Grammatically Yours

Chapter 37

Beatrice

My head ached so bad as I opened my eyes. The pain was so unbearable. Halos hindi ko na nga kayang igalaw ang buong katawan ko. As I roamed my eyes around, nagtaka ako kung bakit nasa isang unfamiliar room ako. What happened?

I closed my eyes just to recall the events. Pero sa paglinaw ng paningin ko, bumungad sa'kin ang isang pamilyar na mukha.

Am I dreaming? Baka nga...

Just then I realized, nasa province na nga pala ako. Looking at him, lalo ko lang tuloy hindi maikilos ang katawan ko.

"Tris? Ayos ka na ba? May masakit ba sa'yo? Dalhin ka na kaya namin sa hospital?" sunod-sunod ang mga tanong nito.

"Sshhh... can you be quiet for a minute muna Theo? Lalo lang sumasakit ang ulo ko sa'yo eh," reklamo ko. "Pagod lang ako, both physically and mentally, that's why I fainted. Let me just rest."

"Sigurado ka? Lahat kami rito sobrang nag-aalala sa'yo eh," he said as he gradually held me in my right hand.

Gustong kong kumilos pero nahihilo pa rin ako. Over fatigue na nga yata 'to. Ibinuhos ko kasi lahat ng oras ko sa pagtatrabaho.

"Just give me a glass of water please," I said as I tried to get up.

"Dahan-dahan lang kasi," saway nito sa'kin. Inalalayan niya rin akong makasandal nang maayos."Dito ka muna ha, saglit lang.”

Paglabas ni Theo, napabuntong-hininga na lang ako. Dagdag pa 'tong paglakas ng tibok ng puso ko. That promdi guy, hanggang ngayon, he really makes my heart flutters.

"Sissy! Finally you're awake na, are you alright?" pasigaw na tanong ni JC as he sat down on the bed beside me.

"Not totally sis, pero ano bang nangyari?" nasapo ko ang ulo ko na medyo kumikirot pa rin.

"Nahimatay ka kaya kagabi, that's why we decided na dito na lang tayo mag-stay." JC held me in my shoulders. "Are you sure ayaw mo dalhin ka namin sa hospital?"

I slowly nodded. "I'll be fine...I just need rest."

"Here Tris-- uminom ka muna ng tubig," sabi ng kakapasok na si Theo. Ininom ko ito at nagpahinga lang muna. "Breakfast? Anong gusto mo?"

"Huwag na...sa bahay na lang ako mag-aagahan-- gusto ko lang ng pahinga, I think... if kaya ko na, I wanna go home," seryoso ang pagkakasabi ko. "I'm sorry for the stress I cause all of you last night, up to now."

"Don't mind it, basta gusto lang namin na maging okay ka," Theo held me in my right hand. Kitang-kita ko naman ang malapad na ngiti ni JC.

"I'll be okay...umuwi ako rito, for me to be okay," I looked down. "But for now...I hope you two give me some time to be alone, sorry guys ha... gusto ko lang muna ng me time."

Theo took away his hand from mine. I didn't know what he felt on what I just said.

"Ano ka ba Tris-- we understand, diba Theo?" JC smiled. "Alam namin na intoxicated ka sa city life mo, sa crowd, and sa work-life mo, so... enjoy your stay here, basta just call us, when you need us."

"Salamat...I think kaya ko na, ihatid mo na ako pauwi sis," I tried to stand. Inalalayan naman nila akong dalawa.

Si JC na ang nagmaneho at inihatid ako pauwi. Afterwards, he left na rin kasi may airing pa raw ang radio program n'ya.

I took a deep breath on the veranda of our ancestral house. Kitang-kita ko ang malawak na coffee farm namin sa di kalayuan. Napangiti na lang ako nang maalala ko ang panahon ng kabataan ko.

Bakit ko nga ba iniwan ang tahimik na buhay rito? Maybe because my family decided it. Sumunod lang naman kasi ako sa gusto nila, dahil akala ko sa city talaga ako magiging masaya. But now that maturity hits me. Lahat ng mga gusto ko noon, nagbago na.