SOSYOPATLAR

1).BÖLÜM

"Ben bir piskopat değilim yanlızca yüksek nitelikli bir sosyopatım"
(sherlock holmes)

Bilgisyar tuşların sesi gelen odadan kapı sesi tıklanınca Rauf bey istemsizce irkildi. Gözlerini bilgisiyar ekranından ayırıp yorgun bir ses tonuyla
"Giriniz"
deyip kapıdan gelene baktı.
Kapı açılınca,içeriye Dershanenin getir götür işleriyle ilgilenen Zeynep hanım  girdi.
Yüzünde küçük bir tebessümle ellindeki mavi dosyayı Rauf beye uzatıp,sevecen bir ses tonuyla "İstediğiniz tüm dosyalar burda
hocam"
deyip Rauf beye uzatı.
Rauf bey kendisine uzatılan dosyaları alıp, boynundaki ipli gözlüklerini takıp, göz ucuyla dosyalara bakıtı.Dosya Dershaneye yeni gelecek öğrencilerin bilgileri vardı.Kafasını dosyadan kaldırıp Zeynep hanıma dönüp teşekkür etti.
Zeynep hanım endişeli bir ses tonuyla
"Hocam ben dosyaya baktım...yani şe..." sözünü kesen Rauf beyin yorgun sesiydi.
"Biliyorum...biliyorum" deyip koltuktan geriye yaslanıp.
"Bunlardan bir halt olmaz,ama tek umutlarımız bunlar...yapacak bir şey yok" diyip Zeynep hanımdan gözlerini kaçırdı.
Aslında her şeyin farkındaydı Rauf bey bu projenin doğru sonuçlanması olasılıklara dayandığını.Tek çözüm yolu buydu.Dershanesine olan ilgi tekrar artırmak için şehirdeki okularda sorun çıkartan ve mezun edinemeyen öğrencileri kendisi mezun edip ün kazanacaktı... Perdel Dershanesi tekrar eski gönlerine geri gelecekti.Lakin bu kurtuluş projeyi sadece öğretmenler biliyordu.

###

Mavi:

Yatağın özerindeki siyah çantasını alıp odadan çıkıp merdivenlerden indi.Merdivenlerden inince salonda pencer karşısında sabit bir şekilde duran annesini gördü. Annesini böyle gördükçe içine küçük bir ubte düşse de gülümseyerek merdivenlerden indi "Günaydın anne" deyip yanına gitti ama annesi aynı soğuk ve duruşunu bozmadan duruyordu.

Annesinin önceleri bakımlı ve herkesi kıskandıracak parlaklıkta olan saçları şimdi dağınık ve özensizdi.Sadec saçları değil kadın cağızın kıyafetleri,yüz hattları  sanki buruşturulmuş gibiydi.
Mavi bunları kafasından geçirdikçe istemsizce gözleri doluyordu. Boğazı döğümlenince,yutkunup annesinin yanından ayrıldı.
Dış kapıya yönelip vestiyerin özerindeki araba anahtarını alıp, kapıyı açıp dışarı çıktı garaja yönelip,arabasını anahtarıyla açıp hızlıca uzaklaştı ordan...

Bu defa herzamanki yolu kulanıp okula gitmiyecekti.
Bilinmeyen bir
nedenden dolayı okulu değişmişti.
Mavi aklından bunları geçirince hafif bir tebessüm etti.Aslında okulun değişmesine pek şaşırmaması gerekiyordu.
Sırf babasının ilgisini çekmek için okulda yapmadığı olay kalmamıştı ama bunun aksine babasının hiç umrunda  bile olmamıştı.
On yedi yaşında olup araba kullanmasının tek sebebide buydu; ilgi çekmekti,babasının onu fark etmesini istiyordu ama hiçbirşekilde başarılı olamıyordu...
sonunda Dershaneye varmıştı.
Arabasını okulun arkasına park edip dershane kapısına doğru yürüdü. Dershanenin tam önüne gelince kafasını kaldırıp Dershaneye baktı"Perdel Dershanesi" pankartına baktı.

###

Adar:

Umutsuz aramalardan sonra tek çare annesine sormak kalmıştı.
odasından çıkıp mutfağa gidip
soğuk bir ses tonuyla
"hey! Okul formalarım nerde?"
deyip salatalık doğruyan annesine baktı.
Annesi,oğlunun kırıcı ses tonuna aldanmayıp.
"şey...oğlum dün okul müdürün aradı başka okula gidecekmisin bende elbiselerini giymiyceksin diyip yıkadım"
Adar böyle bir cevap beklemediği için şaşırmıştı
"yeni okul neresiymiş, onuda söyledilermi bari?"
Annesi hatırlamaya çalışıyor gibi gözlerini kısıp
"Perdel Dershanesi gibi bir şey di"

Adar alaycı bir gülümsemede takınıp

"Dershane...öylemi...peki Dershaneye ödenecek parayı hangi sikikle ödüyorsun da kabul ediyorsun?" son sözlerini yüksek sesle söylediği için annesi hafif bir örktü.
Adarın bu sert davranışına rağmen, Sakin davranıp ince ses tonunu koruyup
"Oğlum Dersanedeki müdür kendisi bizat ödüyecekmiş parasını" Adar, annesinin söylediklerine şaşırtmıştı.
Müdür ne diye böyle birşey yapsın ki.?
Bunları öğrenmenin tek bir yolu var...