SAYE'M

1.BÖLÜM

İyi okumalar🖤

⚫️Medyada kullanılan karakter; Sara Zemheri.
⚫️Müziğe ev sahipliği yapan ses; Cem Adrian...

"Keskin bir vedanın yarası sızlıyor."

.....

Son kez kaldırdım kafamı mavinin en güzel tonuna ev sahipliği yapan gökyüzüne.

Hissediyorum, bu saniyelerden sonra baktığım gökyüzü siyaha boyanırken; güneş artık ısıtmak yerine buz tutturacaktı bedenime.

Hali hazırda siyaha bulanmış bedenim; hep korkusunu içimde taşıdığım o kasvetli zaman geldiğinde ruhumuda bu karanlığa teslim edecekti.

Derin derin nefesler alırken; yaklaşan depremin feryatları doldurdu kalbimi.

Duyulan bu feryatlar; umuda tutunmaya çalışırken bile çaresizliğin somut halini yansıtmayı başarabilmişti.

Zihnimin derinliklerinden gelen sesler dayanılmayacak bir hal aldığında sakince indirdim gökyüzüne kilitlediğim bakışlarımı.

Buraya kadardı.

Sara Zemheri ancak bu kadar çaresiz olabilirdi.

Artık hissettiğim tek şey sadece çığlık çığlığa olan feryatlar değil bedenimle birlikte ruhumuda kaplayan siyahtı.

Farkındaydım ki; bedenime hiçliği getiren karanlık yalnız ruhuma değil, az evvel hayran hayran baktığım gökyüzüne de o payını bırakmıştı.

Işıl ışıl parlayan güneş tek tek ışıltılarını kaybetmeye başlamış, ardından önünde durduğum deniz sakin olmayan dalgalarını kayalıklara çarpmıştı.

Nefesim kesildi.

Beyaz olan tarafım sessizliğe gömülmüşken, siyah esir almıştı artık her şeyi.

Kararan havaya ve çıkan rüzgarlar sayesinde titreyen bedenime sakince göz gezdirdim.

Üşümüştüm ama içimde oluşan yangınlar dışarıda oluşan bu soğukluğu hissetmeme izin vermemişti.

Daha fazla akşam etmek istemediğimden; umutlarımı denizin dalgalarına doğru bıraktığımı bile bile yürümeye başladım.

Çok geçmeden geride kalan, az evvel adımlarıma ev sahipliği yapan yola dönderdim bakışlarımı. Eğer başarabilirsem bir dahaki sefer bu yolda attığım adımlar siyaha bürünmüş bedenimle değil, beyazın taraf tuttuğu bedenimle beraber olacaktı.

İçimden söküp atamadığım umut kırıntıları, isteklerini yansıtmıştı düşüncelerime; "bu yol" diye mırıldandım sakince.

Bu yol bana siyahı miras bıraktığı  gibi; günü geldiğinde tekrar beyazı emanet edecekti yüreğime.

Eğer düşüncelerimden doğan bu isteklerim gerçekleşmezse, bizim adımıza yazılan bu sona doğru yenilgiyle beraber bırakmış olurdum kendimi.

Yaşadığım ve hissettiğim her şeyin ardından haykırmak istedi bi yanım; 'yazılmış sonu değiştirmeye ne aklın, ne de yazılan kağıdın gücü yeter' diye.
Böyle avuttum kendimi.

Bu sonu ben yazmamıştım lakin farkındaydım ki yazılan bu sonda en çok ben kaybetmiştim.

....

Lorin'in yaklaşık üç aydır çalıştığı barın önüne geldiğimde yavaşlattım adımlarımı.

Lorin sayesinde daha önce önünden geçmiş olsamda içine girecek kadar cesur hissetmemiştim hiç kendimi.