Desire for Eminence (Dream Series #2)

17

Doubt

Hindi ko na alam kung ano ang paniniwalaan ko. Magulo iyong isipan dahil sa mga nangyayari. I cant even call my parents or atleast ask if my son is okay. Kanina pa walang umiimik saamin ni Lincoln. Madilim na sa labas nang natapos kaming kumain ng hapunan.

His cold treatment was obviously effective. Nakasunod lang ang mga mata ko sa bawat galaw niya.

Nag-aalala man sa anak ay wala akong magawa dahil hindi ko alam kung saang lupalop na iyong mga gamit.

Grand opening na bukas at nandito pa ako sa bahay ni Lincoln parang hostage.

"What are your plans, Lincoln? I have work, i cant just sit here waiting for you to decide when i--" hindi ko na mapigilan nang naalala ang anak na naghihintay saakin sa bahay.

"Ihahatid kita bukas." malamig na sagot ni Lincoln. Hindi naman ako mapakali dahil sa sinabi niya.

"I need to go home now." nadismaya kong sagot. Halos nagmamakaawa na nga ako sa kanya na ihatid na ako. Madami pa akong dapat na asikasuhin bukas ng umaga, iyong mga suppliers and decors for the grand opening.

Gusto ko mang i-explain sa kanya kung bakit kailangan ko nang umuwi, nagbabaka-sakaling maintindihan niya pero nahihiya ako. He doesn't really need to know about it. Wala naman siyan kinalaman dun.

"I want us to talk and not fight, Celene. That's all i am asking." mas kalmado na niyang sabi, inihanda naman niya iyong mga hihiramin kong gamit, mukhang walang plano na pauwiin ako saamin.

Nasa couch na ako umupo, malayo sa kaniya. His bedroom is quite big, may mini living room pa nga malapit sa walk-in closet niya.

Abala naman siya sa paghahanda ng gagamitin ko sa banyo.

"Make me understand, please?" his stares stay at me for a long moment parang tinatantya iyong mga nasa isipan ko.

"That's it, Lincoln. Dont think too hard about it. Nothing special." i groaned, medyo napapagod na sa paulit-ulit naming usapan.

Nairita naman siya sa narinig galing saakin. "I wont stop seeing you then." simple niyang sabi. I frowned when he continued what he's doing.
"Until you'll get tired fighting me and surrender." warning me.

"You got what you wanted. Hindi ka parin ba masaya? I am tired being a fool, Lincoln. I am so sick of it."

"Fool is when we are having problems and not recognizing it, Celene. We should talk about it like an adults." his cold stare looked like he is getting tired and fed up about the situation.

Ano pa ba ang pag-uusapan namin? I dont want to take a risk. I know he's just going to leave. Guys like him will never be contented.

Hindi ko pwedeng isipin ang gusto ko lang, i should consider my son's life, too. Kahit anong mangyari mas uunahin ko iyong kapakanan ng anak.

"I am not up for your game, if you're doing all of this--"

"I already told you a lot of times already, Celene. I am not playing." seryoso niyang sabi. I shook my head ang laughed. Nagpapatawa ang isang 'to. Ano iyong mga narinig at nakita ko sa club noon? Hindi naman siguro panaginip ang lahat ng iyon diba?
Third time is a charm? No. It's pure stupidity.

Hindi ko makakalimutan ang mga ngiti sa mga mukha nila ng mga kaibigan niya sa gabing iyon. They enjoy hurting other people.

He reached for my arms and hold it gently. His eyes are begging.
"It's not that easy." i sighed.

Maaga akong nagising nagbabaka-sakali na maihatid na pauwi. Hindi ko na alam ang mga nangyayari sa café.

I've been hurt so many times, i should know better this time.