"Justin wat doen we hier?" Ik loop achter hem aan de donkere ruimte in. Hij drukt een lichtknopje aan en de ruimte wordt verlicht. Zijn studio. "Geen zorgen, we gaan niks opnemen hoor." Hij lacht als ik opgelucht adem haal. "Wat gaan we hier dan doen?" Ik ga op één van de stoelen zitten. "Ten eerste, elkaar beter leren kennen, daarna zien we wel weer." Hij gaat tegenover me zitten en legt zijn benen op de tafel. "Wat voor werk gaan je ouders hier doen?" Ik trek mijn jas uit en gooi hem op de tafel achter me. "Mijn moeder gaat op kantoor, en mijn vader.. Hij is altijd al militair geweest, hij kreeg hier alleen een beter aanbod." Justin trekt zijn wenkbrauwen op. "militair? Maar dan zie hem niet vaak.. of wel?" Ik schud mijn hoofd. "Soms zie ik hem maanden niet." Ik denk aan die ene keer dat hij in Irak zat, voor 8 maanden. Het ergste was nog, elke keer als ik de telefoon hoorde gaan was ik bang dat dat het telefoontje was, dat het was gebeurd, dat hij dood was. Maar na 8 maanden stond hij ineens op de stoep. Het gevoel dat je hem dan weer in je armen kan sluiten, dat hij nog leeft, het is niet te beschrijven. "Lily? Gaat het?" Ik schrik uit mijn gedachten. "Huh?" Justin glimlacht. "Ik vroeg waar je aan denkt." "oh sorry, ik uhm, gewoon een moment dat gebeurd was, niks ergs. Goed, nu ben ik! Hmm, eet je liever Pizza of Spaghetti?" Zijn lach galmt door de ruimte,
"Je weet het antwoord wel. Je weet genoeg over mij, vertel me eens iets over jezelf" Ik knik en begin te lachen. "Juist, oke. Ik ben geboren in Nederland op 27 februari, ik heb een broertje Kyle, mijn beste vriendin heet Kelsey. Ik haat winter, ik ben doodsbang voor clowns en spinnen, horrorfilms hoef je aan mij niet te laten zien, mijn leven is behoorlijk saai. Ik kijk het liefst de hele dag films, Pretty Liltte Liars of Vampire Diaries. Ik ga nog naar school, oh, ik neem liever de trap dan een lift, pizza is mijn lievelings eten, wat wil je nog meer weten?" Justin lacht, "serieus, clowns?" Ik kijk hem boos aan. "Geen grapjes bieber, ze zijn echt verschrikkelijk!" Hij denkt na en steekt dan zijn vinger op. "Ha, wat is je achternaam? Jij noemt me steeds bieber, dan wil ik jou ook bij je achternaam noemen maar bedenk me dan steeds dat ik die niet weet." Ik begin te lachen. "Janssen, Lily Janssen." "Bond, James Bond." Ik wil hem slaan maar val van de stoel af op de grond."OH MY GOD!" Justin komt niet meer bij van het lachen en valt naast me neer. Daar liggen we dan, naast elkaar op de grond keihard te lachen. "S stopp! Ik kr krijg geen a adem m meer!" Justin begint nog harder te lachen en ik sla hem.
Omdat we zo hard lachen horen we niet dat iemand binnen is gekomen. "Justin?" We kijken allebei op en ik zie Scooter staan. "Scooter." Justin gaat rechtop zitten en probeert niet meer te lachen, maar zodra hij mij aankijkt begint hij weer te lachen. Scooter trekt zijn wenkbrauwen op. "Justin, kun je mij uitleggen waarom zij hier is, en waarom je lacht? Wat heb je gehad? Ben je dronken?" Ik kijk Scooter met grote ogen aan. Justin is inmiddels opgestaan en steekt zijn hand uit die ik aanneem en hij trekt me omhoog. "Scooter, dit is Lily, een vriendin van mij, ik heb niks gehad? Daar hadden we toch een afspraak over? We lachten omdat er iets grappigs was, sorry daar moest je bij zijn!" Hij kijkt mij aan en glimlacht. Scooter knikt en steekt zijn hand uit. "Lily, ik ben Scooter, leuk om je te ontmoeten." Ik glimlach en schud zijn hand. "Justin, er staan eten in de hal, wil je dat halen?" Justin knikt en loopt weg. Ik sta ongemakkelijk tegenover Scooter. "Ik moet je bedanken, ik heb Justin al een lange tijd niet zo zien lachen." Ik glimlach, misschien is dit niet zo akward. Justin komt weer binnen met een plastic zak. "waarom ben je hier Scoot?" Justin zet de tas op tafel. "Ik wist eigenlijk niet dat je hier was, maar je was niet thuis dus ging ik hier even kijken, niks belangrijks!" Mijn ringtone galmt door de kamer. Ik pak mijn mobiel snel en kijk wie mij belt. Pap. "Sorry, ik moet even opnemen!" Ik loop snel naar de gang.
Lily: hi Pap, is alles goed?
Jack: Lily, ik moet je iets vertellen.
Lily: wat? wat is er pap?
Jack: ze hebben gebelt Lily, ik moet naar Iran, ik vertrek over 3 dagen..
Lily: Wat? Maar de verhuizing dan? Pap dat kan toch niet?
Jack: Ik weet het Lily, jullie vlucht is uitgesteld tot morgenmiddag, het spijt me Lily, jullie gaan zonder mij naar Nederland om afscheid te nemen.
Lily: Maar, nee dat wil ik niet!
Justin's pov
Ik hoor gesnik op de gang. Lily. Scooter kijkt me geschokt aan, "weet jij wat er is?" Ik schud mijn hoofd, "misschien iets met haar vader, maar dat lijkt me niet, ze verhuizen pas over 2 week." Scooter lijkt nu helemaal verward. "Haar vader is militair." Scooter knikt. "Ik ga even, kijken." Ik loop de gang op en tref Lily huilend aan tegen de muur, haar hoofd in haar handen. "Lils?" Ze kijkt op en haar hele mascara zit over haar gezicht. Ik trek haar in mijn armen en ze begint nog harder te huilen. "H hij moet w weg J justin, hij moet n naar Iran." En nu vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Ze zijn nog niet officieel verhuisd, ze vertrekken naar Nederland zonder hun vader die naar Iran moet, vandaag zal de laatste dag zijn dat ze haar vader zal zien in een lange tijd. Ik trek haar nog dichter tegen me aan en probeer haar te kalmeren. Ik voel haar verdriet door me heen stromen. "Het komt goed, hij zal weer terug komen." Maar hoe laat je die woorden overtuigend overkomen, als je er niet zeker van bent?
----------
Damn, ik heb ook een knuffel van hem nodig
