Mecrûh

"ikinci şans ver leyal"
yalvarıyordu bana fayda etmezdi ki açtığın yarayı kapatamazsın
"ihanetine ragmen mi?"
doluydu gözleri baktı bana
"pişmanım leyal hemde cok pişmanım"
dedi yorgun sesiyle ama bilmedi ki onu beklediğim her gecenin sabahında ona lanetler yağdırıyordum.

Ne kadar karalasan da geçmez geçmişin izleri
ben onun yokluğuna ihanet etmezken o benim varlığıma ihanet etmişti. Beni yaralayan kendisiyle yalvaran da kendisi.