ჩვენი თავგადასავალი( დასრულებული)

ჩვენი თავგადასავალი

თავი 9
სანის pov:
წვას ქაღალდი მოვხსენი და ფურცელზე წერია......
        " თუ გინდა შენი საყვარელი ქმარი დაიხსნა ამ მისამართზე მოდი. მარტო. პოლიცია არ გამიოძახო, თუ გინდა უვნებელი გადარჩეს. ვადა ერთი კავირა. ერთ კვირაში მოხვალ თუ არა და მოკვდება". წერლის დასასრული.

ჯერ მია, ახლა ჯონქუქი. რა ხდება ვერ გამიგია. ან რა უნდა გავაკეთო. როგორ დავიხსნა. ან ეს წერილი ვინ დაწერა. ან როგორ მოგვაგნო. პანიკაში ჩავარდი. ყველაფერი იმაზე რთულადაა ვიდრე ჩანს. სახლში ვერ გავჩერდებოდი, ამიტომ ისევ საავადმყოფოში დავბრუნდი.
ჰობი- სანი?
ჯინი- აქ რა გინდა?
თაე- ჯონქუქი სადაა?
სანი- ის.... ცრემლები წამომივიდა.
ჯუნი- სანი. რა მოხდა?
სანი- ვერ გეტყვით. არშემიძლია.
ჯუნი- გვითხარი. ერთად მოვაგვარებთ.
სანი- გაიტაცეს.
შუგა- ეს რა ხუმრობაა.
სანი- არ ვხუბრობ. გეფიცები. და წერილს ვაწვდი.
სანი- არ ვიცი რა გავაკეთო.
ჯუნი- ეს რა ჯანდაბაა. ესაღა გვაკლდა სრული ბედნიერებისთვის.
არ ინერვიულო რამეს მოვძებნით.

უცნობის pov:

უცნობი- თითქმის ერთი კვირა იწურება. შენი ცოლი კი არსად არ ჩანს. როგორც ჩანს არ აინტერესებ.
ჯომქუქი- გეყოფა.
უცნობი- შემაშინე. და იცინის.

ბიჭებს ვანიშნე შემოსულიყვნენ.
უცნობი- მიხედეთ.
ბიჭები- დიახ უფროსო.

ჯონქუქის pov:

თითქმის ერთი კვირა აქ ვარ გამოკეტილი. სკამზე ვარ მიბმული. თვალებზე სახვევი მაქ აფარებული ვერაფერს ვხედავ. სანის იმედი მაქვს, რომ მოვა და აქედან გამიყვანს. მაგრამ ამის იმედიც გადამეწურა. იქნებ ეს კაცი მართალია და საერთოდ არ ვაინტერესებ.

სხეულში დიდ ტკივილს ვგრძბობ. ვყვირი მაგრამ ამას არავითარი აზრი არ აქვს. არავინ მოვა ჩემს გადასარჩენად.

სანის pov:
ერთი კვირა თითქმის გავიდა. მე კიდე არ ვიცი რა გავაკეთო. ღამეები არ მძნივს. ნორმალურად საჭმელსაც ვერ ვჭამ. აქეთ სანი. აქეთ ჯონქუქი. ექიმმა თქვა რომ ის გაღვიძებას შეძლებდა . ჩვენ მხოლოდ უნდა დავლოდებოდით. ჩვენც ყოველწამს ველოდებით მის გაღვიძებას. 

სანი- მეტს ვეღარ დაველოდები. უნდა წავიდე.
ჯუნი- სანი. არა. ასე უბრალოდ ვერ წახვალ. არანაირი გეგმა არ გაქ.
სანი- ვიცი, მაგრამ ჯონქუქს ასე ვერ დავტოვებ. ხვალ მივდივარ. გადაწყვეტილია.

არ შემიძლია ჯონქუქის ასე დატოვება. ვერ დავტოვებ.
  
               მეორე დღე.
საღამოა .
ტაქსს ვიძახებ და მისამართს ვეუბნები. დათქმულ ადგილას მივედი.  ცივი ქარი ქროდა. მიტოვებული სახლების გარდა არაფერი იყო. წერილში ნახსენები იყო რომელ სახლში უნდა შევშულიყავი და მეც შევედი. სიბნელეა და ავის მომასწავლებელი გარემო. არ ვიცი საით მივდივარ. უბროდ დერეფანს მივყვები. გული ჩვეულებრივზე სწრაფად მიცემს. იმედია ყველაფერი კარგად იქნება.
ნაბიჯების ხმა ისმის. მე ვიმალები. არ მინდა ვინმემ დამინახოს და საქმე ცუდად წავიდეს. ერთერთი ოთახის კარი ღია იყო. მეც ის კარები გავაღე და შიგნით შევედი. ვხედავ როგორაა სკამზე მიბმული ჯონქუქი. მაიკა მთალიანად სისხლიანი აქვს. თვალები ახვეული და ძლივს სუნთქავს. ცრემლები მომდის და მათან ახლოს მივდივარ. ვიხრები.
სანი- ჯონქუქ. ვამბობ და სახეზე ხელს ვკიდებ.
ჯონქუქი- სანი? სანი შენ ხარ?
სანი- მე ვარ. და თვალებიდან სახვევს ვხსნი.
ჯონქუქი- შენ მოხვედი. მეგონა არ მოხვიდოდი. 
სახეზე მეორე ხელსაც ვკიდებ .
სანი- აქ მარტო ვერ დაგტოვები. მაპატიე დროზე ადრე რომ ვერ მოვედი. ვეუბნები და ვათავუსუფლებ. 
სანი- აქედან უნდა გავიდეთ. სიარულს შეძლებ?
თანხმობის ნიშნად თავს მიქნევს. ნაბიჯს დგავს და იქცევა. წამოვაყენე ხელი ჩემს მხარზე გადავადებინე მეორე კი წელზე მოვხვიე. სიბმელეში გზას ვიკვლევთ. ბევრი სიარული არ დაგვჭირვებია. გარეთ გამოვედით და ......
უცნობი - საით გაგიწევიათ?........