The Wife's Comeback

Chapter 2

"Miss, sabi nga po ni sir ay bawal na po kayong pumasok."

"Kuya, sige na! Kahit last na po na interview sige na po!" Pangungulit k okay Manong guard at napakamot na lamang ito sa batok niya.

Panglimang beses na akong [umunta sa building niya ngunit pang-ilang beses na din ako tinataboy ng guard niya na bawala na raw akong pumasok sa kompanya. Sa limang araw na iyon ay wala na din akong nakita kahit anino niya.

Baka busy sa pamilya niya. Dahil sa naisip ko ay nasaktan din ako. Umupo na lang muna ako waiting shed na malapit lamang sa building. Doon na lang muna ako kumain dahil wala naman akong pera para sa carinderia. Mabuti na nga lang ay may baon ako na bigay ni Adrian sakin.

Useful ulupong, akala ko dadagdag na naman sa problema ko eh

Patapos na ako sa kinakain ko nang naramdaman kong bubuhos na ang uulan. Dahil doon ay tumakbo ulit ako papunta sa building.

"Manong, uulan nap o oh. Kahit silong na lang po, sige na. Mababasa po talaga ako ako kapag doon po ako sa waiting shed, parang-awa niyo nap o. Kahit sa lobby lang po ako, sige na po."

"Ma'am mapapagalitan po ako ni Sir Charles. Pasensya nap o talaga ma'am, ginagawa ko lang din po ang trabaho ko. May mga anak pa naman po akong binubuhay at may sakit pa po ang isa" Malungkot na lamang akong napasandig sa pader at iniiwasan ang tuubig kapag papatk ito sa akin.

Nakikita ko ang awa ni manong sa akin pero mas naririnig ko ang awa nito sa sarili niya. Naintindihan ko naman siya, masakit talaga kapag mawala sayo ang isang bagay na kinukuhanan mo ng lakas o pangangailangan para matustosan mo ang pamilya mo at para mabuhay mo ang sarili mo. Lalong-lalo na kapag mismong pinaghirapan mo pa ito.

Hindi ko namalayan na tumagal na pala ako doon ng isang oras lamang na nakatayo nang may dumaang kotse sakto sa harap ko kaya ang effort ko kanina na hindi mapatakan ng ulan ay nasayang nang matalsikan ako ng tubig mula sa lakas ng pagtama ng kotse sa tubig.

"Omygash! Kuya! Help her kuya!" Help her! Kuya!" Tinig ng babaeng bata ang narinig ko mula sa sasakyan. Saglit na tumigil ang sasakyan sa mismong entrance at ako naman ay wala na lang nagawa kundi magstay doon atayusin ang mga gamit ko.

Buti na lang nakaplastic envelope na ang mga documents ko kundi basa talaga lahat. Maglalakad n asana ako sa ulan nang tawagin ako ng batang babae mula sa sasakyan.

"Hello! Omygosh miss, don't walk outside the rain! Come here! Kuya help her na!" Kinalabit pa niya ang taong nagpapayong sa kanya kahit hindi naman siya nababasa.

I assumed na bodyguard niya iyon at dahil sa utos niya ay sinunod naman ng guard ang sinabi ng bata. Nagpaubaya na lamang ako dahil ako naman ang naagrabyado.

Pagkalapit ko pa lamang ay agad na akong binigyan ng bata, hindi ko masasabing sobrang bata kasi mukha itong elementary. Siguro sa laki niya ay grade 5 or 6.

"Omyghash miss, we're so sorry talaga! Ito kasing si kuya hindi tumitingin! Kuya, bumaba ka diyan! Magsorry ka sa kanya!" Sinigawan niya ang driver habang ako naman ay pinunasan muna ang sarili at tipid na ngumiti sa kanya.

"It's---It's okay.. May kasalanan din kasi ako, hindi ko naisip na dumadaan pala doon ang mga sasakyan.. Okay lang talaga.."

"No miss. Ito talaga kasing si kuya eh! Kung akala niya racing car yung ginagamit niya. Bumaba ka kuya o isusumbong kita kay Mommy?!" Nanlaki ang mga mata ko nang sugudin niya ang driver na mula sa kotse at pinalabas.

"Chelsea ano ba?!" Baritonong boses na nasa loob ng sasakyan na napatigil sa akin sa pagpunas sa sarili.

It could be!

"Bumaba ka diyan! Kapag itong si ate nagkasakit isusumbong kita kay Daddy at Mommy!"

Pilit pa rin na hinihila ng bata ang taong nasa sasakyan at nagtagumpay naman ito nang makalabas nga ang tao.

Ang taong minahal ko.

"Kuya, say sorry to her! Mag-sosorry ka na lang pinahirapan mo pa ako!" Sinuntok ng bata si Charles sa bewang nito at sinamaan ng tigin habang si Charles naman ay nakatitig lamang sa akin gamit ang malamig na tingin na halos ma upos nan a ako sa kinatatayuan ko dahil na din sa msamang titig nito.