Truth or Dare ~ft. 5SOS~

~7~

Donderdag 19 juli
13:22
school

P.o.v: Luke

De gang die een paar meter voor mij ligt, ligt nu helemaal in puin. Ik sta nu al een tijdje in shock voor me uit te staren, naar het lichaam van mijn mentor, meneer Luckwell. Hij wilde vluchten na de eerste knallen maar was te laat.

Ik word wakker geschud door de achtste knal. Snel loop ik de trap af naar beneden, langs het muzieklokaal.

'Help! Alsjeblieft!' hoor ik zacht. Abrupt sta ik stil en kijk om me heen. Bij het muzieklokaal is duidelijk ook een bom ontploft. Ik loop terug naar het lokaal.

'Help!' hoor ik iemand nu duidelijk roepen. 'Hey! Ik ben Luke! Hou vol! En spaar je adem!' roep ik terug. 'Oké! Schiet wel een beetje op graag, het vuur verspreid zich snel.' roept het meisje terug.

'Hey!' hoor ik links van me. Ik kijk op en zie vier mensen mijn kant op komen; Michael, Phoebe, Brandon en Cooper. Ik ken ze alleen van gezicht.

'Luke, toch?' vraagt Michael. Ik knik:'Er zit een meisje in het muzieklokaal. We moeten haar er snel uithalen, ze zegt dat het vuur zich snel verspreid.' Tot mijn opluchting knikken ze allemaal.

'Hey, we halen je hieruit!' roept Cooper. 'Dat mag ik hopen! Auw!' roept het meisje terug. 'Emily?' vraagt Michael. 'Michael?' 'Ja, ik ben het! Ben je gewond?' vraagt hij.

'Ja.' klinkt het aan de andere kant van het puin. 'Is het erg?' vraagt Phoebe. Emily slaakt een kreet:'Auw! Shit! Eh, ja, best wel. Ik heb een flinke glip in m'n been.' Geschrokken kijk ik de rest aan.

'Oké, ehm, Luke? Wil jij helpen zoeken naar verband, en andere spullen die we nodig kunnen hebben?' vraagt Phoebe. Ik knik en, nadat we met de anderen een plek af hebben gesproken waar we elkaar weer ontmoeten, loop dan met Phoebe mee.

P.o.v: Emily
13:47

Ik heb nu al een tijdje geen geluid gehoord. Ze zijn niet weggegaan, toch? Ik hoop van niet, anders verbrand ik hier levend. Ik zweet me kapot en ik heb me al twee keer verbrand, om het maar niet te hebben over mijn blauwe plekken, al komen die niet allemaal van vandaag...

'Emily?' hoor ik na een tijdje. Met een ruk kijk ik op en ik zie de ingespannen gezichten van Michael, Cooper en Brandon. 'Snel, kom. We houden dit niet lang vol.' zegt Brandon met opeengeklemde kaken.

Zo snel mogelijk ren ik naar hen toe en wurm me onder de steen door die zij vasthouden. Zodra ik veilig op de gang sta, laten ze de steen vallen.

Hoestend laat ik me via de muur op de grond zakken. 'Bedankt, jongens.' zeg ik dankbaar. 'Geen probleem.' antwoordt Cooper en Michael knielt bij me neer.

'Gaat het?' vraagt hij. Ik knik zachtjes. Hij kijkt even naar mijn been. 'Dat is inderdaad een flinke glip.' zegt Brandon. Voor ik kan antwoorden trekt Michael zijn shirt uit en bindt het vast om mijn been.

'Auw...' mompel ik als hij de stof aantrekt. 'Sorry...' bijtend op z'n lip kijkt hij me aan. 'Is niet erg.'

'Kan je staan?' vraagt Cooper bezorgd. Ik haal mijn schouders op:'Ik denk het...'

Cooper steekt z'n hand uit, die ik dankbaar aanneem, en hij trekt me omhoog. Bijna meteen zak ik weer in elkaar en Coopers grip wordt sterker. Hij legt mijn arm op z'n schouder en Michael komt aan mijn andere kant staan. Hij legt zijn arm op mijn heup en ik sla mijn andere arm om hem heen.

Brandon loopt behoedzaam voor ons uit en ik werp een blik op Michael. Zonder dat ik het doorheb glijd mijn blik over zijn lichaam. Damn... Ik bijt zacht op mijn lip en kijk snel weer weg.

We lopen de aula in, waar ik Luke en Phoebe zie. Ze lopen naar ons toe, en op dat moment ontploft er een bom, precies op de plek waar Luke en Phoebe net stonden...

Gepubliceerd 12-01-2021