Kesik / Louis Partridge Fanfic

2

Kanayan elini tuttu ve bana baktı.

"Sen gerçekten bir psikopatsın."

Ona bir bakış attım.

"Elini kesen birinden ne bekliyordun?"

"Böyle bir şey beklemediğim kesin."

"Benim bir psikopat olduğumu öğrendiğine göre,artık gidebilirsin.Değil mi?"

Yine gülümsedim ve kapıyı gösterdim.

"Sence benden,bu kadar kolay bir şekilde kurtulabileceğini mi sanıyorsun?"

Ne yani gitmeyecek miydi?

"Kolay mı? Farkındaysan elini kestim."

"Hiçbir şey olmamış gibi benden kurtulamazsın."

"Sen de dedin,ben bir psikopatım.Bence benden uzak durmalısın."

Düşünür gibiydi.

"Bir dakika,bir dakika."

Ona 'ne' dermiş gibi baktım.

"Bunların hepsi benden kurtulmak için mi?"

Ah Sherlock!

"Nerden böyle bir kanıya vardığınızı öğrenebilir miyim?"

"Beni geçiştiriyorsun,hepsi beni korkutmak için değil mi?"

Bana bakıyordu,bense susmayı tercih ediyordum.

"Ama yanılıyorsun,beni korkutamazsın."

Elime attığım kesik üzerinde elini gezdirdi.

"Ben de sana bir şey söyleyim mi?"

Bana aynı ona yaptığım gibi yaklaştı,kesik olan elimi alıp baktı ve kulağıma fısıldar gibiydi.

"Sanırım,aramızdaki tek psikopat sen değilsin."

Gülümsedi.

Dalga mı geçiyordu?!

"Oldu mu sence?"

"İnandırıcı olmadı mı?"

Kafamı 'hayır' anlamda salladım.

"Aslında ben de inandırıcı olmadığını fark ettim.Konuşmam daha inandırıcı olmalıydı değil mi?"

"Yani evet, konuşman,hareketlerin..."

"Ama yine de bir an dondun kaldın."

Kaşlarını kaldırdı.

"Evet,bir an dondum kaldım.Eğlencen bittiyse,bir daha görüşmemek üzere."

Onu bırakıp gideceğim sırada bileğimden tuttu.

"Bak,işleri zorlaştırmasan."

Bileğimi ondan kurtardım.

"Bak ismini bilmediğim çocuk."

"Bu arada ben Çağlar."

Elini uzattı.

Karşılık vermedim.

"Şimdi beni dinle Çağlar."

"Dinliyorum."

İçimden sabır çektim.

"Seni hayatımın hiçbir yerinde istemiyorum."

Kaşlarını kaldırdı ve gözlerini kocaman açtı.

"Bir dakika, seni hayatımda istediğimi kim söyledi?"

"Benden bir açıklama istiyorsun ve benim peşimde dolaşıyorsun.Sence sana söyledikten sonra beni bırakacak mısın?"