"ပါးပါး.."
ခေါ်သံကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးလှည့်ကြည့်မိလိုက်ကြသည်။
မနက်ခင်း7နာရီခွဲခန့်လောက် မင်အယ်တစ်ယောက် မီးဖိုချောင်ထဲမှာ စီနီယာနှင့်အတူမနက်စာပြင်နေတုန်းမှာပဲ
ထမင်းစားခန်းရဲ့တံခါးဝမှာ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့်ထလာသော
ရှောင်ပိုင်။အိပ်ချင်မူးတူးမျက်စိနှစ်ဖက်ကိုပွတ်ကာ
"ဟင်!!...အားလီကဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ??"
"မနေ့ညကလေ ရှောင်ပိုင်ကအရမ်းတွေကိုအိပ်နေတာကိုး..
ပါးပါးကမနိုးတော့တာ..."
"ဟွန့်..."
နီရဲနေသည့်နှုတ်ခမ်းတို့ကိုထော်ထားပြီး သူ့ပါးပါးကိုမျက်စောင်းနှင့် ကြည့်နေလေသည်။ထိုအပြုအမူ
ကြောင့် မင်အယ် နှစ်ခြိုက်စွာပြုံးလိုက်ပြီး
"ရှောင်ပိုင်က မျက်နှာသစ်ပြီးပြီလား??"
"ဟင့်အင်း...အားလီကသားကိုကူသစ်ပေးလေ "
"ဟုတ်ပါပြီခင်ဗျာ.....လာသွားစို့.."
သူတို့သွားနေတုန်းမှာပဲ စီနီယာက ရှောင်ပိုင်ကိုမကြားကြားအောင် စကားလှမ်းပြောလိုက်လေ
သေးသည်။
"ရှောင်ပိုင် သားမားမားရပြီနော် " တဲ့။
သူတို့ကထမင်းစားပွဲဝိုင်းအကြီးကြီးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြလေ
သည်။ထို့နောက် အရသာရှိပြီးလှပတဲ့မနက်စာကို စားနေတုန်း
မှာပဲ ရှောင်ပိုင်က
"ပါးပါး....သားရဲ့မားမားဆိုတာကဘယ်မှာလဲ??ဘယ်သူလဲဟင်?! "
ရှောင်ပိုင်စကားကြောင့် မင်အယ်စားနေတဲ့ထမင်းပါသီးသွား
လေသည်။
စစ်ယီ သီးသွားတဲ့မင်အယ်၏ကျောကုန်းကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်
ပြီး ရေခွက်ကိုပေးလိုက်ကာ
"ရှောင်ပိုင်ရဲ့မားမားက အရမ်းကိုချစ်ဖို့ကောင်းတာ ရှောင်ပိုင်က မြင်ရင်အရမ်းကိုချစ်သွားမှာသေချာတယ် သိလား သားရဲ့မားမားကခုပဲ သားရဲ့ဘေးမှာထိုင်နေပြီလေ
"
ရှောင်ပိုင်က သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ပြီတီတီအပြုံးနှင့် စီနီယာဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ကာ
YOU ARE READING
The only one!! (Complete)
RomanceNot translation.Own Creation. Both Unicode and Zawgyi. စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြင့်သာရေးသားထားခြင်းဖြစ်၍ ဗဟုသုတအနည်းငယ်မျှပါမည်မဟုတ်ချေ။
