SAYE'M

6/lavinia

6
İYİ OKUMALAR🖤

-Medyadaki ZİFİR SAYE🔮-

...

"Sevenlerin gönlünde, sevilenler ölümsüzdür."

Zihnimin karanlık köşelerinden gelen; şuan buz gibi duran ancak eskiden sıcacık bi yuvaya ev sahipliği yapmış olan sese odaklandırdım kendimi.

"Veda etmezsen yapamazsın küçüğüm. Bu acı bir
gün mutlaka seni delirtir."

Görüşüm alanına girmeyen sadece sesini duyduğum bedeni aramaya devam etti gözlerim karanlığın içinde.

"Anise gitmezsen veda etmek zorunda kalmam. Daha büyümedim gitme." Diye bağırdım kalbimin içinde çıkan depremlerle beraber.

Beni duymasını umut ettiğim insan; söylediğim cümlelerden bağımsız aynı cümleleri tekrar etmeye devam ediyordu.

"Zemheri olmanın vakti geldi."

"Veda et."

Duyduğum cümleler karşısında gittikçe umutsuzluğa kapılmaya başlamışken bedenimi  önünde her tarafa dönmüş ancak gözlerimi onun yüzüyle buluşturamamıştım.

Karanlığın içinde umut kelimesinin somut halini duyarken, nefes alışverişlerim oldukça güçleşmişti.

"Sana veda edemem Anise. Bana bunu yapma. Bu seni içimde öldürmek olur yapamam anla beni." Diye sürdürdüm hayla umut dolu olmasını umduğum ses tonumla beraber cümlelerimi.

Ancak umut dolu bi ton değil çaresizlik yansımıştı sesime.

"Kağıtta kalemde hayla senin ellerinde, ikimiz adınada doya doya yazmalısın bu sonu."

Anisenin ses tonundan dakikalar sonra duyduğum farklı cümleler bedenimi tekrar umut kaplatırken, zihnimin en ücra köşelerinde söylediklerini anlamaya çalıştım.

Olanları kabullenemeyen yüreğim;
umuda tutunmak isterken aslında bu gerçeğe karşı beni ne kadar zor duruma soktuğunun farkında değildi.

Anise ölmüştü ve ben çok değil biraz önce onun silikleşip giden bedenine şahit olmuştum.

Deliriyor olmalıydım ancak bu tuhaf şekilde hoşuma gitmeye başlamıştı.

Kendi karanlığımın içinde oluşturduğum kasetli dünya açılan beyaz ışıklar sayesinde dağılmıştı.

Her taraf beyaza bürünürken
bütün düşüncelerim yerini şaşkınlığa ve sevince bırakırken şaşkınca aralandı dudaklarım.

"Anne" diye bağırdım bitap düşen bedenimle.

Anne... Bu bu dünyada önümüze sunulan kelimeler arasında en güzeliydi.

Yıllar sonra bu kelimeyi kullanmanın sıcaklığı bütün bedenime yayılırken; şaşkınca karşımdaki tabloyu izlemeye devam ettim.

Annem ve Anise el ele tutuşmuş beyaz kaplı olan soğuk duvarın önünde bana gülümsüyorlardı.

Birbirine çevirdiler bakışlarını.

Ardından annem özlediğim ses tonunu bana bahşetmek istercesine araladı dudaklarını.

"Yüreğinde hisset bizi küçük kızım, biz hep seninleyiz." Dedi özlem duyduğum ses tonuyla beraber.

Cümlelerinin bu kadar kısa olmasını istemedi ne kulaklarım ne yüreğim. Yıllar sonra duyduğum ses tonu karşısında konuşmak ona da kendime de hata ardından ise pişmanlık olurdu. Sessizce bekledim konuşmasını Ümit ederken söyliceği cümlelerini.