ភាគបញ្ចប់
#មួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ
ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃដែលមីនជីនឹងត្រូវសម្រាលកូនដំបូងរបស់នាង
បងប្អូនគ្រប់គ្នារបស់ជីមីននាំគ្នាមកមេីលនៅពេទ្យដែល ចាំនឹងសម្រាលក្នុងពេលបន្តិចទៀតនេះតែនៅមិនទាន់ឃេីញជុងគុកនិង
ជូសុីមកទាល់តែសោះ មេីលទៅចាំក្មួយកេីតមកបានអេីតក្បាលមក
មេីលទៅ
« អាពីរនាក់នឹងវាឈ្លោះគ្នាតាមផ្លូវបេីកឡានចូលស្ទឹងបាត់ហេីយដឹងទេអញអេីយ » ជេហូបពោលឡេីងទាំងខឹងនឹងប្អូនទាំងពីររបស់
គេនៅមិនទាន់មក
« អញឆ្ងល់ដែលវាចេះនៅជាមួយគ្នាដល់ទៅមួយឆ្នាំទៀត » ជីន
អង្គុយគងទាក់ខ្លាសម្លឹងមេីលផ្លូវនៅតែមិនទាន់ឃេីញជុងគុកនិងជូសុីមកដល់
« ហែងចេះយាយចឹងកេីតហា!! មេីលអាមីនមេីលដំបូងធ្វេីបាបគ្នា
ចង់ងាប់អាឡូវតាមមីនជីដូចឆ្កែចឹងអាស្អីគេនឹង » ណាមជុននិយាយ
ហេីយសម្លឹងមុខជីមីនដែលទេីបនឹងចេញពីបន្ទប់អ្នកជំងឺដែលមាន
មីនជីនៅទីនោះចាំសម្រាលកូន ព្រោះមិនទាន់ឈឺពោះ
« ស្អីយ៉ុងអែង? ដៀមដាមសម្បេីមម្ល៉េះ? » ជីមីនមិនទាន់ទាំងដាក់
គូទអង្គុយផង នាយត្រូវបងៗបាញ់ឡេីងនិយាយលេងចង់ចេញ
« អាជុននិយាយត្រូវម្យ៉ាង...តែអាគុកវាស្អប់ជូសុីចង់ងាប់ហេីយមិន
អាចដូចអាមីនទេណាមួយអាប្រុសពៅវាមិនងាយអោនក្បាលឲស្រី
ទៀតណា និយាយរួមមិនអាចទៅរួច » ស៊ូហ្គាបន្តពួកគេក៏យល់ស្របនឹងគំនិតរបស់គេ ព្រោះវាពិតមែននឹងហេីយ។ តែនេះពួកគេ
មិនដែលជួបជូសុីយូរហេីយចាំមេីលតែជួបដាច់ផ្ងារហេីយអាដែង
« នោះៗ..អាពៅមកហេីយ » ថេយ៉ុងចង្អុលទៅជុងគុកដែលដេីរ
មកលឿនតែអែង ធ្វេីអោយពួកគេគិតថាជុងគុកនិងជូសុីឈ្លោះគ្នា
ទៀតហេីយមេីលទៅបានជាមកតែអែងបែបនេះ
« យូរម្ល៉េះ? ហេីយឯណាជូសុី? យ៉ាងមិចខាំគ្នាទៀតហេីយមែនទេ? អាពៅ? » សម្តីរបស់ថេយ៉ុងធ្វេីអោយ ជុងគុកភ្ញាក់ព្រើតព្រោះ
គេដេីរមកមិនចាំជូសុីទាល់តែសោះរវល់តែប្រញាប់មកមេីលអ្នកបង
ប្រពន្ធជីមីនភ្លេចគិតអោយឈឹង។ ជុងគុករត់ទៅចុះជណ្ដើរជួយគ្រា
ជូសុីឡេីងមកដល់ខាងលេីជាន់ទីមួយនេះទេីបមិនជិះជណ្ដើរយន្ត
