Karinah's POV
I was in the middle of my nap when someone poked me. Di ko pinansin. I wanna sleep.
*poke
*pokeAno ba yan!!!! Natutulog eh!
Nag side view ako.
Pero teka, parang ang awkward. :3 Parang.
*poke
"PUNYETA NAMAN OH! NATUTULOG YUNG TAO!" - sigaw ko"Wooooooooh! Chill! Lunch na! Kanina ka pa ginigising eh."
I blinked my eyes so many times.
Tingin sa kaliwa.
Tingin sa kanan.
Yeah right. Papunta nga pala kami sa Caramoan for my birthday bash. Actually bukas pa naman talaga birthday ko. Pero wala eh, isang linggong celebration na to.
I look at to the man infront of me. I was disapponted nung si Benzon ang kaharap ko. I was expecting it to be HIM.
"Sorry."
Yung lang ang nasabi ko.
"It's okay. Tara? You must eat. Kuya Erin told me na di ka nag almusal. Aren't you hungry?""I'm fine. Pero gutom na din! Tara. And Thank you for waking me."
"It's okay. You'll always be our princess. You know that, right?"
I smile as a reply.
Benzon held my hands. Then together, pumunta na kami sa kainan. Sa jollibee pala kami kumain. Yun kasi yung malapit. Sabi naman ni Kuya Erin almost there na daw. Susunduin kasi kami ng private plane nila mommy. Para mas mapadali. So after nito, punta na kami sa station ng plane.
Sa pag bukas na pag bukas ko ng pinto, something came up.
"Marj, you know I can't go back. Masyado ng malayo ang binahe namin." - frustrated na sagot ni Brenan. Kaya pala. He's busy with his Marj.
Lalo yata akong nawalan ng gana na kumain. Why is she so special? Sabi niya wala na. Sabi niya ako na? Why this? Ano ba?Oo nga pala! Hindi pa kami. I turn away my sight on him nung napansin niya na nakatingin ako. I let Benzon guide me sa vacant seat na katabi niya, the start to eat the food they ordered.
I was holding back my self. Baka kasi kung anong magawa ko. Then suddenly..
"Fine! Sumunod ka na lang sa Caramoan. Be safe okay? Bye."
Then everything went blurry.
Nakita kong papalapit na si Brenan. Dali dali kong ininom yung pineapple juice ko then excused myself."CR lang ako."
Benzon looked at me, I know na alam niya. He looked so worried. I just smile. Then go to the Comfort Room.
As much as possible, ayokong magpa apekto. Wala namang kami. Hindi pa naman kami. Pero puta naman kasi! He can always say na ayaw niay na. Hindi yung ganito na back and forth ang lahat.I enter into an empty cubicle then start to cry. Hindi ko na kayang ihold back pa ang nararamdaman ko. Para akong bulkan na sasabog sa sobrang frustration. Am I not enough? Alam ko, teenager pa lang ako. But isn't it too much?
I calm myself. Siguro, almost 15 minutes ako nag stay sa cubicle. Siguro, tapos na din silang kumain.I managed to step out into the cubicle and face my messy face in front of the mirror.
BINABASA MO ANG
Just a Simple Beat
Teen FictionPag tinamaan ka ng pana ni kupido, wala kang magagawa. Your heart will simply beat. And in Just a Simple Beat, lahat mag babago. Mapapansin mo ang di mo pinapansin. Aalagaan mo ang di mo inaalagaan ngayon. at higit sa lahat, papakialaman mo lahat ng...