Beginning of the end

~1~

Giriş sınavı yaklaşıyor ve nasıl bir şey olacağı hakkında bir fikrim yok. Ah ben Amaya Yikoru. Seneler öncesine dayanan dünyanın%80'inde bulunan özgünlük adı verilen insan üstü güçlerin bulunduğu yerde yaşıyorum. Evet benimde bir özgünlüğüm var ama keşke olmasaydı diyeceğiniz bir türden özgünlüğüm var.

"Hey Arata giriş sınavı için çalışmamız lazım kalk"

Arata'nın odasına girince çoktan uyanık olduğunu ve hazırlandığını görmüştüm.

"Oh uyanmışsın güzel hızlı ol..."

Gurur dolu ve moral verici gözlerle bana bakarak cümlemin devamını getirdi.

"-... çünkü o sınavı geçip kahramanlık sınıfına girmek istiyorsun biliyorum ve endişelenme ikimizde o sınavı geçeceğiz"

Gülümseyerek yatağına oturdum

"Biliyorum Arata sen kesin geçeceksin özgünlüğün harika bence oysaki ben-"

"Sus Amaya senin özgünlüğün de harika sadece sana zarar verdiği için sevmiyorum özgünlüğünü"

"Biliyorum özgünlüğüm çok güçlü olabilir bana zarar vermesi umrumda değil alıştım artık hissetmiyorum"

"Hissetmediğin için mi 2 gün boyunca geceleri uyumadın?"

"Heyecandan uyuyamadım"

"5 yaşında başlayan ve gitmeyen göz altı morlukların da heyecandan zaten"

Pişmanlıkla ellerimi gözlerime götürdüm ve aynaya baktım gerçekten ölü gibi duruyorum.

Arata fark etmiş olacak ki yanıma geldi ve özür dilercesine konuştu

"Amaya...ben özür dilerim biliyorsun seni üzmek istemedim sadece gözlerinin sürekli dolu olmasından ya da mor olmasından bıktım acı çekmene dayanamıyorum"

Omuzumda duran ellerini tuttum

"Özür dileme önemli değil alıştım artık bu benim kaderim hem ben kahraman olacağım onlar gibi olmayacağım kendi gücümle kahraman olacağım"

Dedim gurur vererek.

Ellerini indirip yanından ayrıldım ve kapıya doğru yürüdüm.

"Hem dediğim gibi alıştım artık hissetmiyorum"
Diyerek hızlıca odadan çıkıp kapıyı kapattım ve banyoya koşarak dizlerimin üzerine çöktüm. Arata'nın duymaması için bir elimde ağızlımı kapattım diğer elimle de göğüs kafesi mi tutmaya başladım göz yaşlarım akmaya başladığı için durdurmak imkânsızdı. Yine başladı aynı seviyede kalsa ölürdü zaten.

Alışmıştım ama yine de çok acıyordu,neresinin ağrıdığını bilmiyorum sadece canım acıyor.

5 dakika boyunca dizlerimin üstüne çökülü bir şekilde ağladım Arata duymamalı duyarsa yine aynı şeyi yapmaya çalışacak ve ben yine etrafımdaki insanlara zarar vereceğim.

Flashback

"Annee Amaya neden ağlıyor?"

"Bilmiyorum oğlum özgünlüğü yüzünden olduğunu düşünüyorum baban gelince öğrenir"

"Pekala..."

Küçük çocuk ikiz kardeşinin ağlamasına dayanamıyordu. Nasıl bir ailede yaşadığını biliyordu villian bir ailede o zamanların ünlü villianları. İki kardeş de villian olmak istemiyordu özgünlükleri çıktığı zaman ikiside kahraman olacaktı. Ama kız kardeşi iyi değildi sürekli ağlıyor ve canının açıdığını söylüyordu. Fiziksel bir yarası olmamasına rağmen canı yanıyordu Amaya'nın.