តែសភាពរបស់ជូសុីធ្វេីអោយអ្នកគ្រប់គ្នាគាំងស្ញេញនិយាយមិនចេញ ម្នាក់ៗចង់តែបោកក្បាលខ្លួនអែងសឹងតែមិនជឿនឹងភ្នែក
« ជូសុី? ពោះអែង? មិចក៏ធំបែបនេះ? » ស៊ូហ្គាសួរបញ្ជាក់មិនប្រាកដក្នុងចិត្តនៅពេលឃេីញពោះរបស់នាងប៉ោងធំបែបនេះនោះ
ពិតមែនហេីយតាំងពីពេលដែលជូសុីទៅនៅផ្ទះជុងគុក នាងក៏មិន
ដែលទៅជួបអ្នកណានៅតែផ្ទះដេកតែសុីរៀនក៏នាងខ្ជិលដែលហេីយក៏សម្រេចចិត្តរៀនតាមអនឡាញវិញ មិនបានកន្លះឆ្នាំស្រួល
បួលផងនាងក៏មានទម្ងន់គឺជាកូនរបស់ជុងគុកនឹងហេីយ វាល្មមហេីយបេីជុងគុករកនាងរាល់តែយប់ចឹងហ៎
« ចេះសួរចឹងកេីត!! ទម្ងន់នឹងហេីយខ្ញុំមានកេីតទៀចទឹកឯណា »
« ជាមួយអ្នកណា? កុំប្រាប់អោយសោះ... »
« បាទ!! កូនខ្ញុំនឹងអែង » ទាំងអស់គ្នារកនឹងទន់ជង្គង់ដួលនឹងឥដ្ឋ
ទៅហេីយ ម្នាក់ដំបូងខំនិយាយថាវាស្អប់គ្នាណាស់ដល់តែមកជួប
មែនទែនស្លាប់ហេីយទម្ងន់មួយបាត់ហេីយនឹង
« អាចង្រៃយក៍ក្រែងអាហែងស្រែកក្តែងៗថាស្អប់ជូសុីខ្លាំងណាស់
នោះអីមិចអាឡូវមកចង់ប្រណាំងជាមួយយេីងហេីយ? » ជីមីនជេរ
ប្រទេចប្អូនទាំងហួសចិត្តមិនចង់ជឿទាល់តែសោះ
« ស្អប់អីអាឡូវគេស្រឡាញ់គ្នាចង់ងាប់ហេីយ » ជុងគុកបន្ត
« ស្រឡាញ់ឡេីងចង់ទះបីបួនដប់កំភ្លៀងតេីអញ!! ដេីរស្លន់ខ្លាចតែ
ពេទ្យរត់ចោលមិនចាំក្បាលអែងកំពុងទម្ងន់ដេីរហត់សឹងឡាប់ »
« ដូច! ដូចណាស់អាគុកអេីយ...មីនជីមិនខុសទេ » ជីមីនឃេីញ
ជូសុីខឹងនឹងជុងគុក គឺដូចដែលមីនជីខឹងគេកំឡុងពេលនាងទម្ងន់
យ៉ាងអញ្ចឹងគ្មានខុសគ្នាទេទាស់ចិត្តតែបន្តិចខឹងដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយអស់ហេីយម្ដងៗ
« អាយ...ឈឺពោះ...ឈឺណាស់...ជីមីន..ឈឺពោះ.. » អ្នកគ្រប់គ្នា
ស្ទុះចូលទៅខាងក្នុងហេីយពេទ្យក៏ប្រញាប់ប្រញាល់បញ្ចូនមីនជី
ចូលទៅបន្ទប់សម្រាលដោយមានជីមីនចូលទៅផ្តល់កម្លាំងចិត្ត
YOU ARE READING
ចិត្តស្នេហ៍ប្រុសកំណាច (Completed ✔️)
Short Storyស្នេហារវាងមនុស្សពីរនាក់ដូចមេឃយ៉ាងអញ្ចឹងម្ដងល្អម្ដងអាក្រក់ដាក់គ្នាមិនមែនបែបឆ្មាកណ្តុរមិនមែនបែបវៃដំច្រំធាក់តែវាផ្ទុយទៅវិញជា រឿងមួយដែលពិបាកនឹងពន្យល់បេីចង់ដឹងកុំភ្លេចអានទាំងអស់គ្នា❤️️
