The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Talking

Het is alweer een uur later en Ashton en ik hebben de hele tijd gepraat, vooral serieuze onderwerpen kwamen aan bod. 

'Ash? Zou je me iets willen vertellen over de tijd toen jíj jezelf... sneed?' De woorden rollen voorzichtig over mijn lippen. Ik lig tegen Ashton aan onder de warme dekens en zijn hand wrijft zachtjes over mijn blote rug heen, de sweater is een stuk verschoven. Voor heel even stopt hij met wrijven maar gaat al snel weer verder. 'Wat wil je weten, sweety?' Ik haal mijn schouders op, 'Waarom je het deed, hoe je je voelde en hoe het weer beter is gegaan?' Ashton laat een korte, verdrietige zucht horen. 'Het was vooral dat ik nergens bij hoorde... Op school was ik altijd alleen, ik had amper vrienden, en de vrienden die ik had zaten op een andere school of waren verhuisd buiten de stad. Ik voelde me heel alleen... Het klinkt vergeleken jouw reden allemaal zo overdreven en geen goede reden om te snijden, ik werd niet gepest, er werd alleen niet naar me omgekeken...' Voordat Ashton verder wilt praten, begin ik te praten, 'Ashton...Er is nooit een goede reden om jezelf pijn te doen. Buitengesloten worden kun je ook opvatten als mentaal pesten, iedereen doet of laat merken dat je anders bent, dat je er niet bij hoort, maar kijk nu, de hele wereld kent je.' 'Maar ik ben nooit met één vinger aangeraakt terwijl ze jou wel elke keer wat aandeden.' zegt Ashton onzeker. Ik ga rechtop zitten en kijk in zijn mooie ogen, die verdrietig staan. 'Geloof me, het deed me niet zoveel dat ze me in elkaar sloegen. Wanneer ze zeggen dat je lelijk, dik en fucked up bent komt dat vele malen harder aan. Maar zelfs dat vond ik niet het ergste, het ergste vond ik dat ik geen vrienden had die het voor me opnamen, of me tenminste hielpen als ik huilend bij ze langs zou komen. Ik voelde me ook alleen, Ash. We hebben allebei hetzelfde gevoeld.' Op het eind is mijn stem haast helemaal weg, tenminste, voor zover die er nog was. 'Je bedenkt altijd argumenten waarop ik geen antwoord weet...' zegt hij met een verdrietige glimlach, terwijl de tranen in zijn ogen staan. Een klein glimlachje komt op mijn mond tevoorschijn en ik leun naar hem toe voor een kus. Ik sla mijn armen om hem heen en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ook Ashton slaat zijn armen om me heen, waarna een stilte volgt.

'Mijn ouders hielpen me er heel goed doorheen, maar ik denk dat ik het meeste te danken heb aan Calum, Luke en Michael. Toen ze me vroegen voor de band leerde ik ze pas echt kennen en al snel werden we hele goede vrienden. Ik denk dat het ongeveer drie maanden later was toen ik ze vertelde over wat ik doormaakte en dat was toen ook zo'n beetje het einde van die periode. Ze steunden me allemaal heel erg en op de momenten dat ik me slecht voelde kon ik altijd bij ze langskomen en ik mocht ze altijd bellen.' zegt Ashton, trots dat hij zulke goede vrienden heeft. 'En zo voel ik dat bij jou, Ashton. Net als bij Luke, Calum en Michael. Nog voordat ik je ontmoet had hielp Five Seconds of Summer me al, vooral met jullie muziek, jullie persoonlijkheid en de opbeurende tweets gericht aan de fans. Nu helpen jullie mij alle vier er door, gewoon, door met me te praten. Maar het meeste steun had en heb ik aan jou...' En juist, op dit moment, voel ik dat ik moet overgeven. Ik leun over Ashton heen en pak snel de bak van de grond. Ik laat het braaksel de vrije loop en merk dat Ashton mijn haar opzij houd en over mijn rug blijft wrijven.

'Romantisch dit,' zeg ik terwijl ik de bak wegzet en ik me tegen Ashton aan laat zakken. 'Het hoeft ook niet romantisch te zijn, zulke dingen gebeuren nou eenmaal. Gaat het weer?' Ik knik. 'Hoe krijg je het voor elkaar om niks te eten maar wel over te geven?' vraagt Ashton hoofdschuddend.

'Ash... Ik denk wel dat het beter is dat je zo naar Calum, Luke en Michael gaat en het probeert goed te maken...' zeg ik zacht. Het is ongeveer een kwartier later en Ashton en ik hebben vooral in stilte tegen elkaar aan gelegen. 'Ik wil je niet alleen laten nu je je zo voelt,' zegt Ashton. 'Dat komt wel goed Ash, ik vermaak me wel met een film ofzoiets, en mijn ouders komen over een paar uur ook weer thuis.' zeg ik geruststellend. 'Maar ik wil je echt niet alleen laten...' Ik denk kort na, 'Je zou kunnen vragen of ze hierheen komen?' vraag ik. 'Dat, is een goed idee. Vind je dat goed?' 'Anders had ik het niet voorgesteld, slimpie. Ik neem wel een bad terwijl jullie het uitpraten, ik voel me vies.' Ashton lacht, 'Je voelt je vies?' 'Ik zweet over mijn hele lichaam en ik heb een aantal keer overgegeven, ik voel me vies,' zeg ik. 'Meiden...' zegt Ashton grinnikend.