" ဟယ်လို...ကိုကို့ရဲ့ရိပေါ်လေး ထမင်းစားနေပြီလား?"
" အွန်း..အခုစားတော့မလို့။ ကိုကိုရော?"
" ကိုကိုက အခုမှ 𝖼𝖺𝗇𝗍𝖾𝖾𝗇 ကိုသွားနေတုန်း"
ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ ရှောင်းကျန့်က ရိပေါ့်ဆီ တစ်နေ့နှစ်ခါဖုန်းဆက်တယ်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တစ်ခါ၊ ညအိပ်ရာဝင်ခါနီးတစ်ခါပေါ့။
" ဟုတ်ပြီ။ ကိုကို ဟင်းထည့်လိုက်ဦးမယ်။ ခဏစောင့်ဦးနော်"
လူက ဖုန်းတစ်ဖက်နဲ့ဖြစ်နေသည့်အပြင် ပန်းကန်ထဲကို
လည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဟင်းတွေခပ်ယူနေရသေးတာကြောင့် ကိုးရို့ကားရား ဖြစ်နေတဲ့ ရှောင်းကျန့်ကို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျိုးချန်နဲ့ယွီပင်းတို့က ကဲလွန်းသဲလွန်းတယ်ဟူသောအကြည့်ဖြင့် မချိုမချဉ်ကြည့်ကြတယ်။သူတို့ ဘယ်လိုကြည့်နေနေ ဂရုမစိုက်အားပါဘူး။ ထမင်းစားချိန်ကမှ ခဏလေးရတာ။ သူတို့နဲ့သာ စကားနိုင်လုနေလို့ကတော့ ရိပေါ်လေးနဲ့စကားပြောချိန်ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး။
ဟင်းတွေထည့်ပြီးသွားတော့ လူရှင်းတဲ့စားပွဲတစ်ခုမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါမှ ရိပေါ်လေးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးဖုန်းပြောလို့ရမှာ။
" ရိပေါ်လေး.. 𝖼𝖺𝗆𝖾𝗋𝖺 ဖွင့်လိုက်ပါလား။ မျက်နှာလေး မြင်ချင်လို့"
" ကိုကို..မင်းကတော့ အပိုတွေ တအားလုပ်တတ်တာပဲ"
ရိပေါ်က ပိုတတ်ရန်ကောလို့ ရေရွတ်ရင်း ဆူပုတ်ပုတ်မျက်နှာနဲ့ 𝖼𝖺𝗆𝖾𝗋𝖺 လေးဖွင့်လာတယ်။ ဒီကောင်လေးက လိမ္မာရဲ့သားနဲ့ တမင်ကိုဆိုးပြချင်နေတာ။
" အဟား..ကိုကိုက လွမ်းနေတာကွာ"
" ဟုတ်လို့လား? နေ့တိုင်းမြင်နေရတာကို"
" အဲ့ဒါဖုန်းထဲကနေပဲတွေ့ရတာလေကွာ။ အပြင်မှာတွေ့ရတာမှ မဟုတ်တာ"
" ငါ့ဆီ လာတွေ့ချင်ရင်ရပါတယ်။ မင်းဘာသာမင်း မလာတာလေ"
" လာချင်တာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမယ့် ဆေးရုံကမှခွါလို့မရတာ။ ကိုကိုက အလုပ်သင်ဘဝပဲ ရှိသေးတာလေ။
အတွေ့အကြုံတွေအများကြီးရအောင် ကြိုးစားရဦးမှာ"
YOU ARE READING
𝟧𝖼𝗆 𝗉𝖾𝗋 𝗌𝖾𝖼𝗈𝗇𝖽 [𝖤𝖽𝗂𝗍𝖾𝖽]
Fanfiction" 𝖢𝗁𝖾𝗋𝗋𝗒 𝗉𝖾𝗍𝖺𝗅𝗌 𝗀𝖾𝗍 𝖼𝗅𝗈𝗌𝖾𝗋 𝗍𝗈 𝗍𝗁𝖾 𝗀𝗋𝗈𝗎𝗇𝖽 𝖻𝗒 𝟧𝖼𝗆 𝗉𝖾𝗋 𝗌𝖾𝖼𝗈𝗇𝖽, 𝗒𝖾𝗍 𝗈𝗎𝗋 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍𝗌 𝗇𝖾𝗏𝖾𝗋 𝗀𝖾𝗍 𝖼𝗅𝗈𝗌𝖾 𝖾𝗏𝖾𝗇 𝖿𝗈𝗋 𝖺 𝗌𝗂𝗇𝗀𝗅𝖾 𝗌𝖾𝖼𝗈𝗇𝖽." " ချယ်ရီပွင့်လေးတွေက တစ်စက္ကန့်ကို (5)cm...