Ellerimizden kayıp giden bu zamanı ve yaşanmışlıkları nasıl tutabilirdik? Avuç içlerimiz kanaya kanaya kabuk bağladığında mı pes edecektik? Yoksa pes etmeyip daha da mı kendimize çekecektik?
Eğer hayat o ipse onu çekmeye takati kalmayan genç kız en...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendinden emin adımlarla ilerledi genç kız. Üstünden eksik olmayan acınası bakışları görmezden gelerek okulun koridorunda süzülürken üstündeki kıyafetlere tekrar ve tekrar baktı. 2 yılı aşkın süren ciddi depresyonundan sonra bu değişim kendini ve herkesi korkutmayı başarmıştı. Ailesini feci bir trafik kazasında kaybeden kız bir süre evden dışarı çıkmamakta yeminliydi. Hayatını ailesini katleden o insanların cezalarını çekmesi için adarken en yakın arkadaşının okulunu dondurduğundan bi haberdi. O olmasaydı belki de şu an bu koridorda ilerleyemezdi. Kazadan hemen sonra kendini dış dünyadan soyutlayan kız herkesi telaşlandırsada bunun ne kadar normal olduğunun farkındaydı. En yakın arkadaşı bir müddet evden çıkmamasını normal bulurken, komşulardan aldığı haberle apar topar özel bir klinikle görüştü ve arkadaşının evine yönlendirdi. Ruh ve sinir hastalıkları polikliniğinden gelen hemşireler kızın evine gittiğinde şaşırmış bir vaziyetle karşılaştılar.
Normalde üstü başı pis, saçı başı dağınık, evi leş gibi kokan, kendini darmadağın eden, bir köşede sinmiş bir insanla karşılaşmayı beklemişlerdi ama bu görüntülerle o kadar tezattı ki düşünceleri.
Gayet düzenli ve temiz bir evle karşılaşmayı hiç beklemiyorlardı. Fiziksel görünümüyle normal bir insanı karşılarında bulmaları onları bir hayli şaşırttı. Ancak burada oturan insanların söylemine göre gece balkona çıkıp her zamanki şarkıyı çok yüksek sesle söyleyip ardından korkunç kahkahalarla gülen kız, evinin her köşesinde yanmış bir araba resmi bulunan kız bu kız mıydı?
Fakat bi terslik olduğunun farkındalardı hemşireler, yılların verdiği tecrübeyle. Kızın bakışlarının normal olmadığı çok belliydi. O derin, korkunç, şaşırmış taklidi yapan gözleri çok iyi tanırlardı. Yavaş yavaş üstüne gelen beyaz önlüklü insanlara baktı genç kız. Neden geldiklerini anlamamak için aptal olması gerekirdi. Tedaviye falan ihtiyacı yoktu. İhtiyacı olan tek şey yanlız kalmak, düşünmek ve araştırmaktı. İçinden derin küfürler saydırırken gülümsemeyi ihmal etmiyordu. Bu insanlar ya onu zorla götürmeye kalkarsa ne yapacaktı. İçinden bir his bugünün diğer günleri gibi geçmeyeceğini fısıldıyordu. Elbette ki akli dengesi yerindeydi. Sadece ama sadece gözünü intikam bürümüştü. Çok sevdiği annesini, babasını ve kardeşini bu hayattan koparan insanları bulup kendi elleriyle öldürmek istiyordu. Sadece bu kadar...
Aklına 1 yıldır çıkmadığı gelince yüzünü buruşturdu bu kadar belli etmeseydi bu insanlar kapısına dayanmayacaktı. Aklına gelen soruyla gülümsemesi yüzünde soldu kim aramıştı da bu eve gelmişti bu insanlar? Aklına tek bir isim geldi. Bu Ahsen'den başkası olamazdı. Ne yapıp edip bu insanları buradan göndermeliydi. Açık bulduğu pencereye baktı yavaştan kafasını çevirerek, belkide bu insanları korkutarak onları burdan uzaklaştırabilir ve intikam planına geri dönebilirdi. Onların buraya gelmesi hiç iyi olmamıştı dedi kendi kendine kız. Daha bulması gereken 2 kişi, hayatını mahvetmesi gereken 5 kişi vardı.
