Son Ana Dek Birlikte

2.BÖLÜM:"Hayatımı Sen Değiştirdin"

Merhaba sevgili okurlar !! Bu bölümü yazarken o kadar heyecanlandım ki anlatamam size.

-Müziği mutlaka açın !!

İyi Okumalar!!

(14 Mart 2005)

Hava esintisi tüm yorgunluğumu benden alıyor,uzaklara götürüyordu,nereye gittiğini bilmediğim bir yere...belki de sonsuzluğa...

Bankta oturmuş soğuk havanın etkisiyle donuyordum.Uzaktan kumral renkli saçı olan,yüzündeki gülümsemesi asla dinmeyen bir kız geliyordu...Gizem.Hayatımda bir insan bana güveniyordu... on beş yıldır yaşıyorum ama hiç böyle şeyler yaşamamıştım,kimse bana güvenmemiş,kimse benim varlığımı bilmiyordu,taki 14 Mart 1995 tarihine kadar...O zaman yeniden doğmuş,yeniden gülmenin ne demek olduğunu öğrenmiştim...bunu öğretende Gizem'di...Gizem Kurtaran...O benim hayatımı kurtarmıştı...

"Emel,bu soğukta neden burada oturuyorsun?"dedi,yanıma oturuken.

"Günün tadını çıkarıyorum neden ki ?"

"Hasta olacaksın ama!"Yine gülüyordu...

"Bana bir şey olmaz,eğer sen bana sarılırsan..."Evet üşüyordum ama bu ona sarılıp ısınmak için çok iyi bir bahaneydi.

Kollarını boynuma doğru sarıp"iyi gel."dedi."Bugün günlerden ne?"

"14 Mart Salı."dedim ve şöyle devam ettim:"Hayatımın değiştiği gün."

Yüzüme baktı.ilk önce anlamaya çalıştı ve sonunda anladı,gülümseyip:"Emel...Seni çok seviyorum,kardeşim."dedi.

"Ben de seni seviyorum...Bir şey diyeceğim,neden önceden tanıdığım insanlar böyle değildi..."

"Unut eskiden olanları,ben varım artık değil mi ?"Kendine daha çok çekti beni ve daha çok sıktı kollarımı...Peki bu benim umrumda mı ? Hayır değil.

"Unutmaya çalışıyorum,aklımdan çıkarmaya çalışıyorum ama bana yaptıkları şeyleri düşündükçe aklım ermiyor."

"Çünkü onlar insan değildi Emel.Peki seni üzen insanlar sence hatırlanmaya layık mı ?"

"Tabi ki değil..."dediğim zamanda gözlerim dolmaya başlamıştı ama o gözyaşları artık gözümden aşağı akmayacaktı çünkü benim Gizem diye bir kardeşim vardı,tek mutluluk kaynağım diyebilirim."Bugünü böyle berbat edemem hadi Dondurma yemeye gidelim!"diye devam ettim.

"Tamam,hadi gidelim."

Banktan kalktık ve parkın çıkışına doğru yürüdük.Bir anda gökyüzünden damlalar düşmeye başlad,hemen bir ağacın altına girdik.

"Emel! Dikkat et ıslanma,gel buraya!"

"Tamam geliyorum!!"Yağmurda ıslanmaktan çok hoşlanan bir insandım ama bu sefer hasta olmayı göze alamazdım.

Gizem'in yanına geçtim ve öylece yağmurun dinmesini bekledik.

"Gizem,hayatımı sen değiştirdin..."

"Emel,iyi ki varsın,iyi ki seni tanımışım,iyi ki benim kardeşimsin...Seni tanımasaydım belki de her şey daha farklı olurdu.Sen de benim hayatımı değiştirdin."

Ağacın yapraklarından sular düşüyordu yüzüme,sanki ağlayacak gibiydim ama eğer bugün ağlayacaksam o da hayatımı değiştiren kişinin var olmasından dolayı  olacaktı.Daha ağlayamaz üzgün olamazdım bunu biliyor ve öyle yaşamaya çalışıyordum,bugün benim için çok önemli bir gündü.Belki abartıyordum ama ailem bile bana bu kadar değer vermiyordu,bu bir gerçek...

-Emel ve Gizem...Benim içimdekileri yansıtan iki karakter,bu yüzden çok içten yazmaya çalışıyorum sevgili okurlar...İnanın bazı satırları yazarken ağlamak geliyor içimden...İçinizde yaşadıklarınızı anlatacak bir insan veya bir kağıt yoksa yaşamak gerçekten çok zordur bunu çok iyi biliyorum...İçinizde saklamayın,bağırın gerekirse suya anlatın ama tabiki birine anlatmak gibi olamaz.Unutmayın;İçimizde yaşadıklarımızı kendimiz yok edemeyiz,bunu asla yapmayın! Daha fazla üzülür,daha fazla yıpranırsınız.

Bu yüzden her seferinde sizlere "KENDİNİZE İYİ BAKIN"diyorum...

-KENDİNİZE İYİ BAKIN,GÖRÜŞÜRÜZ...

Okuduğunuz için teşekkürler

Yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın!!