ESRARENGİZ

11-Görücü

Her zamanki gibi horoz alarm sesi ile uyandım. Bu ses olmayınca uyanamıyorum. Okul için çantamı hazırladım. Şimdi sırada kıyafet seçimi kaldı. Siyah pantolon, beyaz t-short giydim. Saçlarıma fön çekip aşağı annemin yanına indim. Malûm bir de bu akşam görücüm var. Kulağa çok komik geliyor. Kim bu kişi acaba neyse akşam görücez ama kararım net zaten "HAYIR" olucak.

- Günaydın

+ Günaydın, anne

-Geç kalmadın mı okula?

+ Hayır daha beş dk var

- Aman ne çok varmış daha

+ Kızma ya gidiyorum işte.

- Acele etsen iyi olur

+ Sabah sabah güzel başladık güne.  Neyse ben çıktım.

- İyi dersler

+ Bay bay.

- Geç gelme akşama misafirlerimiz var. Biliyorsun.
   Derken güldü.

+Dalga geçme ya.  Ben çıkıyorum artık durdukça sinirlenmeye başlıyorum yoksa.
   Dedikten sonra evden çıktım.
Kapıda Selim'i gördüm.
+Bana söylemek istediğin birşey var mı?

-Hayır, neden ki?

(Anlaşılan o gece nereye gittiğini söylemeyecekti.)

+Ben bugün tek yürümek istiyorum okula iznin ile.

-Ne bu tavır.

+Yoo. Ne tavırı. Anlamak istediğin gibi anlıyorsun.

- Bugün tersinden kalktın sanırım.  Bencede bugün ayrı gidelim okula.

+Yaa demek öyle Selim Bey.

-Hatırlatırsam bunu başta söyliyen sendin.

+Neyse Selim. Sabah sabah uğraşamıyacağım seninle.

- Sen mi ben mi?

+ Yok ya bundan sonra hep ayrı gidelim biz en iyisi. Hatta dur bir süre görüşmeyelim en doğrusu.

- Öylemi Yaren Hanım. Peki nasıl isterseniz öyle olsun.

  (Arkama bile bakmadan ilerledim okul yolunu tuttum.)

  Ne yapmaya çalışıyordu bu çocuk anlamıyordum.

Okula varınca ilk iki dersin boş olduğunu söylediler. Selim'den ayrı en arka sıraya oturdum. Yapcak birşeyde yoktu kızlar sürekli Yaren iyimisin? Noldu? Gibi sorularla etrafıma üşüşüyorlardı.  Kibarca kovmayı tercih ettim.  Bu çocuk gerçekten de beni üzüyordu. Ceketimi sıranın üstüne koyup kafamı ceketin üzerine gömdüm. 
Bu ilk iki dersten sonraki ders bedendi zaten istediğim kadar uyuyabilirdim.
(Ki sahiden de baya uyumuşum)
Sırtımda bi el ile uyandım. İrkildim ve uyandım.  Kafami kaldırdığımda gözlerim kamaştı. Sınıf bomboştu başımda duran bir kişi hariç.

  Tanımıyordum.

+Sen kimsin.
    Diye bir soru uzattım. Biraz ses tonum titredi.

-Şşt korkma. Korkutmak istemezdim.

+Kimsin?

- Cem, ben.
     Dedi sırıtarak.

+Cem?

-Sedef abla teyzem olur .

+Haa benim şu görücü olan Cem.
     Dedim. Ve gülme tuttu.
    Aynı şekilde o da gülmeye başladı.

   Ne yalan söyliyeyim tipsiz değildi. Ama o kadar abartacak kadar tipi de yoktu.  Sanırım anlatabildim.

+Ee sen şimdi niye geldin ki buraya.