Couldn't Do It Without You

HOOFDSTUK 11

POV Milou:

Ik ben nu een dag weg en nog steeds ben ik niet gevonden. Hebben ze wel de moeite gedaan om te zoeken? Ben ik het waard om naar te zoeken? Vast niet. Het begint nu nacht te worden en het is al een stuk kouder dan vanmiddag. Lag ik nu maar in een lekker warm bed... Ik heb er zelf voor gekozen om weg te gaan, nou eigenlijk niet gekozen. Het moest. Ik kon het allemaal niet meer aan en ik wilde het de rest niet aan doen om mij te moeten helpen met alles. Ik kon het gewoon niet dus dit was de enige optie. Ik ben moe maar als ik 1 ding heb geleerd van op straat leven is het wel dat slapen op die harde, koude stenen echt onmogelijk is. Gelukkig heb ik deze keer wel geld meegenomen zodat ik aan eten kan komen dus heb ik gelukkig iets te doen. Ik loop door naar de Mc Donalds en bestel daar wat eten, ik pin het eten en ga dan ergens zitten om het op te eten. Het is inmiddels 2 uur 's nachts en erg rustig op straat. Ik verveel me dood maar liever dit dan dat ik afhankelijk ben van mn vrienden omdat ik niks zelf kan. Ik heb mijn telefoon mee maar hij staat al de hele dag uit, geen idee waarom want ze maken zich vast toch geen zorgen, waarschijnlijk zijn ze blij dat ik eindelijk weg ben. Ik pak hem erbij en zet hem aan. SHIT ze  maken zich wel zorgen. 300 gemiste oproepen en 80 appjes. Ik kan het niet aan om te zien dat ze zich allemaal zo veel zorgen maken. Ik lees alle appjes maar besluit niet te reageren. Net voor ik mn telefoon uit wil zetten denk ik dat het een slim idee is om Rob een appje terug te sturen.

"Hey, alles is goed x" is alles wat ik typ. 

Meteen als ik het gestuurd heb leest hij het maar voordat hij kan reageren staat mn telefoon weer uit. 

POV Rob:

Ik ben nog steeds wakker omdat ik niet kan slapen. Ik blijf wanhopig naar mn telefoon staren maar natuurlijk komt er niks binnen. Dan ineens om 02:15 krijg ik een berichtje binnen, ik kijk naar de naam en zie 'Milou <3' staan. Mijn hart slaat een paar slagen over. Meteen open ik het berichtje. "Hey, alles is goed x" er valt een last van mn schouders af maar ik maak me nog steeds zorgen. Ze leeft in ieder geval wel nog en ze is niet in nood, dat scheelt. Ik app haar terug.

"Godzijdank. Waar zit je? We maken ons zorgen..."

Maar ik zie al meteen dat ze het berichtje niet ontvangt want er staat maar 1 vinkje. SHIT. Ik ben wel opgelucht dat ze in ieder geval nog leeft, maar ik ben nog steeds niet gerustgesteld. Ik besluit te zoeken wat ze allemaal heeft meegenomen om te kijken of ik haar plan kan achterhalen. Ik zie dat ze haar pinpas heeft meegenomen en toevallig kan ik in haar bankaccount en kan ik dus zien wat en waar ze betaald heeft. Ik besluit meteen te gaan kijken en zie dat ze bij de Mac is geweest. Zonder twijfel stap ik de auto in en rijd ik zo snel mogelijk naar de Mac. Natuurlijk is ze er niet meer maar ik geef niet op en ga in de buurt zoeken. Het is rustig op straat en er is niemand te zien, ook geen Milou.. Na een uurtje zoeken wil ik opgeven, puur omdat ik niet meer kan rijden als ik zo moe ben maar dan als ik terug naar huis ga zie ik ineens een meisje die sprekend op Milou lijkt van achter. Ik rijd naar haar toe en dan zie ik dat het Milou is. Ik begin te huilen van blijdschap. Ik zie dat Milou schrikt en weg wil rennen, ze denkt vast dat het een of andere zuiplap is die haar iets aan wil doen, maar zodra ze door heeft dat ik het ben valt ze huilend in mn armen. Ze kan maar niet stoppen met huilen. Ook rilt ze van de kou dus geef ik haar mijn jas, dan zorg ik dat ze gaat zitten op de bijrijdersstoel en gaan we samen naar huis. De hele rit hou ik haar hand vast en ik voel dat ze er zachtjes in knijpt. Als we thuis zijn zorg ik ervoor dat ze eerst onder een warme douche gaat staan, ik leg een pyjama voor haar neer en dan hoor ik iemand naar me toe lopen. Ik draai om en kijk recht in de ogen van Emie.

