ＭＹ ＯＭＥＧＡ | ᵇᵃᵏᵘᵈᵉᵏᵘ

10

[Midoriya İzuku]

Bana olan bakışları... Adeta bir canavarcasına ruhumu yiyordu. Dibime girmesi ve boynuma doğru verdiği nefesler tüm vücudumun gerilmesine sebeb olmuşken korkudan öleceğimi hissettim.

Geri çekilip yüzüme baktı.

"Seni istiyorum, benim Omega'm olmanı..."

"Ka-kacchan... O-olmaz!"

"Sana beni reddetme seçeneği vermedim! Seni şimdi yavaş bir şekilde mahvedeceğim!"

Dişlerini boynuma sertçe geçireceği sıra elimi hızla boynuma götürdüm, elimi ısırması ile acıyla çığlık attım, Yardım edin! Beni yiyecekti! Lanet olasıca! Hayattaki her şeyimi aldığı yetmezmiş gibi bu seferde canımı alacaktı! Elimden akan kanı hissettim... Hay sikeyim! Beni işaretleyecekti!

Onu bir yandan itmeye çalışıyor bir yandan çığlıklarım ile sesimi duyurmaya çalışıyordum. Kimse yoktu... Siktiğimin şu koridorunda bir kişi bile mi yoktu! Var olan tüm gücümle ittim Katsuki'yi, yere düşmesiyle bana olan bakışlarında ki açlığı gördüm, tamamen kendini kaybetmişti... Vücudum titriyor ve alev gibi yanıyordu.

Kendimi zorla salondan dışarıya atıp koşmaya başladığımda arkama baktım, peşimden geliyordu ve korkudan ölecektim... o an Kaminari'yi anlamıştım. Önüme çıkan bir kişi gördüğüm gibi tanımasamda hızla o şahısa sarıldım.

"KURTAR BENİ NE OLUR! NE OLUR!"

"M-midoriya?"

Bakışlarımı yukarı çevirdiğim sıra Todoroki ile karşılaştım. Şükürler olsun! Bana yardım edebilirdi... Bakugou ise o sıra durmuş nefes nefese bize bakıyordu.

"Oi! Oi! Deku bu ne şimdi? Yakışıklı prensin mi?!"

"Midoriya'yı rahat bırak Bakugou."

"Şimdi de kahramancılık mı oynuyorsun ha? Okul dışındayız yarım piç yani istediğimi yapabilirim. Üstelik senin de Bir alfa olduğunu biliyoruz!"

Korkudan daha sıkı tutundum Todoroki'ye... evet, Todoroki Alfa'ydı ama kendini kontrol edebiliyordu. Çünkü birkaç kez Kaminari ve Mina'yı revire götürmüştü... onlara saldırmadı yani bana da saldırmazdı umarım... Tek güvencem O'ydu.

Kalbim ağzımda atıyor bir yandan ağladığımı da yeni fark ediyordum.

"Kahraman olmak için okuyorsun, güya bir numaralı kahraman olacaksın ama gördüğüm kadarıyla Midoriya'ya taciz etmeye çalışıyorsun? Bu haldeyken nasıl insanları kurtaracaksın!?"

"Kapa çeneni yarım piç! Onlar ayrı! bu ayrı! Midoriya benim Omega'm! o yüzden elini çek! Bu konuda anlaştığımızı düşünüyorum ha!? Üstelik madem sen iyi bir Alfa'sın, o zaman neden özellikle Midoriya'nın bulunduğu yurttasın ha!?"

Kolumdan tutarak sertçe çekti beni, Todoroki'ye tutunmaya çalıştım ama... O elimden tutmadı? Hem anlaşmakla ne kast ediyordu?

"To-todoroki-kun? Ne-neden beni kurtarmıyorsun!? Ne-neden elimi tutmuyorsun!"

Bir yandan Katsuki beni yine o karanlık koridora çekiyordu... Todoroki ise sessiz bir şekilde yere bakıyordu... Ne-neden?

"LÜTFEN! LÜTFEN TODOROKİ! KURTAR BENİ ÖLECEĞİM!"

"Ö-özgünlüğünü kullan Midoriya..."

Şaka mı bu?... Kızgınlıktaydım ve Katsuki bu halimle benden kat kat güçlüydü... Gözlerimden yaşların daha hızlı aktığını hissettim hayattan tamamen umudu kesmiştim... Bana bu durumda yardım edecek kimse yoktu... Katsuki'nin ellerine baktım, elimi tutan tek el O'ydu. All might bile sesimi duymuyordu şu anda... Titreyerek Yere düştüm çünkü artık dizlerim bile tutmuyordu.

"D-dünya çok berbat..."

"Öyle değil mi deku~"

Bana doğru eğildi ve yüzüme doğru elini koyup sırıttı.

"Bu dünya seni yiyip bitirmeyi istememe neden oluyor~ aaaahh Deku~ gerçekten! Yok etmek istiyorum seni!"

Deli bir kahka savurdu, sesi tüm koridorda yankılanırken orada sessizce duran Todoroki'ye baktım... Kurtarmayacaktı... Bedenim ise alev alev yanıyordu.

Todoroki, gözlerini bana çevirdiği zaman tam umutlanacaktım ki... Onun gözlerinde daha iğrenç bir açlık görmem ile duraksadım. Todoroki'nin Feremonları.... Beni baştan çıkarmaya çalışıyordu. Kusmak istedim, Katsuki bile bunu bana saldırırken yapmamıştı. O hissettiğim iğrençlik ile sebebsizce Katsuki ile güvende hissettim.

Gözlerimi Katsuki'yi çevirdim... Gerçekten benim elimi tutan tek kişi Katsuki'ydi ve oda beni Mahvetmek istiyordu... En azından elimi tutuyordu ya, yeterdi o bana... Ayağa kalkmaya çalıştım ama yapamadım bunu fark ettiğinde Katsuki beni kucağına aldı, umutsuzca kollarımı katsuki'nin boynuna sardım ve  ardından sıkıca sarıldım. Korkuyordum.

Kendimi bir Alfa'nın kollarına teslim etmiştim.

Bebek gibi ağlıyor Katsuki'ye kollarımı daha sıkı sarıyordum. Yorulmuştum.

"Se-seni seviyorum Ka-kacchan!"

Ağlamam ile hıçkırıklarım birbirine karışıyordu.

"Biliyorum Deku~ biliyorum."

Yavaşça karanlık koridorda kayboluyorduk...

Ben korkularıma, Katsuki ise hayallerine.

Todoroki ise hayatı boyunca çekeceği bir pişmanlığa kavuşmuştu.

Sonuçta daha kendi aşık olduğu çocuğu kurtarmıyordu değil mi?

______________