İhtimaller Sana Özel |Yarı Texting|

38 🍃

sondaki açıklamayı okur musunuz (:(
 

FİNALE SON 2

" Hayallerinin peşinden giderken senden ilham alan insanlar var. Senin gibi pes etmeyen, eğitimini tamamlayan ve iş bulup bu kadar çok ünlenen kişi yok. Sen onların umudusun. "

Arca " Niye onların umudu oluyormuşum ? Niye benim hayatım başkasına esin kaynağı olmak zorunda ? Ben sadece hayatımı yaşıyorum. Hayatımı hiç neşeli ve mutlu bulmuyorum. "

" Herkes öyle hissediyor. Sadece sen değilsin. "

Arca " Biteceği zaman bitsin istiyorum. Hepsi bu. Fazlası değil. Karan bey teşekkür ederim. Haftaya görüşmek üzere. "

Yerimden kalkarak arkamı döndüm, her hafta geldiğim psikoloğun odasını hızlı adımlarla terk ettim. Bekleme odasına beni bekleyen menajerim ve Burağın yanına gidip yanağına bir öpücük bıraktım.

Burak " Ya ama kızçem yapma böyle karizmamı çiziyorsun. Sen hayranlarını öpmelisin. "

Yanından geçerek koltuğa menajerim Minhyuk'yun yanına geçerek oturdum. Oynadıkları oyunu görünce dudaklarım mutlulukla kıvrıldı.

Arca " Nereden çıktı bu tavla ? "

Burak " Ee artık Minhyuk'ta bizden sayılır kızçem, öğrenmesi gerek. "

Burak ve Minhyuk oyuna dalmışken kahve almak için büfe tarzı yere adımladım.

" Arca hanım biz getirirdik. Ne arzu edersiniz "

Çalışan yeni olmalıydı. Yaklaşık iki yıldır buraya geliyordum. Çalışanların hepsi kahvemi kendim yapmak istediğimi biliyorlardı.

Arca " Yeni olmalısınız "

" Evet bugün başladım. Bir kabahatim olduysa özür dilerim. Sizi görünce heycanladım da "

Arca " Sorun değil. Ben kahvemi her zaman kendim yaparım. "

Benim yaşlarımda ki gencin elmi omuzuna koyarak gülümsedim. Baş selamı vererek yanımdan ayrıldı. Kahve makinesini ayarlayarak dolaptan kupa aldım. Kahve hazır olduktan sonra terasa yöneldim. Girişteki uzun korkuluklara yaslanarak kahvemi yudumlamaya başladım.

Ne kadar acı çekmiştim, ne kadar çok çabalamıştım ama değmiş miydi ?

Gözlerimi gökyüzüne, acılarımın merkezine sabitledim. Toparlanmam için belki de, ne kadar acı çektiğimi hatırlamaya ihtiyacım vardı.

5 Yıl Önce Asma Köprü Sahnesinden

Hava aydınlanırken üzerimde ki polarıı belime bağladım. Yavaş ve temkinli adımlarla kenarda ki kayalıklardan dereye doğru inmeye başladım. Ilk başlar da zorlansam da derenin suyu bileklerime değene kadar indim. Bir süre kayalıkların üzerinde oturdum taki arkamdan bir kaç hışırtı sesi duyana kadar.

Yerimden kalkarak gelene baktım. Yanıma iki büyük adım da geldi. Ayaklarımız bileklerimize kadar suyun içinde kalıyordu.

Aren bana döndü. Ellerimi avuçlarına hapsetti. Dukadakları sanki bir şiir okuyacakmış gibi aralandı.

Aren " Güneşim ol ki, battığında karanlığım ile seni karşılayabileyim. "

Bir adım atarak mesafemizi azalttı. Alnını alnıma yasladı. Nefeslerimiz birbirimize karıştı.