Heaven

Κάτι

"Αιματοκριτης κατω απο το οριο, σιδηρος επισης, χοληστερίνη ακριβώς στο οριο, βιταμινες χαμηλες..."τον ακούω να διαβαζει τις εξετασεις μου.

Κλαίω σιγανά και κοιτάζω μπροστά.

Ουτε τις ιδιες μου εξετασεις δεν ειχα τα κοτσια να δω. Ο Άγγελος συνεχιζε να διαβαζει τα χαμηλά ποσοστά και εγώ συνεχιζα να κλαιω.

"Σταματα!" φωναζει. "Ποτε θα μου ελεγες οτι αντιμετωπίζεις πρόβλημα ε; Οταν θα σε εβλεπα διασωληνωμενη;" ρωτά νευριασμένος.

"Θελω να μου λες αληθεια οταν σε ρωτάω αν εχεις φαει. Παντα θα φροντιζω να μη φευγεις νηστικη. Και δεν καταλαβαίνω τον λογο που με κρατουσες στο σκοταδι τοσο καιρό..." συνεχιζει τον μονολογο του.

"Άγγελε..."

"Τι; Πάλι έχεις προβληματα στο σπιτι; Θες να ερθεις να μείνεις για λιγο μαζί μου;"

"Όχι, δεν είναι αναγκη..."

"Τότε τι; Γιατί το κανεις όλο αυτό;"

"Γιατί είναι το μονο πραγμα που μπορώ να εχω τον ελεγχο στη ζωη μου!" φωναζω. Τωρα εκεινος καθεται σιωπηλός και προβληματισμενος.

"Ξερεις τι είναι να ξυπνας καθε πρωί και να μην ξερεις τι θεαμα θα αντικρισεις στο ίδιο σου το ρημαδι το σπιτι; Θα βρω τη μάνα μου μεθυσμενη; Ή πνιγμενη στη δουλειά της; Ο πατερας μου, που γυρίζει; Πού θα τον πετύχω; Θα κοιμαται παλι; Η μηπως θα εχει κρεμαστεί από τις ενοχές που έχει δημιουργησει μια άθλια κορη...;" πλεον κλαιω με λυγμούς. Ο Άγγελος με κοιταζει σοκαρισμένος.

"Το τι βαζω στον οργανισμό μου είναι κατι που τουλαχιστον μπορώ να ελέγξω. Θα φάω, δε θα φάω. Αν φάω, δε θα φάω αυριο. Αν δε φάω, την επομενη μερα θα φαω διπλα, ομως τη μεθεπομενη δε θα φάω καθολου. Νιωθεις καλά με τον εαυτό σου όταν νομιζεις οτι είσαι εσύ αφεντικο σε κατι!"

"Νίνα μου...γιατί δε μου το ειχες πει τοσο καιρό;" με παιρνει αγκαλιά και με σφιγγει πανω του.

"Γιατί δεν ηθελα να με κανεις παρέα απλα και μονο επειδή με λυπασαι!"

"Δε θα σε ακούσω να το ξαναπείς αυτό. Σε κανω παρεα επειδή εισαι το πιο αθώο πλάσμα που εχω γνωρισει. Εισαι το άτομο που είχα στηριχθεί συναισθηματικά τόσο καιρο, μετα τον χωρισμό μου. Εσύ με κανεις να ειμαι χαρουμενος και εσύ είσαι η αιτία που με κάνει να βγαινω από το σπιτι και να βρισκω νόημα σε καθε μικρή λεπτομερια..."

Μη μιλας. Δεν το εννοεις.

Σταμάτα να τα κανεις χειρότερα. Με κανεις να βασιζομαι πανω σου. Με κανεις να θεωρώ αναγκαια την προσοχη σου.

Άγγελε, με κάνεις να νιωθω κατι.

Και δεν ξερω αν θα επρεπε να νιωθω αυτό το κατι, με εσένα.

"Συγγνωμη, αν σε εκανα να νομιζεις ότι θα ειχα διαφορετικη αντιμετωπιση. Νινα μου, θυμωνω γιατί θα με θεωρησω υπεύθυνο αν πάθεις κατι, το καταλαβαίνεις;"

Μου χαιδεύει τα μαλλιά και μου γυρίζει το κεφαλι ετσι ωστε να μπορώ να τον κοιταζω.

Τι όμορφος που ειναι, θεέ μου.

"Το ξερεις οτι τα ματια σου γκριζαρουν λιγο οταν κλαις;" ρωτά.

Ε;

Αυτος που το προσεξε;

"Σταματα!" γελάω αμηχανα και τον σπρωχνω απο διπλα μου.

"Ετσι θελω να σε βλεπω." μου πιανει τα μαγουλα και που δινει ενα πεταχτό φιλί σε ενα απο αυτά.

Με κανεις να μου αρεσω. Με κανεις να θελω να γινομαι καλυτερη. Με κανεις να θέλω να είμαι καλά για να μην ανησυχεις.

Ευχαριστώ που μου δίνεις ελπιδες.

Αν και στο τέλος ξερω οτι θα πονεσει πολύ όταν φύγεις.