"Duygular yok olmaz sadece değişir ama siyah değdiği her şeyi koyulaştırır."
26.11.2018
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi fazlasıyla yabancı hissettiğim bu evde müzik hafif tempoda çalarken elimde tuttuğum kadehten bir yudum daha aldım. Gözlerim masada sırayla duran fotoğraflarda bir bir geziniyordu. Levi Ackerman'ın yeni hayatında edindiği dostları tek tek önümde dururken bunları benim için araştıran Jean'a içimden bir öpücük atmıştım.
Elime ilk resmi aldığımda arkasını çevirdim ve yazan yazıyı okudum: Erwin Smith, öğretim üyesi.
Kendi kendime seslice bir kahkaha attım. Levi gibi elleri, kalbi ve zihni kapkara olan birisinin böyle birisi ile ne işi olurdu merak ediyordum doğrusu. Ama insanlar göründüğü gibi olmazlardı değil mi?
İkinci kağıdı elime aldığımda ise karşıma çıkan kadın yüzünden kaşlarımı kaldırdım. Hange Zoe, kimyager.
Levi Ackerman'ın yeni dostları fazlasıyla eğitimli insanlardı, bu durum daha fazla ironikti. Levi Ackerman'ın herhangi bir dostu hak ettiğini düşünmüyordum.
Kağıtları yeniden masaya bıraktım ve kadehten bir yudum daha aldım. Umarım Levi öldükten sonra üzülmezlerdi çünkü Levi'nin arkasından üzülen veya ağlayan birilerini asla kaldıramazdım. O arkasından üzülmeyi ve ağlamayı hak etmiyordu çünkü. O yanlız ve sessizlik içinde ölmeyi hak ediyordu. Sessizliğin karanlığı onu kucakladığında gözlerinin önünde ufacık yanan ateşle dans eden mırıltıları söndürecektim. Levi Ackerman kendisini bu çukurdan çıkartırken insanların üzerine basmayı severdi çünkü. Bu yüzden sonsuz sessizlik ruhunu ele geçirirken dudaklarımdan melodiler dökülüyor olacaktı.
Kim bilir belki de neşenin gözyaşları.
Ondan neden bu kadar nefret ettiğimi bilmiyorum aslında. Önceden onu çok severdim; onun için ölmeyi geç, birisini öldürebilecek kadar çok severdim ama o benim kalbimi göğsümden ayırıp ellerime bırkıvermişti. Bencilliğin yuğurduğu kırgınlık hamuru pişince sadece koyu bir nefret olarak kalmıştı yüreğimde.
Sessizlikten korkarken tüm müziklerimi çığlıklarımla söndürmüştü o benim. Ben kendimi günahlarımı taşıyamazken sanki bir melekmiş gibi öylece bırakıp gittiğinde içimde yarım kalan beyaz hislerin üzerine her gün siyah kalemle bir çizik atıldığını fark etmiştim.
"Seni sessizliğe boğacağım Levi Ackerman. Yüreğimde söndürdüğün müzikleri mezarının başında dinleyeceğim."
