Save Me💜 Taejin/VJin

💜Final💜

Babasına doğru adımladı. Omzundan tutan eli itti. Ve bıçağı babasına doğru sapladı. Hissettiği her şey gitmişti. Tüm sesler gitmişti. Zafer kazandığını düşünerek kafasını kaldırdığında karşısında babası yerine Jin'i görünce içi titredi ve nefesi kesildi.

"J-Ji-Jin?"

"Korkma küçüğüm. Bana bir şey ol-öhhö öhhö.."

Ağzından akan kanla yere çöktüğünde gözlerinden yaşlar akmaya başladı.

"Ö-özü-özür di-di-dilerim.. H-hepsi benim yü-yüzümden ya-yaşamayı hak etmi-"

Jin eliyle ağzını kapattı.

"Yaşamayı en çok hak eden sensin miniğim. Ben seni çok seviyorum. Sana deli gibi aşıktım ben. 5yıl seni izledim. Baban bana yapmadığını bırakmadı ama ben seni sevmekten vazgeçmedim-öhhö kendini suçlu hissetme olur mu? Sen hep benim miniğim olarak kal seni seviyorum..."

Sona doğru sesi kısıldı. Taehyung gözündeki yaşları serbest bıraktı ve bağırarak ağlamaya başladı Jin'in bedenine sımsıkı sarıldı üşümesini istemiyordu. Dudaklarını kuru dudaklara bastırdı.

"B-bende seni seviyorum lütfen beni bırakma..."

İçeriye giren sağlık görevlileri ile Jimin Taehyung'u zorla Jin'den ayırdı. Sanki rahatlatmak ister gibi sırtını sıvazladı. Annesi Taehyung'a üzgün bir şekilde baktı ve yanına yürüdü.

"Sana iyi bir anne olamadığım için özür dilerim. Baban yüzünden türlü işlere giriştim seni kurtarmak için başka biriyle birlikte oldum. Seninle ilgilenemedim neler hissettiğini hiç düşünmedim özür dilerim oğlum böyle olsun istemezdim. Ama senin yapamadığını ben yapacağım endişelenme tamam mı?"

Taehyung ne olduğunu idrak edemeden annesi içeriye adımladı. İki el silah sesi duyulduğunda Jungkook'un orada olduğunu hatırlayan Jimin oraya koştu Taehyung oraya hareketlenirken durdurdular. Ve bakmamasını sağlayarak evden çıktılar. Taehyung duygusuz şekilde etrafı izliyordu ne yani şimdi sevdiği herkes ölmüş müydü?

"J-Jin nerede o-onu görmek i-istiyorum."

"Hastanede Taehyung gidelim mi?"

"Gidelim."

Hastaneye geldiklerinde Jin'in iyi olduğunu öğrendiler. Birkaç saat sonra içeriye girmelerine izin verilmişti. İlk Taehyung görmek istemişti.

"J-Jin."

"Efendim miniğim?"

Yattığı yerden gülümsüyordu.

"S-sana zarar verdim ben..."

"Sorun yok miniğim senin için canımı bile veririm."

Taehyung ağlamaya başladığında Jin kucağını açtı.

"Ağlama güzelim hadi ama..."

"T-teşekkür e-ederim..."

*5 YIL SONRA*

Taehyung annesinin mezarının başında dikilmiş bekliyordu.

"Gitsek mi artık miniğim ne dersin?"

"Tamam sevgilim.."

5 yılda çok şey değişmişti. Jin ve Taehyung yurt dışında evlenmişlerdi. Jimin ve Jungkook'ta aynı şekilde. İşlerine devam ediyorlardı. Babasının Taehyung'a anlattığı tek doğru şey Jin'in onu sevdiğiydi. Sesler tamamen gitmişti o günden sonra. Bir daha hiç duymamıştı. Mutluydu. Jin sayesinde yepyeni bir hayatı olmuştu. Yanında duran sevgilisine baktı.

"Teşekkür ederim sevgilim."

"Ne oldu miniğim?"

"Hayatıma girip her şeyi değiştirdiğin için teşekkür ederim."

"Asıl sen benim hayatıma girdiğin için teşekkür ederim."

İkisi birbirine kocaman gülümsedi. Jin her bulduğu an Taehyung'u güldürmeyi başarıyordu bunu sadece yanında dururken bile başarıyordu.Taehyung kendini şanslı hissediyordu belki zor zamanlar geçirmişti ama geçmişti. Jin ile her klişe aşk sahnelerini canlandırmışlardı. Bu hayat onlarındı ve daha neler yaşayacaklarını sadece onlar seçeceklerdi.

Kim bilebilirdi ki hayattan umutsuz Kim Taehyung ve neşe dolu Kim Seokjin'in birbirini sevebileceğini?

//

Biraz saçma ve kısa oldu ama kusura bakmazsınız umarım. Aklımdakileri yansıtamamış olabilirim ki yansıtamadım bence bunun için üzgünüm. Okuduğunuz ve bana ve saçma hikayeme  buraya dayandığınız için teşekkürler💜