Couldn't Do It Without You

HOOFDSTUK 1

POV Milou:

FUCK! weer geen bereik! Ik loop over straat, het is donker, koud en regenachtig. Weer de zoveelste nacht dat ik buiten ben. Ik wil het niet meer, niet op deze manier. Ik graai in mn jaszak en voel mn mes, ik haal hem uit mn zak, doe mn mouw omhoog en twijfel geen seconde. Ik huil van de pijn maar het voelt ook wel weer goed. 1 snee, en nog een erachteraan, nog een, en nog meer. De ene dieper dan de ander. KUT, BLOED. Ik voel weer een paniekaanval opkomen, de zoveelste vandaag. Ik wil het echt niet meer nu. Ik weet niet wat ik moet maar zonder dat ik het door heb leiden mn voeten me naar het station. 'Het is de beste keuze' is het enige wat ik kan denken. Ik zie de trein in de verte al aankomen en besluit het te doen, dan is het tenminste klaar. Ik leef nu al een week op straat en ik kan nergens terecht, ik heb geen vrienden en no way dat ik naar huis ga, ik ben niet voor niks weggelopen. De trein is er bijna en ik spring het spoor op. Dan hoor ik ineens een mannenstem roepen, ik kijk om me heen en zie iemand naar me toe rennen. 5 seconden voordat de trein me zou raken word ik ineens van t spoor af geduwd.
"AU GODVERDOMME EIKEL, WAT DOE JE?!" roep ik naar de jongen terwijl ik hem aan kijk, hij is eigenlijk best knap en hij ziet er lief uit 'wtf Milou, dat boeit niks, deze gast heeft ervoor gezorgd dat je deze pijn blijft voelen' denk ik
"Je mag dit niet doen, ik ken je niet maar ik heb medelijden met je"
"IK HOEF GEEN MEDELIJDEN, EIKEL!" roep ik boos naar hem, het is niet mn bedoeling dat ik zo boos word maar het gebeurd gewoon.
"Shit, dat was niet het goeie woord, uhmmm" ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft en niet weet wat hij moet zeggen.
Ik lig nog steeds op de grond en de jongen zit naast me gehurkt. Ik kom overeind zodat ik zit en geef hem een knuffel, ik barst in huilen uit. Hij houdt me stevig vast, dit voelt zo fijn. Ik heb in jaren geen knuffels meer gehad. Na een lange knuffel laat ik hem los en kijk ik hem huilend aan. Hij staat op en steekt zijn hand uit naar mij zodat ik ook op kan staan, ik pak zijn hand vast en sta op. Hij loopt vooruit met mijn hand in de zijne. Ik loop achter hem aan tot hij op een bankje gaat zitten en ik ga ernaast zitten.
"Uhmm sorry dat ik net zo boos werd, ik wilde het echt niet meer" zeg ik tegen hem
"Maar waarom niet? Dit is echt niet de beste keuze uhmm, ik weet je naam niet, shit"
"Ik ben Milou"
"Ik ben Rob, maar Milou, waarom?"
"Uhmm nou ik ben weggelopen van huis en ik kan nergens terecht dus leef ik al een week op straat"
"Oh shit uhmm, wacht, laat me heel even iemand bellen. Blijf hier zitten, ik ben zo terug!" Zegt hij bezorgd
"Ik blijf hier" zeg ik ter bevestiging.
Dan loopt hij weg en blijf ik alleen achter op het bankje.

POV Rob:
Ik zoek Matthy op in mn contacten en bel hem
"Yoo gast" zegt hij met een slaperige stem
"Uhh yoo..."
"Je belt me wakker man, maar whatsup"
"Uhh ja ik sta nu op het station.. en er is dus zo'n meisje-"
"Is ze lekker? Neem haar mee man"
"Nou, daar bel ik niet voor. Ze... uhh... ze wilde voor de trein springen en ik heb ervoor gezorgd dat het niet gebeurde..."
"Oh shit, serieus?"
"Nu belde ik eigenlijk om te vragen of ik haar mee kan nemen aangezien ze nergens heen kan en al een week op straat leeft"
"Ja tuurlijk gast! Ik maak de andere boys ff wakker en dan fixen we ff kleding enzo voor haar, kom maar"
"Oke top man, kom eraan"
Ik hang op en loop terug naar Milou. Ze zit op het bankje te huilen en het doe me pijn om dat te moeten zien. Ook krijg ik het beeld van haar op het spoor niet van mn netvlies af. Ik ren naar haar toe en ga naast haar zitten. Zodra ik zit neem ik haar meteen in mn armen. Er komt een oudere vrouw aanlopen en gaat demonstratief naast het bankje staan, ik zie het en merk dat er niet genoeg plek meer op het bankje is. Ik trek Milou op mn schoot zodat de chagrijnige vrouw kan zitten. 'Damn she is fine as hellll' denk ik als ze op mn schoot zit. 'Rot op Rob, je moet haar troosten' komt er meteen achteraan. Ik knuffel haar steviger en wrijf voorzichtig met mijn hand over haar rug. Zodra ik merk dat ze minder aan het huilen is laat ik haar een beetje los maar niet helemaal, ik kijk haar aan en de tranen springen in mn ogen. Ze ziet het en geeft me een knuffel.
"Hey Milou uhh.. je mag met mij mee naar huis zodat je niet op straat hoeft te blijven, je mag zo lang blijven als je wil en zo lang als je nodig hebt"
Ze kijkt me aan en haar ogen worden groot.
"ECHT?!"
"Ja, echt waar!"
Meteen voel ik weer een knuffel.