Faith

hoofdstuk 5

Toen de deur achter haar dichtviel keek Ridley met grote ogen rondom zich. Ze was in een gang met gras op de vloer en bloemen en planten tegen de muren. De gang leek wel eindeloos. Na enkele meters waren er deuren, net als een hotel. Alleen waren dit niet echt de klassieke hoteldeuren. Op elke deur was er een plant of bloem aan het groeien.

"Elke fee heeft een eigen bloem of plant als je een zomerfee bent.", zei Luke plotseling. Ridley keek hem niet-begrijpend aan.

"Nu je je toch niets meer kan herinneren, kan ik net zo goed de basis uitleggen die ik normaal aan de eerstejaars geef.", zei hij grijns. Op het einde van de gang, waarvan Ridley dacht dat ze het einde nooit zou bereiken, sloegen ze linksaf in een andere gang. Deze gang had, in plaats van gras, allemaal blaadjes op de grond liggen en er groeiden halfkale bomen tegen de muur.

"Laat me raden, hier wonen de herfstfeeën.", zei Ridley met overdreven veel intonatie.

"Ja inderdaad."

Ze liepen zwijgend door de gang. Het leken wel uren maar na een aantal minuten bereikten ze toch het einde van de gang. Daar namen ze de rechtse gang. Deze gang had een vloer van ijs en sneeuw. Aan het plafond hingen allerlei ijspegels.

"Op deze gang woon jij.", zei Luke plots. Ridley had het helemaal niet koud, terwijl Luke bijna bevroor.

"Welke kamer is van mij?", vroeg Ridley opgewonden.

"Welke denk je?", reageerde Luke met een grijns en hij wees naar de gang, "Ga je gang ik wacht hier wel."

Ridley wandelde rustig door de gang, ze bekeek zeer goed de deuren en ze bleef staan. Luke kwam naar haar toe gewandeld. Ridley stond nu voor een deur met een reusachtige sneeuwvlok erop met lichtblauwe en groene kleuren erop. Naast de grote sneeuwvlok, waren er nog een aantal kleintjes, die naar beneden dwarrelden.

"En? Is dit mijn kamer?", Ridley hoopte dat ze gelijk had, want er voelde iets bekend aan de deur.

"Ja, dit is je kamer. Wil je ze zien?"

"Heel graag! Kunnen we dan in mijn kamer praten over de avond en de wachters?"

"Zeker! Geen enkel probleem, na u.", lachte Luke. Ridley deed de deur open en keek de kamer rond. Als je binnenkwam stond er meteen een klein tafeltje met sleutels en 2 foto's namelijk een van haar en Kyla, maar ook een van Luke en Ridley. Op de foto zitten ze gezellig met twee op een bankje, te praten en kijken elkaar aan. Ook stond er op het tafeltje het mooiste boeket bloemen dat Ridley ooit had gezien. En er zat een kaartje bij. Toen ze het kaartje nam en luidop voor las begon Luke te kuchen.

"Rid, geen enkel boeket kan jou schoonheid weergeven. Ik hou van je, Luke.", las Ridley. Ze had een raar gevoel in haar hart, net alsof er iets een hele tijd miste en het er nu plots was. Ridley keek om haar heen en zocht Luke. Hij zat op haar bed en had hun foto in zijn handen. Ridley ging naast hem zitten en nam zijn hand vast. Ze legde haar hoofd op zijn schouder.

"We waren een koppel hé, niet?"

Luke zuchtte en knikte zachtjes.

"Waarom heb je het niet direct gezegd?"

"Omdat", begon Luke, " je er zelf achter moest komen, om geen schade aan je geheugen te brengen."

"Ocharme Kyla, straks denkt ze nog dat ik mijn geheugen nooit meer terug krijg."

"Nee, iedereen die aangevallen is door de Wachters krijgt hen geheugen ooit wel terug.", zei Luke rustig.

Hij keek naar hun verstrengelde handen. Ridley deed net hetzelfde. Haar nagels waren in een lichtblauw kleurtje gelakt.

"Ik heb je echt gemist, Rid, toen je in de herstelkamer lag."

Ridley begon te huilen.

"Wat is er?", Luke klonk heel bezorgd.

"Ik vind het gewoon super erg dat iemand zo wreed mijn geheugen gewist heeft. Ik weet nu helemaal niet meer wat ik heb meegemaakt en wat niet."

"Ik zorg er wel voor dat we de beste momentjes terug opnieuw beleven.", knipoogde Luke.

"Oké,", lachte Ridley, "ik vind het een heel leuk idee."

"Goed! Nu wat wilde je weten over die avond?"

"Alles, alsjeblieft, vertel me alles."

"Oké,", begon Luke, "het was een donderdagavond en we gingen eigenlijk net op een gezellige picknick, maar ja die ging dus niet door. We werden opgeroepen omdat de Wachters Faith aanvielen, dus lieten we alles vallen en gingen we snel naar de trainingskamer. Je nam je favoriete dolk mee en nog verschillende andere drankjes. Daarna liepen we snel door naar de uitgang en gingen we naar het bos. Daar waren de Wachters al volop in gevecht met andere feeën. We waren van plan om langs achteren aan te vallen. We stonden klaar om een dolk in een Wachter te steken. Plotseling stond er een Wachter achter ons, Rid. Je viel op je hoofd op de grond en hij nam je mee. Ik was zo bang dat hij je ging vermoorden. Maar toen ik achter je aan wou komen, sprong er een Wachter op mij af. Ik was dus nog niet direct klaar. Toen de meeste Wachters verdwenen waren was het al bijna ochtend."

Ridley luisterde aandachtig naar het verhaal en naarmate Luke meer begon te vertellen begon ze zich meer te herinneren.

"Ik ging dus terug naar de binnenplaats van Faith", ging Luke verder, "en de volgende ochtend vond ik je vlak voor de deur. Je zag er zo moe en verslagen uit. Maar ik was al blij dat je nog leefde. Ik bracht je zo snel mogelijk naar de herstelkamer en ik kwam je elke dag bezoeken. Toen je weer wakker werd vanochtend was ik zo blij. Maar als er iemand weer wakker word, moet iemand het altijd tegen Death zeggen. En zij zei dat ik je niets mocht zeggen totdat je zelf al een groot deel wist."

Ridley keek hem met grote ogen aan. "Welke dag zijn we vandaag?", vroeg ze verrast.

"Het is vandaag woensdag."

"Was ik dus echt bijna een hele week buiten bewustzijn?", Ridley klonk verbaasd.

"Ja, en ik kwam je elke dag bezoeken."

Ridley wist niet wat ze moest zeggen. Ze keek terug naar hun verstrengelde vingers en ze had een raar gevoel in haar buik.

"Wat dacht je van een romantische picknick?", zei Luke plotseling.

"Nu?"

"Ja, waarom niet? Dan kunnen we een beetje bijpraten en kan ik je nog een beetje meer informatie geven."

"Oké, goed voor mij."

Ze stonden op en Luke zette de foto terug op het tafeltje, terwijl Ridley haar sleutels uit het schaaltje haalde. Luke deed de deur open en stapte naar buiten, Ridley volgde hem en deed de deur op slot achter hun. Luke had het weer koud nu ze weer op het sneeuwtapijt wandelden. Na een aantal stappen pakte Luke Ridley haar hand weer vast en ze liepen hand in hand verder.