Omuzlarım yenilgiyle düşerken gözlerimi kapıyorum. Sevdiğim adamı düşünüyorum. Bana şefkatla, merhametle yaklaşan adamı. Dokunuşunda her zaman incelik barındıran, etrafında olduğuma bir türlü inanamayan o adamı. Hiçbir zaman bağrıma basamadığım, doy...
Beni tanıyanlar bilir ki bu şarkı geldiğinde başımıza gelecekler vardır :') Herkese çok geçmiş olsun. Keyifli okumalar....
Sena Şener - Sevmemeliyiz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi zorlukla araladığımda nerede olduğumu birkaç saniye algılayamayarak öylece kalakalıyorum. Sonra dün gecenin anıları zihnimin içine şimşek hızıyla doluşurken uzuvlarıma elektrik verilmiş gibi yerimde doğruluyorum. Parmaklarım eski bir ahitin üzerindeki yazıları tanımaya çalışıyor gibi dudaklarıma gidiyor. Yüzümdeki gülümsemenin varlığını engellemeye bile çalışmıyorum.
İçimde yüksek sesli şarkılar söylenirken sonunda nihayete kavuşmuş bir hasretin hafifliğiyle kalkıyorum yerimden. Üzerimde hala dün geceki elbiselerim var. Bir miktar görüntümü düzeltme çabasıyla gömleğimi ve pantolonumu çekiştirerek ayağa kalkıyorum. Meraklı adımlarım ürkek bir kuş gibi evin içinde sekerken Ulaş'ın dün gece yanımda uyumayışına içerliyorum. Yine de bu akşam için sözlenmiş olmamız kalbimi kanıtlandırıp bütün küskünlüğümü unutturmaya yetiyor. Önünden geçtiğim aynada ellerimle saçlarımı düzeltmeye çalışıyorum. Beni bu halde görürse randevumuzdan vazgeçermiş gibi aptal bir düşünceyle surat asıyorum. Saçlarım söz dinlemez bir halde olduğu için halimi kabullenip içeriye yöneliyorum.
Ev de çıt çıkmayışı bana yalnız olduğumu fısıldasa da salonu ve mutfağı ziyaret etmekten alamıyorum kendimi. Tezgahın üzerinde taze sıkılmış portakal suyu dolu bir sürahi ve bardağın altına bırakılmış bir not buluyorum. Ulaş'ın sola yatık, yuvarlak kenarlı ve gayet okunaklı yazısını görmek bile kalbimi yerinden etmeye iknaya yetiyor. Minik siyah bir kuşun kuyruğundan çıkan çizgi ilk harfe kadar uzanıp tam başlangıcında kısacık bir boşlukla ara veriyor. Çıkmam gerekiyordu. Sözünü unutmadığından emin olmak istedim. Bekletip bana çok çektirme yavrum.
Notu küçük kızlar gibi bağrıma basıp tenime işlemek istiyorum. Kalbim kulaklarımda uğuldarken portakal suyunu bardağa doldurup içmeye başlıyorum. Kendimi akşamdan kalma bile hissetmiyorum. Beynimin içinde çığlık çığlığa bir zaferin şarkıları yankılanıyor. Ulaş'ın burada olamayışı bile gölgelemiyor mutluluğumu. Akşam ona kavuşacağımı bilmek, üstelik zorlu bir yolu nefes nefese koşmuşken sonunda sıcak bir yuvaya ulaşabilmiş olmak her şeye değiyor. Bundan sonra sadece güzel günlerin doğacağı hissini hiçbir şey bozmaya yetmiyor. Ulaş'a olan hasretim katlanıp büyürken göğsüm yarılacak sanıyorum. Bu duygular bedenimi aşacak, arşa çıkıp hak ettikleri yerde hüküm sürecek diye korkuyorum.
Bardağımı bitirdiğimde sabırsızlık elime koluma dolanıp beni güçsüz düşürüyor. Saatin çoktan öğleni geçtiğini bilmek tahammülsüzlüğümü iyice arttırıyor. Dün gecenin en ufak bir saniyesini bile unutmak istemezken artık üzerime yapışan dünden kalmışlıktan kurtulmak istiyorum. Yapabilsem zamanı ellerimle ileri sarıp Ulaş'a kavuşacağım. Önüme çıkan herkesi ezip geçeceğimden şüphem yok. İçimde git gide büyüyen, artık bana yer bırakmayan bu aşkın besleyip büyüttüğü iştahlı bir çocuk gibi her şeye diş geçiren hasretim bana başka bir şans bırakmıyor.
