមីនលុកលុយល្អាងស្នេហ៍របស់គេគ្មានប្រណី ដៃទាំងគូហែងសាច់ទ្រលុកទ្រលន់ចេញពីគ្នាដើម្បីឲ្យកាន់តែងាយស្រួល។
ពេលដែលអស់ចិត្ត ជីមីនក៏បង្វែរឲ្យជុងគុកដេកផ្ងារវិញ ទាញជើងជុងគុកចេញពីគ្នាឡើងឡើងមកថើប.កជើងគេថ្នមៗទាំងសងខាងមុននឹងពាក់វាទៅលើស្មា។
«យើងចូលទៅហើយ!»ជីមីន ខ្សឹបៗក្បែតត្រចៀកជុងគុក គេថើបលើមាត់ទាសីតូចស្រាលៗ ហើយករុញភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនចូលក្នុងខ្លួនជុងគុក។
«ហ្អឹម...ជីមីន»ជុងគុក ថ្ងូរស្រាលៗអង្អែលសក់ជីមីនពេលដែលគេអោនមកក្រសោបចុងផ្លែឈើរីទៅក្នុងមាត់ ជញ្ជក់ដូចជាកូនក្មេងត្រូវការទឹកដោះ ចំណែកឯចង្កេះធ្វើចលនាគ្មានសំចៃ ល្បឿនចេះតែលឿនទៅៗ។
សុខៗជីមីន ស្រាបតែក្រលាស់ខ្លួនដេកហើយឲ្យជុងគុកអង្គុយលើខ្លួនវិញ គេដេកកើតដៃទាំងពីរ ញញឹមចុងមាត់ដាក់ជុងគុកដែលអង្គុយបត់ជើងនៅលើខ្លួនធ្វើភ្នែកម៉ង់ៗ ថ្ពាល់ក្រហមព្រឿងៗ។
«ធ្វើអីនឹង?»ជុងគុក សួររដាក់រដុប យកដៃទប់លើទ្រូងជីមីន។
«កុំធ្វើពុត ឆាប់ឡើងយើងចាំ ប្រើចង្កេះអូនទៅ បម្រើយើងឲ្យល្អ»ជីមីន ញាក់ចិញ្ចើមដាក់ជុងគុក គេទះគូថជុងគុកមួយដៃ ហើយលើកចង្កេះពីក្រោមធ្វើឲ្យជុងគុកភ្លាត់មាត់ថ្ងូរព្រោះភាពសុខស្រួលមួយរំពេច។
«តែ..អូនមិនដែល...វាគួរឲ្យខ្មាស»ជុងគុក ខាំមាត់ហើយនៅមិនស្ងៀមព្រោះតែខ្លួនអង្គុយលើរបស់រឹង ដែលសង្ងំក្នុងខ្លួនស្ទើដល់ពោះទៅហើយ។
«ហ្អឹម?ខ្មាសអី ចុះយើងនៅលើមិនឃើញខ្មាសផង ដេកថ្ងូរឲ្យកកោក»ជីមីន និយាយញោះឲ្យជុងគុកកាន់តែអៀន។
«កុំនិយាយបែបនេះ ខ្ញុំព្រមក៏បាន»ជុងគុក លើកដៃដាក់លើទ្រូងដើម្បីទប់ ហើយលើកចង្កេះមួយៗ ពេលដែលជីមីនទ្រាំយឺតៗមិនបានក៏ធ្វើចលនាពីក្រោមខ្លាំងៗរហូតដល់គោលដៅជាមួយគ្នា។
«ព្រះរាជបុត្រ!»ជុងគុក ហៅខណៈពួកគេទាំងពីដេកអោបគ្នាក្រោយចប់សង្គ្រាមក្តៅគគុក។
«យ៉ាងមិច បានខ្លួនយើងហើយក៏ហៅព្រះរាជបុត្រវិញហើយ?»ជីមីន ញោះអ្វើឲ្យជុងគុកថ្ងូរដោយភាពខ្មាសអៀនខ្ទប់មុខនឹងទ្រូងគេជាប់។
«មិនមែនទេ..តែទ្រង់ពិតជារៀបអភិសេកមែនឬ?»ជុងគុក សួរដោយភាពសោកសៅ។
«ហ្អឹម យ៉ាងណាយើងគេចមិនបាន អូនកុំភ័យអី យើងមិនបានស្រឡាញ់នាង ពេលយើងឡើងសោយរាជ្យ យើងមានអំណាចជាងមុន រឿងប្រាកដជាល្អជាងនេះ»ជីមីន លួងលោមអង្អែលក្បាលកូនទាសីថ្នមៗ។
«ហ្អឹម សន្យាណា!»ជុងគុក លើកកូនដៃឡើង។
«សន្យា»ជីមីន ថ្ពក់ដៃជាមួយជុងគុកដើម្បីឲ្យគេអស់ចិត្ត។
ចប់
