Merhaba değerli okurlarım,
Nasılsınız?
Umarım hayatınız da her şey yolunda gidiyordur. Konuşmak istersiniz bana yazabileceğinizi asla unutmayın. Çünkü siz bu satırları okurken binevi benim derdimi dinliyorsunuz. Ben de sizleri her zaman dinlemeye açığım❤
Annemle iki gün önce tekrardan konuşmaya çalıştım. Derdi,sıkıntısı neyse söylesin. Bende bir yanlış varsa düzelteyim diye. Olmadı. Annem beni yine sevmedi.
Anlattığın olayın gerçek olduğuna inanmıyorum. Sen o çocuğa iftira atıyorsun dedi.Evet "o çocuğa" Anne,çocuk olan benim. Ben senin kızınım.
Yaşadıklarımı sokaktan bir yabancıya anlatsam bana acıyıp sarılır. Nasıl bu kadar merhametsiz olabilirsin?
-Anne ben senin evladınım ya!
-Senin annen yok say. Varsay ki ben ölmüşüm. Çünkü sen benim için ölüsün. Senin düğünün olsa doğumun olsa. Yanında bir anne arama. Çünkü ben olmayacağım. Eline ekmek alır almaz da evden defol git. Zaten seni hiç kızım gibi görmedim. Bundan sonra da görmem. Sevemem.
-Neden? Bana bir sebep söyle ?
-Nedeni yok işte. Benden annelik bekleme.
Mahv oldum.öldüm öldüm dirildim. Nasıl bu cümleleri bana söyler ki? Biraz acıma,biraz merhamet. Çok eksiğim. Yarımım. Nasıl geçecek. Yıllar beni nerelere savuracak bilmiyorum. Ama ölene kadar aklımda bir soruyla öleceğim.
