Çocuk, Hüseyin abisinin yanına gitmiş ama beraber gidemeyeceklerini öğrenmişti. Hüseyin bugün geç gidecekti eve. Çocuk yalnız başına, iyice kararmış havayla beraber mahallesinin yokuşlarını tırmandı. Dedesi çoktan çarşıya yakın olan küçük evine varmıştı bile.
Çay ocaklarının önünden geçiyor, kapı ağızlarında örgü örüp, gıybetin dibine vuran mahalleli kadınların yanından sıyrılıveriyordu. Kendi sokağına girince çay ocağından çıkmış birkaç adam yanından geçti. Çocuğun daha önce defalarca duyduğu laflar, beyninde bir kere daha çınladı,
"Bu olan babasız büyüdü... Anası önceden bazı işler garıştirimiş, anlin mi? Evde erkek olmayınca eyicene zıvanadan çıki böyleleri... Şimdi de yatalak oldu, günahlarının bedeli böyle çıki işte... Bu olan da adam olmaz... Başlarında baba yok... Ben olacadım da öldürürdüm bunları, namus meselesi..."
Çocuk, boynunu büzdükçe büzdü. Kambur kaldı da sesini çıkarmadı. Beyninde inleyen bu sözler sanki yüreğini parçalara ayırıyor, çocuk kalbinin bunları hak etmediğini düşünüyordu. Annesi çok iyi bir kadındı. O da bunları hak etmiyordu. Babası onları bırakıp toprağa karışmasaydı belki, bunlar olmazdı hiç... Ne yapacağını şaşıran çocuk, gerisin geri yokuşları inmeye başladı. Koşuyor, ağlıyor ama kimseye rahatsızlık vermemek için hıçkırmamaya çalışıyordu. Dükkanın anahtarının yedeği ondaydı. Gidip biraz orada durabilirdi. Şimdi eve gidip annesinin yüzüne nasıl bakacaktı?Kapalı çarşıya kadar koşan çocuk, dükkanın kapısını açıp içeri girdi. İçeri hava girsin diye sonuna kadar açık bıraktı kapıyı. Nefes alması gerekiyor, yüreğinin soğumasını istiyordu. Elindeki kitaba içli içli baktı.
Yaşamak...
Elleri dizlerinde başı duvara yaslı bir süre öylece kaldı. Soluklanmak için oturduğu yerde ağırlaşan göz kapaklarına daha fazla karşı koyamıyordu. Çocuk bedeni bu yorgunluğu daha fazla kaldıramamıştı. Kapıyı açık bıraktığını bile unutarak, rüyalara daldı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
