Truth or Dare ~ft. 5SOS~

~10~

(A/N: Dit is een best wel lang hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het niet erg vinden... Oh en sorry dat ik een lange tijd niks van me heb laten horen... Xx)

Donderdag 19 juli
16:33
school

P.o.v: Emily

Als ik het lokaal nog eens rondkijk zie ik dat de rest ook geschrokken om zich heen kijkt. Of één van hen doet goed alsof, of is er echt nóg iemand anders?

'Dus... Eh...' zegt Luke. 'Ik geloof niet dat het één van ons is.' zegt Phoebe stellig, al weerklinkt er een trilling in haar stem.

'Toch moet ik het vragen... Waarom waren jullie op school?' vraagt Michael aarzelend.
Phoebe reageert meteen:'Ik moest een opdracht van fotografie inleveren, ik ben er lang mee bezig geweest, en anders kon ik niet over...' 'Dit was de laatste dag tot na de vakantie dat ik nog gitaar kon spelen, aangezien ik geen eigen heb, of kan halen...' zeg ik.

'Ik had een gesprek met mijn mentor, Luckwell...' mompelt Luke. Zacht bijt ik op m'n lip. Dat was dus de naam van de leraar in de verwoeste gang... 'Ik moest nog een toets herkansen...' zegt Cooper. 'Ik had met een paar vrienden afgesproken om nog wat te trainen voor het football wedstrijd van volgende week, maar ze waren zoals gewoonlijk te laat. Wat ik dit geval voor hen goed uitkomt...' moppert Brandon.

'En jij dan?' vraagt Cooper aan Michael. 'Ik had ook een gesprek... Dit jaar ging een beetje slecht...' antwoordt hij, zacht op z'n lip bijtend.

'Oké... Ik vertrouw jullie.' zegt Phoebe. Ik knik twijfelend. 'At the moment zijn wij alles wat we hebben, en bovendien weten ze het niet zeker of Creep in dit gebouw is.' zeg ik. 'Dus we moeten nog steeds samenwerken, willen we hieruit komen.' vult Brandon aan, waarop ik knik. De rest knikt ook en er valt een stilte.

De stilte wordt al snel verbroken door twee piepjes; de telefoons van Luke en Brandon. Luke trekt verbaast zijn wenkbrauw op en haalt zijn telefoon uit zijn broekzak. Brandon doet hetzelfde en zegt:'Een berichtje van Creep, in de groepsapp.'

'Maar jullie hadden toch geen bereik?' vraagt Phoebe verward. Beide jongens schudden hun hoofd. 'Ik denk dat Creep dat hersteld heeft...' mompelt Michael en Cooper vraagt:'Wat staat er?'

Luke gaat op de grond naast mij zitten en begint met lezen, terwijl ik over zijn schouder mee lees:

Creep:
Ik hoorde dat er nog mensen in de school zitten? Proficiat, als je nog leeft. Hoe voelt dat nu, opgesloten zitten zonder dat iemand het weet? Geen uitweg... Niemand die weet dat je daar zit, omdat ze te druk zijn met anderen. Leuk, hé? Enjoy ;)
                                                                   16:45

'Damn...' fluistert Michael. Ik zie nog iets verschijnen op Luke's telefoon en zeg:'Wacht, nog een bericht.'

Creep:
Nu jullie daar toch zijn, heb ik wel een opdracht. In ieder geval één van jullie moet iets ophalen. Het ligt in de school, vindt het en ik geef jullie een kans om te ontsnappen. Het ligt in kluisje 114. Succes ;)...
                                                                   16:48

'Kluisje 114? Dat is die van April.' zegt Brandon geschrokken. 'April, als in, jou tweelingzus?' vraagt Cooper. Brandon knikt:'Ja. Ik ga er heen. Ik moet weten wat erin zit. Ik bedoel maar, waarom Aprils kluisje?' 'Ik ga mee. Ik vertrouw die gast niet.' zegt Luke. Ik knik:'Ik ook. Ik denk dat het het beste is als we bij elkaar blijven en allemaal gaan.'

Cooper knikt en helpt me met opstaan. Met z'n allen lopen we naar de gang, waar de kluisjes staan.

'Blijf hier. Ik vertrouw het niet helemaal, maar het is het kluisje van mijn zus.' zegt Brandon als we op zo'n tien meter afstand staan. 'Hier.' hij drukt zijn telefoon in Phoebe's hand. 'Als er iets gebeurd, maar er dan een foto van, als bewijs.' zegt Brandon, waarop Phoebe knikt.

Behoedzaam loopt hij ernaartoe. Hij wil net de cijfercode invoeren als er nog een bom ontploft. We duiken naar de grond en ik kijk op. Voor ons is allemaal rook, dat langzaam wegtrekt. Ik sta op en kijk om me heen.

'Brandon?!' roept Cooper. Ik hoor hem kreunen en mijn ogen schieten naar de plek waar het vandaan kwam. Brandon zit tegenover de kluisjes tegen de muur. Geschrokken staar ik naar het stuk metaal dat in zijn buik zit.

'Shit! Er zat een bom in het kluisje!' roept Phoebe. 'Luke, de EHBO-doos!' roep ik, terwijl ik naar Brandon toe loop. Luke rent weg om de koffer op te halen en ik laat me op m'n knieën naast Brandon vallen.

Cooper gaat aan zijn andere kant zitten, en wil het stuk metaal uit Brandon halen, maar ik stop hem:'Niet doen! Als je dat doet bloed hij heel snel dood en geef je hem meer pijn dan nu! Brandon?' Zijn ogen gaan langzaam omhoog. 'Rustig ademhalen, oké?' Zijn ademhaling wordt wat rustiger en Luke komt weer terug met de doos, die hij aan mij geeft, en daarna zet hij een stap naar achter.

Ik pak een spuitje uit de doos. 'Ik ga je nu verdovingsmiddel geven. De kans dat je dit overleeft is heel klein... Tenzij er met vijf minuten, heel miscchien tien, echte dokters zijn... Ik ga je niet vertellen dat je het wel overleeft, want we weten dat ze nooit optijd zullen zijn, maar ik wil je wel je laatste minuten zonder helse pijn gunnen. Oké?' zeg ik zacht, met tranen in mijn ogen.

Hij knikt en pakt Coopers hand, terwijl ik hem het verdovingsmiddel geef.

'Ze zei dat het uit was...' mompelt Brandon. Cooper weet meteen waar het over gaat, en tranen schieten in zijn ogen:'Het is oké, Bran, ik vergeef je.'

'Ik wil... dat jullie die... Creep vinden... In... een korte tijd... zijn jullie veel... voor me... gaan betekenen... raar genoeg... Ik hou van jullie...' mompelt Brandon.

Ik veeg een lok haar uit zijn ogen en druk een kus op zijn voorhoofd. 'Wij ook van jou.' fluister ik met tranen. Dan valt hij weg.

Cooper begint nu echt te huilen en ik sluit Brandons ogen. Dan pak ik Coopers hand. Hij kijkt op en met mijn andere hand veeg ik zijn tranen weg, waarna ik mijn hand kort op zijn wang laat rusten. Dan trek ik hem in een knuffel.

Ik hou hem stevig vast en laat de tranen de vrije loop gaan. Hij verstevigd zijn grip en ik voel mijn shirt nat worden.

Na een tijdje komen ook Phoebe, Luke en Michael bij ons zitten en slaan hun armen om ons heen. In stilte blijven we daar zitten, huilend, omdat we onze bondgenoot en vriend zijn verloren...

Gepubliceerd 26-01-2021