YİRİM SENİ •||YARI TEXTİNG||•

16

BAHAR'DAN

Ağzım açık Baran'a bakıyordum, o da bana gülümseyerek. Elimi daha sıkı tutup ayağa kalktı ve beni çekiştirmeye başladı.

- Nereye?

Baran- Burada oturmaya devam edemeyeceğimize göre.

- Yani?

Baran- Ön tarafa.

Ellerimizi göstererek,

- Bu halde mi?

Baran- Fark eder mi?

- Evet.

Baran- Peki.

Gülümseyerek elimi bıraktı. O ilerleyince bende arkasından gittim. Merdivenlerden yukarı çıkınca bende takip ettim. Bizim katı geçtik ama hâlâ çıkıyordu.

- Baran nereye?

Baran- Yukarı. Derse giremeyiz, hoca kızar.

- Hee evet.

En üstteki koridora çıktık. Burada genellikle müdür ve müdür yardımcıları gezer. Yani başımız derde girebilir, derse girmek daha iyiydi.

- Baran burada durmak iyi olur mu sence?

Baran- Niye ki?

- Ya biri gelirse.

Baran- Bir şey olmaz.

Başımı salladım. Ne yapacağız ki burada? Yüzüme bakıyordu, bende utancımdan camdan bakıyordum.

Baran- Bahar.

- Hı?

Baran- Şey.... Neyse boşver.

- Baran söylesene.

Baran- Yok bir şey ya.

- Baran.

Baran- Sonra söylerim.

- Ama....

Adım sesleri gelince Baran'a kocaman açtığım gözlerimi çevirdim. Elimden tutup dolaplara doğru koşturdu. Yüzüme bakıyordu.

- Ne?

Baran- Gir hadi.

- Nasıl?

Dolaba girdi ve elini uzattı.

Baran- Böyle. Hadi gel.

Elini tutup girdim ve kapağı kapattı. Kapakların arasından biraz ışık giriyordu ve Baran'ın gözüne vuruyordu, gözleri okyanus mavisiydi o kadar güzeldi ki bakınca kendimi okyanusun ortasında gibi hissediyordum.

Baran- Kim bu şimdi ya?

Sesi de çok güzeldi, mübarek bülbül. Abartma Bahar.

Baran- Bahar?

- N-n'noldu?

Baran- İyi misin?

- E-evet.

Baran- Korkuyor musun?

- H-hayır.

Baran- Neden kekeliyorsun?

Seninle bu kadar yakın olmaktan korkuyorum, o yüzden.

- Yok şey oldu....

Baran- Ney?

Adım sesleri daha da yaklaştı. Baran'ın elini hâlâ tuttuğumu fark ettim ve bıraktım ama o geri tuttu. Allah'ım affet.