BOĞULMANIN ÖTESİNDE

3.Bölüm: Melodiden Gelen Acı Çığlık

Yüreğim haykırıyor içimden,dışarıya fısıltı gibi çıkan kelimeleri..

Plaktan gelen şarkı sesiyle kapıdan gelen yumruk sesinin karışımı adeta acı bir çığlık gibi duyulmasını sağlamıştı.Elim kolum bağlı kalmış bir şekilde etrafıma bakınırken, kalbimin atan ritmik sesini işitiyor kulaklarım. Yok olan yaşama sevincimle birlikte çıkmazlarda kalan bu bedenim ne yapıcağını şaşırmış bir şekilde amansız hareketler yaparken daha da artıyor yumruk darbeleri. Gözlerim kapıyla buluştuğunda korkunun bedenime girmesini hissediyor gibiyim. Bacaklarım zangır zangır titrerken kendimi plağın yanına giderken buluyorum. Ellerimi uzatıp plağı yavaşça durdurduğumda beynimde yankılanan siren sesleriyle napıcağımı şaşırıp uzaklaşıyorum salondan.
Kimlerin geldiğini anlamam uzun zamanımı almazken kafamı ellerimin arasına alıp bir sağa bir sola hızlı bir şekilde sallarken buluyorum kendimi. Bu hareketimin ardından kendimi yere doğru fırlatıyorum adeta.

Delirdiğimi düşünmüyordum şu süre zarfı içinde ama korkuyla şaşırmanın karışımı bu duygu içime işlediğinde ve kalan ömrümün o dört duvar arasında geçiceğini düşündükçe çığlık atmaya başlamıştım bile. Ne olduğunu anlamadan parmaklarımın benden izinsiz saçlarıma gittiğini ve acımasızca çekiştirdiğimi hissettim. Kendime zarar veren biri değilken şimdi bu yaptıklarım da neyin nesiydi? Korku mu? Yarım kalan hatta çok az yol katedilmiş intikamın bitmemesi mi? Azıcık kalan umudumun tükenmesi miydi yoksa ?

Zihnim zifiri karanlığa doğru yol alırken, gozlerimin önünden giden anne ve babamın gülümseyerek bana baktıklarını buğulu bir şekilde görmemle iki gözümün kenarlarında akan minicik göz yaşlarıyla gözlerimi kapattığımı hatırlıyordum en son.

Beynim de uğulduyan seslerle, burnuma gelen ter kokularıyla gözlerim kapalı bir şekilde istemsiz yüzümü buruşturmak zorunda kaldım. Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda tepemde bekleyen insanların endişeli gözleriyle karşılaşınca ilk başta ne olduğunu kavrayamadım. Taki kafamı hafif eğip gözlerimi sağa doğru kaydırdığımda karşılaştığım manzarayla yavaş yavaş idrak etmeye başlamıştım işte.

Beyaz önlüklü adamın elinde ki iğneyle sakinleştirici yediğimi anlamam uzun sürmedi. İyi de ben kimseye kapıyı açmamıştım ki. Yoksa açmışmıydım? Bedenimin uyuşukluğu hareket etmemi kısıtlarken etrafıma baktığımda yaşlanmış dayımın buğulu gözleriyle karşılaşmayı hiç beklemiyordum. Yanına doğru gözlerim kaydığında bir zamanlar bana ilanı aşk eden kuzenimin küçümseyici bakışlarıyla karşılaştığımda onun üstüne atlamak ve o yüzünü parçalama isteği dolup taştı içimde.

Gözlerimi zar zor onlardan ayırıp kapıya doğru baktığımda kapının kırılmış olduğunu görmemle ağzım o şeklini almıştı bile. Demek ben kapıyı açmayınca kırıp içeri girmişti bu insanlar. Herşey yavaş yavaş yerine otururken birden saç diplerimin ne kadar ağrıdığını hissettim. Canımın acısını hissedince istemsiz tebessüm ederken buldum kendimi. Sanki o acı bedenimi iyileştiriyor gibiydi. O kadar büyük bir hazdı ki bu anlatmakla bitmezdi.

Sonra birdenbire onunla bakıştık. Babama benzeyen o mavi gözlerle. Yüzümdeki tebessüm yavaş yavaş solup yerini kalp ağrısına bırakırken gözlerimin dolduğundan bi haberdim. Bana diğerleri gibi bakmadığına yemin edebilirdim. Sanki o bakışlarda derin acılar yatıyo gibiydi,aynı benim gibi. Bana neden öyle baktığını anlamazken başka bir hemşirenin yanıma geldiğini ayak seslerinden anlayabilmiştim.

"Bize zorluk çıkarman hiç iyi olmadı Hazan" dediğinde kadına attığım bakışlarla susmak zorunda hissetti galiba kendini. Ya korkmuştu ya da bir deliyle uğraşmak zorunda kalmak istemiyordu. Umarım korkmuştur diye geçirdim içimden çünki deli damgasını bir psikiyatri öğrencisinin yemesi epey bi gülüç ve onur kırıcı olmuştu benim için. Harbu ki ben insanları iyileştiricektim dimi onlar beni değil. Ama tekrar gözlerimi dayıma çevirdiğimde korkmuş bir vaziyette buldum o hareleri. Anlaşılan hemşire ve diğerleri korkmuştu benden. Bunu kendi kendime tekrarlarken buldum bi an. O kadar müthişti ki bu duygu. Bi yandan mutlu olurken bi yandan deli gibi ağlamak istemiştim. Al işte yine deli demiştim kendime.