Minik Marichat (TAMAMLANDI)

12 bölüm

Marinette Dupain Cheng

Elime telefonumu alıp kediye mesaj attım. Hala Princes Agreste şirketindeydim.

Ben
Kedicik, yanındaki ben diilim. Dikkatli ol

Kara kedi
O zaman o kim?

Ben:
Odaklan! Senin mesajlarımı okuduğunu anlamamalı!
Bu arada ordaki bi ilizyon

Kara kedi
Lila!

Ben:
Evet
Yalancı sinirbozucu şey!
Planımızı sana anlatıyorum

Kara kedi
Peki prenses

Ben:
Leydim'e noldu

Kara kedi:
Kuşlar yedi

B

en:
Her neyse😒
Şimdi sen Eyfel kulesi🗼ne götür onları
Daha sonra bana işaret yap

Ben Eyfel kulesi🗼ni yoyomla sarıyım
S

en ilizyonla ilizyon olan Akumayı yenmeye çalış
Daha sonra evine gidermiş gibi yap
Ben Lila🦊yı takip edip
Arkadan kolyeyi📿 alıcam

Kara kedi:
Peki leydim😉

Kara kediyle planımızı uyquladık. Ve sonunda işaret geldi. Yoyomla kuleyi sardım. İlizyon hiç bir şey anlamadı.

Sonunda yendik Lilayı yendik

""Çak bakalım!""

Lilanın yanına gelip elimi omzuna koydum

"Uuğur bböceği?"

"Evet Lila"

Lila elimi iterek sinirle ayağa kalktı

"Hepsi senin suçun! Eğer sen bizi bırakıp gitmeseydin bunlar olmuycaktı! Hepsi senin suçun anladınmı beni! Sen gitmeseydin Pariste her kes umudunu kaybetmezdi!"

Lila koşarak gidince ben hala şoku atlatamamıştım. Doöru söylüyordu. Hepsi benim suçum! Bu göreve layık diilim!

Kara kedinin elini omzumda hissedince ona baktım

"Sen ona aldırma. Adrieni kazanamadığı için böyle"

"Haklı..."

Söylediğim şeyle dona kaldı. Bense küpelerimi kulağımdan çıkarttım. Avucuma aldım. Tikki bana üzgünce baktı

Elimdeki küpeleri kara kedinin avucuna koydum. Kendimse bir adım arkaya gittim

"O her şeyi doğru söylüyor😔..... Bu olanların hepsi benim suçum...  Eğer ben gitmeseydim hakmot güçlenmezdi... Eğer ben gitmeseydim insanların umudu tükenmezdi... Eğer ben gitmeseydim.... Küpeleri al ve yeni bi uğurböceği bul. Zaten mucize kutusu sende. Yani seçim yapman zor olmayacaktır. Kendine benden bile iyi uğurböcekleri bulabilirsin."

Arkama dönerek yürüdüm. Ama bir kaç adım atmıştım ki karşıma çıktı

"Sen gerçekten böylemi düşünüyorsun?"

"Evet.... Şimdi yolumdan çekil!"

"Hayır! Çekilmiycem! "

Yüzümü diğer tarafa çevirerek konuştum

"Git artık kedi!"

Yüzümü kendine çevirdi

"Bunları yüzüme bakarak söyle hadi! Beni sevmediğini söyle! Asla da sevmeyeceğini söyle! Beni unutacağını söyle!"

Onun zümrüt yeşili gözlerine baktım. Sanki o ormanlarda kaybolmak istiyordum.

Başımı avuçlarının içine aldı.

"Söyle....🥺"

Gözümden bir damla yaş aktı

"Tamam. Söylüyorum! Sseni... Unutacağım!"

"Bu benim istediğim cevap diil"

"Ne istiyorsun benden! Artık bırak peşimi! Rahat bırak beni! Hayatımdan uzak dur!"

"Gerçekten de böyle olmasını mı istiyorsun?"

iç çektim. Çok üzgündüm. Hayır demek istiyordun. Ama olmaz! Onu unutacağına dair kendime binlerce kez söz vermiştim!

Kendimin duyacağı kısık bi şekilde söyledim.

"Hayır"

Ama kara kediye sinirli bi tonla aksi cevabı verdim

"Evet!"

Kara kedi duyduğu cevapla geri çekildi. Sopasıyla gitti. Bense yolda dolaşıyordum. Gerçektende çok zordu! Onu unutmak çok zordu! Adrieni bile böyle sevmemiştim! Artık ölmek istiyordum! Sadece ölmek!

İşte yine klişe bi durum oldu: Hava karardı, yağmur başladı

Marinette yağmura aldırmayarak taşları ayaklarıyla fırlattı. Taşlardan birisi bir şeye değdi

Yüzümü çevirip ona bakınca Adrieni buldum. Gelip şemsiyeyi başımın üzerine tuttu

"Sende akıl varmı! Bu yağmurda insan dışarımı çıkar! Nerdesin sen! Ne kadar merak ettim haberin varmı"

Elimle şemsiyeyi kafamın üzerinden ittirdim

"Benim hiç kimsenin yardımına ihtiyacım yok! Agreste! Ben kendi başımın çaresine bakabilirim! Küçük bi çocuk diilim!"

"Ben bıktım, sen bıkmadın dimi.. Bak ben çok üzgünüm.. Lütfen yine benimle iyi davran... Lütfen... Ben... Arkad... aşımı böyle görmek istemem"

"Alışman gerek! Her kesin alışması gerek! Şimdi izin verirsen evime gidiyorum"

"Tekbaşınamı?"

"Yok annemle babam var! Allah Allaah! Tabikide tek başıma! "

Arkama bile bakmadan evime gittim
Hala bıraktığımız gibiydi. Ellerimle orayı dolaştım. Ama dur bir dakika! Bu da ne!!!! Bi ses geliyor!!!