guccistar • vhope [düzenlenecek]

2

Mevsimlerin başlangıcında çoğunlukla insanlar hayatında daha aydınlık günler diler, yeni bir sayfa açmayı amaçlar, yeni adımlarla yeni hedefler koyarlar. Sıradan, büyük amaçları olmayan kesimlerden olanlar elbette ki eski hayatın defterlerini kapatmak ister, yeniliğe atılmak isterler. Fakat benim olduğum durumda Nisan ayının ilk haftasına girmek üzereydik ve yapmam gereken yığınla iş vardı. Her mevsimin başlangıcı benim için masamda biriken yığınla dosya, gözden geçirilmesi gereken fikirler, planlanması beklenen defileler, çekimler, hazırlanması gereken koleksiyonlar demekti. Tam bir kâbustu. Eski ben olsaydım yine de mevsim geçişlerine dair değiştireceğim tek şey dolabım olurdu.

Küçük yaşlarımda elime oyalanmam için tutturulan bir kameranın tutku haline gelmesi ve yaşım ilerledikçe ailemi zor bela ikna ederek bu tutkuyu bir gelecek hedefi haline getirmiş olan ben, nihayetinde bu hayalimi tutturabilmiştim. Küçük, çöp kokan, tenha bir sokakta başlayan fotoğrafçılık işim boyunca harcadığım emekler nihayetinde pahalı mermerleriyle kırk beş katlı bir binaya ulaşabildiğinde, bu benim hayattaki en büyük başarımdı. Eskilerden kapatabileceğim defterler yoktu çünkü kameralara olan takıntımla yalnızca tek bir şeye odaklıydım; öğrendim, büyüdüm, geliştim, başardım. Bir iş sahibi olabilmekten bahsetmiyorum, insanların işlerini yoluna koyabilmem için kapıma dayanması ve sürekli onları geri çevirmeme rağmen eziklenmelerini göz ardı ederek yine bana koşmaları inanılmaz tatmin edici geliyordu. Alçak biri olabilirdim bunu reddetmiyordum, zamanında böcek gibi ezilmenin ne olduğunu görmüştüm ve bizzat bana ayak basanlara kapıları suratlarına çarpıyor olmamın verdiği haz, beni memnun ediyordu işte. Kin güdüyordum, doğruydu, yapılan hiçbir şeyi unutmamıştım, unutamazdım. Belki de sıradan biri olsaydım kapatacağım defterlerden birisi nefret ettiklerim falan olurdu, değerlendirdiğim tekliflerden birisi de listedeydi, o halde ait olduğu çöplüğünde ötmeye devam edebilirdi.

"Mari!" İç geçirmemin ardından asistanımın adını bağırdım önümdeki mavi dosyayı iterken. Dosya gürültüyle yere düşmüş, kâğıtlar parke boyunca dağılmıştı. Asistan kapıdan görüldüğünde yerimde doğrulmuştum. "Kaç kere sana başka şirketlerin uyguladığı koleksiyonları getirmemeni söylediğimi hatırlamıyorum ama eğer devam edeceksen aklının bir köşesine yaz ki, gün sonunda sana o kadar posta alabileyim."

Alçak olduğumu düşünüyordum evet, haklılık payım aralanan kalın dudaklarıyla bir İspanyol kadınını şoke ettiğine göre oldukça alışması gerekirdi şimdiye kadar. Kısa eteği dosyaları toplamak için eğildiğinde bacaklarından sıyrılmış, siyah fileli çorabına rağmen süt beyazı tenini gözlerimin önüne sunduğunda aslında çok da masum olmadığını doğrulamıştı. Kâğıtları yavaşça toplarken gözüm hala üstündeydi, omuzlarına düşen kumral saçları yüzünü kapatıyor, yavaş hareketlerine ek hızlı nefesler alıyordu. Sinir bozucu insanlar yüzünden hıncımı asistanımdan çıkarıyormuşum gibiydi, evet.

Mari ayaklanarak masanın etrafından yavaşça ama topuklarını oldukça sert vurarak adımlarken masadaki ellerim sandalyenin kenarına gitmiş, geri çekilemeden sandalyeyi kendisine doğru çevirmişti. Üzerime eğildiğinde, kabul etmeliydim ki yüzündeki sinirli ifadediyle gülümsemesi oldukça ateşliydi, dudakları yanağıma değmeden yalnızca nefesini üfleyerek kulak hizama eğilmiş, en sonunda sallanan küpeme değdirdiği diliyle durmuştu.

"Sana," dedi, burnunu çenemde sürterek göz hizama geldi. "Kaç kere bana iyi davranmanı söyleyeceğim Hoseok?"

Aptalca bir kıkırtı döküldü dudaklarımdan.
"Bebeğim yeni dönem, yeni işler. Biliyorsun kendimi tutamıyorum."

Avuç içleri oldukça pahalı bir koleksiyonun parçası olan saten gömleğimin üzerinden yavaşça göğsümü dolaşmaya başlamış, uzun tırnakları tenime battığında bu hareketi dudaklarımı kıvırmıştı. Nihayetinde boyalı dudakları yanaklarımdan yuvalarına doğru iz çizmişken elleri işini yapacaktı ki, Mari geri çekildi. "Hani bana modellik işini ayarlayacaktın?"