Faith

Hoofdstuk 23

Ridley vertelde aan haar vrienden het hele gesprek. Kyla en Christian reageerde eerder gechoqueerd dat hij hun gesprekken afluisterde, Luke vond het geen slim idee om alleen te gaan. Hij stond erop dat hij met me mee wandelde naar de eetzaal en weer terug naar haar kamer. Luke zei dat hij wel buiten op de gang bleef wachten omdat de stem niet wou dat hij meekwam. Ze vond het een goed idee dat hij mee ging, zo had ze minder stress en angst.
"Maar goed, dat zijn zorgen voor straks. Eerste de belangrijke dingen", begon Chris. Iedereen keek hem vragend aan. Christian grijnsde en ging verder met zijn zin.
"Ik sterf hier van de honger, is er nog iemand?"
Iedereen begon spontaan te lachen en knikten.
Luke en Chris stonden op en gingen eten halen voor iedereen. Kyla keek Chris verliefd aan en er verscheen uit het niets een vrolijke blik op haar gezicht. Luke keek nog even om naar Ridley maar zag dat zij alweer ver in gedachten verzonken zat.
"Ik vind het toch maar een beetje een vreemd verhaal", begon Christian. Luke keek zijn beste vriend met een vragende blik aan.

"Ja, ik vind het verdacht dat dit alles nu gebeurt. Een paar weken geleden werd je als zot verklaard als je stemmen hoorde, maar nu neemt iedereen het compleet normaal op, zonder zich er vragen bij te stellen." Luke knikte bevestigend.
"Daar zeg je zo iets", zei Luke. De jongens waren bij het huisje aangekomen en liepen naar binnen. Ze namen wat eten mee, liepen zo snel ze konden naar de uitgang en zagen dat er plots een vreemd figuur in de doorgang stond. Christian porde met zijn elleboog tegen Luke, die gefocust naar zijn bord stond te kijken. Hij keek ook op en hield zijn adem in toen hij zag dat Justin nog geen paar meter verwijdert van hen stond. Luke had nu de tijd om hem van kop tot teen te bekijken. Hij had donker bruin, bijna zwart, haar. Die donkere ogen kwamen hem van ergens bekend voor hem, maar hij wist niet meer van waar deze bekend kwamen. Zijn huid was erg bleek, en zijn donkere kleren hielpen hierbij niet echt.
"Dus," zei Justin, "jullie zijn Christian Burns en Luke Black, vrienden van Ridley Warren en Kyla Benson."
"Hoe weet jij al onze namen?" vroeg Chris. Justin begon te lachen en keek hen aan met een grijns.
"Ik weet sommige dingen gewoon," zei hij.
"Je blijft uit Ridley en Kyla hun buurt, versta je me?" zei Luke. Justin keek hem verbaasd aan, maar zag in Luke zijn ogen dat hij het meende.
"Ik zie jullie nog wel een keertje," antwoordde Justin. Hij liep de ruimte uit, Luke en Christian konden nu eindelijk terug kalm ademen. Ze keken elkaar aan en liepen snel terug naar Ridley en Kyla.

***

"Jullie raden nooit wie wij net zagen!" riep Christian.
"Jullie zagen Justin," antwoordde Ridley kort.
"Hoe weet je dat?" vroeg Luke.
"Ik hoorde hem in mijn hoofd."
Luke keek haar verdrietig aan, Ridley gaf hem een klein lachje terug.
"Ik ga even slapen denk ik, het wordt me allemaal wat te veel," zei Ridley. Luke knikte en stelde voor om mee te gaan. Kyla en Christian bleven alleen achter op het grasveld. Luke en Ridley liepen hand in hand de eetzaal uit, op weg naar Ridley haar kamer. Heel de weg was er een stilte, niemand wist wat te zeggen. Eenmaal in Ridley haar kamer aangekomen te zijn, liep Luke naar de badkamer want hij moest naar het toilet. Terwijl hij op het toilet zat, nam Ridley haar pyjama uit de kast en kleedde ze zich om. Ze had haar pyjamabroek al aan toen Luke uit de badkamer kwam. Ridley hoorde hem niet want ze deed gewoon verder en deed haar t-shirt uit. Plots draaide ze zich om en zag dat Luke achter haar stond. Hij keek haar met grote ogen aan, en kwam dichterbij. Hij nam haar hoofd vast en gaf haar een kus. Ridly ging zo op in de kus dat ze haar pyjamashirt liet vallen op de grond. Luke trok haar dichter tegen zich aan, en voelde haar warmte tegen zijn lichaam. Ridley trok weg, Luke keek haar gekwetst aan.
"Ik ben echt wel moe, ik wil op mijn bed gaan liggen;" zei ze. Luke knikte, pakte haar op en gooide haar op bed. Ridley begon hard te lachen en Luke kroop bij haar in bed. Hij ging achter haar liggen met zijn arm rond haar. Het duurde niet lang voordat Ridley in slaap gevallen was.
Ridley droomde weer over het bos. De droom begon haar wat zorgen te geven. Ridley liep en liep, zo snel ze kon. Ze bevond zich weer in het bos. Ze hoorde iemand achter haar aankomen, keek achter haar en zag weer diezelfde geest. In de verte zag ze een lichtje. Ze liep naar het licht toe, en plots was ze op een andere plaats. Deze plaats was zeer licht, en straalde bijna rust uit. Plots hoorde ze een stem "RIDLEY! VERTROUW NIEMAND, NIEMAND IS WIE JE DENKT DAT ZE ZIJN!"
En toen was de stem weg. Ridley was zo in shock dat ze terug begon te lopen. Op een gegeven moment bevond ze zich weer in het bos, met de geest achter haar. Ze liep tot ze weer bij de klif aankwam. Ridley keek achter haar, zag dat de geest bijna bij haar was en ze keek terug naar de klif. De geest was bijna bij haar, en ze sprong.

Ridley schoot wakker in het zweet. Luke werd ook wakker en maakte zich zorgen over haar.

"Is alles in orde schat?" vroeg hij bezorgd.
"Ik... Ik... Ik weet het niet," antwoordde Ridley.
"Het was maar een droom, vergeet dat niet," zei Luke.
"Ja, dat is waar. Maar deze droom voelt altijd zo echt aan. En ik hoor altijd weer hetzelfde, en ik zie ook altijd hetzelfde."
"Misschien moet je er eens over gaan praten met Death?" stelde Luke voor.
"Ja misschien is dat wel een goed idee," zei Ridley. Ridley ging terug liggen en Luke nam haar vast. Ze legde haar hoofd op mijn borstkas en deed haar ogen dicht.

---------------------------

SORRY SORRY SORRY!!!

Het is ZOOO lang geleden dat ik nog een nieuw deeltje geschreven heb...

Ik had writersblock EN examens...

ik hoop dat jullie het nog altijd leuk en goed vib