Karanlık

Zihnimde dönen çarklar paslanmış düşünmemi engelliyordu.Her saniyede kitlenen algılarım biraz daha normale dönerken tekrar arkamda hissettiğim nefesle kavuştuğum rahatlığa veda ettim.Sertçe yutkunurken sırtımdan bir damla daha ter döküldüğünü hissettim.Arkamda ismini bilmediğim ve ciddi anlamda Calvin mankeni olduğunu düşündüğüm varlık eğildi ve fısıldadı
"Karanlıktaysan gölgen bile seni yalnız bırakır Elmira,buna alışsan iyi edersin çünkü benim yanımdayken karanlığı tüm hücrelerinle hissediceksin."