YARALI YÜREĞİM

1. TACİZ

Saat akşam dokuza geliyordu normalde beşte biten mesaimiz bugün biraz uzamıştı. Şirketin yeni aldığı bir projeden dolayı saat sekiz olmuştu hala işteydik. Hepimiz hummalı bir çalışmaya girmiştik ekip arkadaşlarımla beraber. Ama artık sona gelmiştik sunum proje çizimi tüm detaylar hazırdı artık son dokunuşları yapıyorduk bu yüzden herkesin çıkabileceğini söylemiştim. Projenin baş mimarı olarak kalan son düzeltmeleri ben yapacaktım herkesin evinde bir bekleyeni vardı annesi babası eşi çocuklari benim ise bir bekleyenim yoktu evimdeki balıklarımdan başka.

Herkes iyi akşamlar dileyerek çıkmıştı. Ofis bir anda sessizliğe bürünmüştü birden içine bir ürperti gelse de yalnız yaşadığım için alışkındım ben bu sessizliğe. İçimdeki ürpertiyi bir kenara bırakıp yaklaşık yarım saat süren çalışmanın ardından tamamen bitmişti işim. Masamın üzerini düzenleyip kabanımı giyindim çantamı da alıp merdivenlere yönelmek için tam arkamı döndüğümde yüreğim ağzıma geldi. Karşımda patronum duruyordu.

- Korkuttum mu Zeynep hanım ?

-Aniden görünce boş bulundum, proje tamamdır yarın toplantıya gözümüz kapalı girebiliriz artık dedim.

- Elinize sağlık yine harika bir iş çıkaracağınızı biliyordum.

- Ekip işi sonuçta Mert bey arkadaşlar çok iyi çalıştılar. Neyse size iyi geceler diyerek tam yanından geçiyordum ki bir anda kolumdan tutup beni durdurdu. Anında göz göze geldiğimizde sinirlenmiştim hiç bir erkekle bu kadar yakın temas içinde bulunmazdım hatta göz teması bile kuramazdım.

-Ne yapıyorsunuz Mert bey bırakın kolumu diye ani bir çıkış yaptım ama zerre etkisi olmadığı gibi elini daha çok sıkıp burnunun dibine kadar sokuldu.

-Neden Zeynep neden beni görmüyorsun neden bu mesafe diye ekledi ne mesafesi ne görmesinden bahsediyordu bilmeden yakın mı davranmıştım umut mu vermiştim ben patronuma.

Bırakın lütfen diye yeniledim ama daha da yakınlaştı ben ise kolumu kurtarmaya çalışırken bir yandan da zangır zangır titremeye başladım.

-Ne yapıyorsunuz siz bu ne had bilmezlik bırakın kolumu diye daha yüksek sesle çıkıştım

-Her şeyi biliyorum Zeynep geçmişinde yaşadıklarını gel benimle ol maddi hiçbir zorluk çekmezsin baş tacı ederim seni mutlu ederim yeter ki evet de !

Ne saçmalıyordu nasıl yakıştırabiliyordu bana bunu

-Bence siz bu akşam saçmalıyorsunuz bırakın beni ve haddinizi bilin yoksa sonu kötü olur diye üzerinde hiçbir etkisi olmayan bir tehdit savurdum çatık kaşlarımla

İyice dibime girerek yineledi söylediklerini gerekirse boşanırım karımdan yeter ki he de deyince iyice sinirim tepeme çıkmıştı ve boşta olan elimle yüzüne geçirdiğim ani tokatla afalladı bende bu boşluğundan yararlanarak hızla aşağıya inip şirketin çıkış kapısına soluk soluğa geldim. Kapıdaki güvenlik iyi misiniz Zeynep hanım deyince bir an kafamı çevirdim ve baş selamı verip arabama atlayarak uzaklaştım ama hala az önce yaşadığım olayın etkisinde olduğum için gözlerimden yaşlar istemsizce boşalıyordu nasıl yakıştırabiliyordu bana metres olmayı ve bunu kabul edebileceğimi nasıl düşünürdü bir de utanmadan he de boşanayım diyordu böyleleri asla eş ve baba olmayı hak etmiyordu 4 yaşındaki oğlunu bile gözden çıkarmış bir kadın için Allah'ın cezası ! Daldığım düşüncelerden arkadan çalan korna sesleriyle kendime gelmiştim yeşil yanmış yan şerit tamamen boşalmış benim olduğum taraf ta ise trafik oluşmuştu yok bu böyle olmayacaktı bu durumda araba kullanamayacaktım. Işıkları geçince önüme çıkan ilk restaurantın otoparkına girdim camı açıp soğuk havayı ciğerlerime çekerek kendime gelmeye çalışsam da nafileydi hala ağlıyordum ve bedenim tir tir titriyordu elime telefonu alıp hemen rehberden üniversiteden arkadaşım Edayı aradım üniversiteden ev arkadaşımdı iki sene beraber kalmıştık sonra babası vefat edince annesi yanına gelmişti bizde evlerimizi ayırmıştık şimdi annesiyle birlikte Ankara da yaşıyordu ne zaman düşüncelere dalsam o kör kuyulardan çıkarıyordu beni. Telefonu ilk çalışta açıldı