"Wat ben jij aan het doen dan? En wat deed je buiten, waar was je heen?"

Ik leg het verhaal uit aan Emie, al zou ik het eerder een verwarde poging noemen. Na 3 keer snapt ze het eindelijk. Ze wil meteen naar haar toe maar dan zeg ik dat ze onder de douche staat en dat ze daarna rust nodig heeft en dat ik haar alleen wil spreken. Emie snapt het en loopt terug naar Matthy zijn kamer. Ik hoor wat gemompel daar vandaan komen, ik neem aan dat Matthy nu ook weet dat ze terug is. Als Milou klaar is met douchen trekt ze haar pyjama aan en kruipt mijn bed in. Meteen ga ik naast haar liggen en ze nestelt zich helemaal in in mn armen. Ik merk dat ze erg moe is dus het praten laten we wachten tot morgen. Nu ik Milou in mn armen heb kan ik ook weer met een veilig gevoel gaan slapen, waar ik erg aan toe was. 

De volgende ochtend ben ik opgelucht als ik Milou nog in mn armen voel. Ik zie dat ze nog slaapt dus pak ik mijn telefoon erbij. Ik zie dat ik appjes heb van iedereen in het huis. Ik vertel ze het verhaal via app maar zeg er meteen bij dat ze niet binnen moeten komen stormen en dat ze zich vanzelf wel laat verschijnen. Ik lig een uur met mn telefoon als ik merk dat Milou wakker begint te worden. 

"Goeiemorgen schatje" zeg ik meteen en geef haar een kus op haar voorhoofd.

Ik zie een kleine glimlach voor ze zich verstopt in mn armen en me een stevige knuffel geeft. Het duurt even voordat ze echt goed wakker is maar dan besluit ik erover te beginnen.

"Waarom-" ik kan mn zin niet eens afmaken.

"Ik had het gevoel dat ik het allemaal niet meer aan kon en ik wilde niet afhankelijk van jullie zijn omdat ik niks kon en ik zag dit als enige optie om mn hoofd leeg te maken van al deze shit"

"Schat, ik help je met alle liefde en ik weet zeker dat de rest dat ook wil, je moet je niet zo veel zorgen maken"

We praten nog wat verder over hoe ze zich voelt. Voordat we uit bed stappen vraag ik nog 1 ding.

"Wil je me alsjeblieft wel beloven dat je dit nooit meer doet? Ik maakte me echt heel veel zorgen om je want ik wil niet dat er iets met je gebeurt" ik voel tranen opkomen wanneer ik dat zeg.

"Beloofd" zegt ze, dan geeft ze me een knuffel en loopt ze naar de badkamer om te douchen.

Ik besluit alvast een ontbijtje te maken voor ons beide. Als ik de woonkamer in kom zie ik iedereen nieuwsgierig kijken en ik leg alles uit. Dan loop ik door naar de keuken en maak ik een ontbijtje. 

We zijn er wel achter gekomen dat we het binnenkort moeten vertellen dat Milou zwanger is, anders gaat het niet soepel verlopen allemaal. Milou en ik hebben besloten om het te vertellen na de echo van morgen. 

Als Milou klaar is met douchen komt ze de woonkamer binnen en wordt ze meteen overladen met knuffels. Als ze rustig zit probeert ze het een beetje uit te leggen zonder te laten merken dat ze zwanger is. Iedereen is opgelucht dat ze er weer is en kan weer rustig ademhalen. Na het ontbijt vertrekken Milou en ik weer naar mijn kamer om te praten en oplossingen te vinden voor alles. 

"Misschien is het slim om met iemand hierover te praten... Iemand als een psycholoog ofzo... want het is ook niet de bedoeling dat je je de hele tijd zo voelt"

Eerst weigert ze maar uiteindelijk stemt ze in, nu kan ze eindelijk geholpen worden met haar verleden en dit.

De rest van de dag verloopt rustig, ik merk wel dat iedereen net een beetje extra aandacht geeft aan Milou maar dat is logisch. 

Die avond gaan we vroeg naar bed want we moeten er ook weer vroeg uit voor de echo, waar we allebei erg zenuwachtig voor zijn.