ჩვენი თავგადასავალი( დასრულებული)

ჩვენი თავგადასავალი

თავი 16
მიას pov:

გუშინ დაუვიწყარი ღამე იყო. ყველაფერი მტკივა. აბა რა იქნება ამ ველურის ხელში. აბაზანაში შევდივარ და შემდეგ დაბლა ჩავდივარ. დაბლა არავინაა. ყველას სძინავს. გუშინ ძალიან დაიღალნენ. საკუჭნაო გამოვაღე და რისი აღებაც შევძელი ყველაფერი ავიღე და ტელევიზორი ჩავრთე.

სანის pov:
სახლში სიმშვიდეა. მხოლოდ ჩიტების ხმა ისმის. სიცარიელეს ვგრძნობ და ვხვდები, რომ ჯონქუქი ჩემს გვერდზე არ წევს.
სანი- სად წავიდა ამ დილა უთენია. ჯონქუქ.. ჯონქუქ..
ჯონქუქი- ბუუუ.

შიშისგან ვკივი. ამ იდიოტმა გული გამიხეთქა.
სანი- იდიოტოო! გული გამიხეთქე.
ვეუბნები და თან ბალიში ჩავრტყი.
ხელები მომხვია და საწოლზე დამაგდო. თვითონ ზევიდან მომექცა.
მიყურებს და ეშმაკურად მიღიმის.
სანი- არ გამოგივა. ვეუბნები და ვიშორებ.
ჯონქუქი- ეეე. კარგი რა.
მეუბნება ბუზღუნით.
სანი- ა-რ-ა .
ვეუბნები და დაბლა ჩავდივარ.

სანი- მია მარტო ხარ?
მია- ჰომ.. მეუბნება პირგამოტენილი.
სანი- ჯერ გადაყლაპე. სამზარეულოში შევდივარ და მიას გავძახე.
სანი- მიაა. არ მომეხმარები?
მია- არაა.

მომიწია ყველაფრის მარტოს გაკეთება. ეს გოგო ჯიმინმა სულ გააფუჭა.

სანი- კიდე არ გაუღვიძიათ.?
მია- არვიცი.
ჯინი- დილამშვიდობისაა. თავი მტკივაა.
ჯიმინი- მეეც.

ყველანი მოგროვდნენ და სამზარეულოში შევიდნენ.

სანი- შუგა. თვალები გაახილე და კიბეებზე ისე ჩამოდი.

მია- მაგარი იდეა მაქ.
ჯუნი- გისმენთ აბა.
მია- ჩემი მანქანით გავისეორნოთ.
ჯიმინი- კარგი.
სანი-  ინებ ჯერ მართვის მოწმობა აგეღო?
ჯიმინი- მართვის მოწმობა არ გაქ?
მია- არა. მერე რა. სანი და რა შენ გაქვს?
სანი- არა და არც მანქანა მყავს.

ჩვენს კამათში ჯონქუქმა ხელი მაგიდას დაარტყა. შევხტით. ყვირილს იწყებს.

სანი- ჯონქუქ რა მოგივიდა?

დგება და დაბლა ეცემა. თვალებს ხუჭავს და სუნთქვაც უმძიმდება.

სანი- ჯონქუქ.. ნელა ვარხევ. ის კი ადგილიდან არ იძვრის .
ჯუნი- საავადმყოფოში წავიყვანოთ.

ჯუნს ხელში აყავს. ჯინმა მანქანა მოამზადა და წავედით.

30 წუთში უკვე იქ ვიყავით. ექიმმაა ის საოპერაციოში შეიყვანა. იმედია საშიში არაფერია და აქედან მალე წავალთ. არ მინდა აქ დავტოვო. დიდი დრო გადის და ექიმი ჯერ კიდევ არ ჩანს. არავინ არაფერს გვეუბნება. სადაცაა ჭკუიდან გადავიდე. ბავშვები მამშვიდებენ, მაგრამ ვერაფრით ვმშიდდები. რაღაც მაწუხებს და არ ვიცი რა. გული ცუდს მიგრძნობს. იმედია ეს მხოლოდ წინათგრძნობაა და სხვა არაფერი. ასე 3საათი გადის და პასუხი ჯერ კიდევ არაა. არავინ გამოსულა და არაფერო უთქვიათ. 3 საათი რას აკეთებენ?.  გადის 4 საათი. დაღამდა და არ ვიცი რა სჭირს ჯონქუქს. ექიმები აქეთიქით დადიან. ყურადღებას არავინ გვაქცევს. 

5 საათის შემდეგ ექიმი გამოდის.
სანი- ექიმო როგორაა?
ექიმი- ოპერქცია კარგად გადაიტანა, მაგრამ ამ ჯერად ვერაფერს გეტყვით. 24 საათის გამმავლობაში ჩვენი დაკვირვების ქვეშ იქნება და პასუხს შემდეგ გაგაგებინებთ.

უსიცოცხლოდ სკამზე ვეშვები .
შუგა- ნუ გეშინია. ძლიერია და კარგად იქნება.

მას უპასუხოდ ვტოვებ. არაფრის თავი არ მაქ. ჰობის ჩემთან საჭმელი მოაქვს და უარს ვეუბნები. ჭამის თავიც არ მაქვს, იმის მიუხედავად რომ დღეს მთელი დღეა არაფერი მიჭამია. ახლა ჯონქუქზე ვფიქრობ. იმედია ყველაფერი კარგად იქნება და ძეველებური ცხოვრების რიტმს დავუბრუნდებით. ეს წინათგრძნობა არ მასვენებს. შიგნიდან მღრღნის..
არ ვიცი ექიმი ხვალ რას მეტყვის. იქნებ... არა შეუძლებელია. ან არა. ეს ყველფერი მისი თავის ტკივილის გამო ხომ არა? იქნებ ეს არაფერ შუაშუა და სხვა რამეშია საქმე? ჯანდაბაა. ფიქრებიდან არ ამოდის. არ მინდა ხვალ რამე ცუდი გავიგო. ისედაც საკმარისზე მეტი გადავიტანეთ...