Justin's pov
Het voelt alsof ze met een mes in mijn hart steken, steeds opnieuw. Mijn relatie met Selena is al 2 maand over, maar ik had niet verwacht dat ze zo snel met iemand anders zou krijgen. Toen ik erachter kwam dat ze een nieuwe vriend had, kon ik het niet meer aan. Ik dacht dat mijn depressie wat minder was, en zo voelde het ook. Lily maakte het beter, ik ken haar nog niet zo lang, maar het was alsof god het had gepland, alsof hij had gepland dat ze in mijn leven kwam en me alles voor een poosje liet vergeten. Ik heb haar teleurgesteld. Ik zou haar ophalen, haar eindelijk weer zien maar ik was er niet. Haar eerste berichtje brak mijn hart. 'Ben je me vergeten?' Hoe kan ik haar vergeten? Ik zou haar nooit kunnen vergeten, ik kon haar stem niet horen, het berichtje deed pijn. Ik dacht alleen aan mezelf, en de pijn die ik voelde. Ik dacht niet aan Lily. Ik heb mijn koffers gepakt en ben naar mijn appartement gevlucht, die ik nog steeds te koop moet zetten maar ik ben blij dat ik dat nog niet had gedaan. Misschien doe ik dat ook wel niet. Niemand weet eigenlijk dat ik hier een appartement heb, behalve Scooter en mijn ouders. En nu zit ik hier, aan tafel met een pen en een leeg papier voor me, ik moet Lily schrijven. Met tranen over mijn wangen en muziek op de achtergrond staar ik naar het papier. Wat moet ik schrijven? 'Het spijt me Lily, ik ben je vergeten?' Nee. Ze verdient een uitleg, een uitleg waarom ik haar niet heb opgehaald, en waarom ik haar telefoontjes en berichtjes negeer. Ik zet mijn pen op het lege papier en de woorden komen er zo maar uit. Voor ik het weet staat het papier vol. Ik stop hem in een envelop en schrijf voorop. 'Voor Lils.' Scooter komt straks langs met boodschappen dus dan geef ik hem wel mee.
Scooter is net weg, hij heeft een update gedaan over de wereld sinds ik mijn laptop thuis heb gelaten en mijn mobiel niet gebruik voor social media. Ik ga op de bank liggen en staar naar het plafond. Zouden ze me missen? Zal iedereen nu denken, waar is Justin? Of zijn ze blij, dat ik me niet laat zien? Ik weet het niet. Ik hoef het ook niet te weten. Ik kijk op de klok, 3 uur. Zou Lily de brief al hebben? Ik tik met mijn vingers op de grond en kijk naar mijn mobiel. Zou ik haar bellen? Nee. Ik staar weer naar het plafond en denk na, over mijn leven. Ik moet het veranderen, ik moet alles veranderen, de mensen waarmee ik omga, de dingen die ik heb gedaan, ik zou moeten genieten van het leven. Mijn mobiel trilt. Ik pak hem vanva tafel. 1 nieuw bericht.
Van: Lils
Hi. Ik heb net je brief gekregen. Dankje dat je me vertrouwd. Neem zo lang de tijd als je nodig hebt Justin. Ik ben er voor je, vergeet dat niet alsjeblieft. Ik hou van je! X
Ik glimlach. Zie? Ik zei toch dat Lily me kon laten lachen. De eerste keer dat ik haar zag, in het restaurant was dat, in de wc's. Ze keek me aan via de spiegel en deed net alsof ze van de wc kwam maar ik weet wel beter. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze was zo mooi. Ze droeg all stars en een spijkerbroek, en dat naar een luxe restaurant. Toen ze wegliep heb ik een tijd naar mezelf gestaart, tot ik wel terug moest. Mijn ogen gingen door het restaurant en bleven op haar hangen. Ze luisterde naar een man. Ik ben weer bij mijn tafel gaan zitten en heb haar in de gaten gehouden. Haar broertje zei wat tegen haar en ze keek om, recht in mijn ogen. Ik was blij, toen haar broertje bij me kwam om te vragen of ik met haar op de foto wou. Ze kon me laten lachen zonder een woord te zeggen, alles wat ze deed was me aankijken en dat was genoeg. Toen ik haar de volgende dag weer zag op de steiger wist ik dat ze een deel van mijn leven zou worden. En ik had gelijk.
Ik ga voor het raam staan en leg mijn handen in mijn nek. Hoe moet ik nu verder? Ik kan mijn beliebers niks laten merken, ik wil ze niet dat ze bezorgt om me zijn. Maar ik kan mezelf ook niet voor eeuwig hier op sluiten. Dat wil ik ook niet, wat ik daar nou leuk aan? Ik wil weer genieten van mijn leven, en de stomme dingen achter me laten. Misschien moet ik wat mensen vergeten, die me stomme dingen hebben laten doen, háár vergeten, en mijn echte vrienden houden. Die er altijd voor me zijn. Ik glimlach, ik kan dit, en ik sta er niet alleen voor. Gelijk voel ik me een stuk beter. Ik pak mijn koffers en prop alles erin. Hier blijven helpt niks, jezelf opsluiten helpt niks, je moet openstaan voor hulp, en die kans grijp ik. Ik besluit om vannacht hier nog te blijven, en morgen, morgen beginnen we opnieuw. Maar eerst moet ik morgen iets doen wat ik een paar dagen geleden al had moeten.
